Σαν σαπουνόπερα (3)

Μάιος 1997

Κάπως έτσι πέρασαν τρεις μήνες, με πολύ έρωτα και λίγη αγωνία πού και πού για το "καταραμένο παρελθόν". Kάποια μέρα, εκεί κοντά στη γιορτή του, o Κώστας ακούστηκε "κάπως" στο τηλέφωνο. Βρισκόταν στην Αθήνα, δεν είχαν βρεθεί σε εκείνη την άδειά του με την Αμαλία. "Κάπως" προβληματισμένος, "κάπως" απόμακρος, "κάπως" περίεργος. "Δεν έχω τίποτα, δεν συμβαίνει τίποτα" απάντησε επίμονα στις ερωτήσεις της Αμαλίας και εκείνη το άφησε έτσι, όμως με μια αμφιβολία να την σιγοτρώει.

Η παραδοχή ήρθε λίγες μέρες μετά. "Είχες δίκιο, δεν είμαι πολύ καλά. Σκέφτηκα πολύ αυτές τις μέρες. Θεωρώ καλύτερο να χωρίσουμε. Αν δεν το κάνουμε τώρα, θα το μετανιώσουμε αργότερα. Νομίζουμε ότι ταιριάζουμε αλλά δεν ισχύει". Κεραυνός εν αιθρία! "να χωρίσουμε"; "θα μετανιώσουμε"; "δεν ταιριάζουμε"; Η Αμαλία δεν ήξερε τι να σκεφτεί, τι να απαντήσει. Μόνο ρωτούσε ξανά και ξανά: "γιατί; τι συνέβη τώρα; γιατί λες ότι θα το μετανιώσουμε;" - για να πάρει κάθε φορά την ίδια απάντηση: "θα δεις ότι έχω δίκιο. Αν δεν το κάνουμε τώρα, θα το μετανιώσουμε οικτρά αργότερα". Τα ερωτηματικά σφυροκοπούσαν το μυαλό της Αμαλίας. Πόση μεταστροφή από τη μια μέρα στην άλλη! Σχεδόν δεν αναγνώριζε τον Κώστα, που επαναλάμβανε στα τηλεφωνήματά της χωρίς ουσιαστικές εξηγήσεις: "κάποια στιγμή θα δεις ότι έχω δίκιο".

Οι μέρες άρχισαν να κυλάνε βασανιστικά άσχημα. Αρχικά, η Αμαλία προσπάθησε να κρατήσει την ψυχραιμία της και περίμενε την επόμενη άδειά του για να τον δει, να τον ακούσει από κοντά, να μιλήσουνε. Πίστευε ότι μόλις θα αντάμωναν, όλα θα έμπαιναν στη θέση τους. "Δεν μπορεί ξαφνικά να έγινε άλλος άνθρωπος. Μπορεί; Όχι, δεν μπορεί". Οι μέρες όμως περνούσαν και ο Κώστας επέμενε να κρύβεται πίσω από την ίδια μονότονη απάντηση, που την πρόφερε με έναν τρυφερό, αλλά συνάμα συγκαταβατικό, "πατρικό" τόνο σαν να έλεγε: "Ξέρω εγώ τι λέω. Εσύ δεν σκέφτεσαι λογικά. Παρασύρεσαι. Εμένα να ακούς" - και η Αμαλία άρχισε να θυμώνει. και να απελπίζεται. και να δυσανασχετεί. και να αντιδρά. "Αν είναι στην άδειά σου να έρθεις στη Θεσσαλονίκη μόνο και μόνο για να μου πεις να χωρίσουμε, μην έρθεις καθόλου". Δεν φανταζόταν εκείνη τη στιγμή που πρόφερε αυτές τις λέξεις πόσο πιο εύκολο του το έκανε. Έναν χωρισμό χωρίς εξηγήσεις, χωρίς κατά μέτωπο αντιμετώπιση. Ήθελε μόνο να προστατέψει τον εαυτό της. Να μην τον δει να έρχεται, αν ήταν μόνο και μόνο για να τον αφήσει να φύγει. Όχι, ας μην έρθει καθόλου καλύτερα...

Η μέρα της άδειας έφτασε, ηλιόλουστη... Ο Μάης στα τελευταία του, το καλοκαίρι πλησίαζε. Αυτό το καλοκαίρι για το οποίο, μόλις λίγες εβδομάδες νωρίτερα, ο Κώστας και η Αμαλία σχεδίαζαν να επισκεφθούν τη Σαντορίνη. Η Αμαλία έφτασε στο καρτοτηλέφωνο και με ένα σφίξιμο στο στομάχι έβαλε την τηλεκάρτα στην υποδοχή. Μια τηλεκάρτα με τη λίμνη Κερκίνη, που μέχρι σήμερα βρίσκεται κάπου κρυμμένη στο "κουτί των αναμνήσεών" της. Σχημάτισε τον αριθμό του φυλακίου και όταν απάντησε ο Κώστας μία ερώτηση είχε μόνο να του κάνει: "Θα πας στην Αθήνα τελικά;" - "Ναι". 

Η Αμαλία γύρισε και κοίταξε την οθόνη του τηλεφώνου. Οι μονάδες λιγόστευαν μία μία. Και οι λέξεις της επίσης. Σκέφτηκε για ένα δευτερόλεπτο να του μιλήσει. Και ταυτόχρονα το ένιωσε τόσο μάταιο. Ο χρόνος της τηλεκάρτας λιγόστευε. Τι να του πρωτοπεί; Και τι να του έλεγε ακόμη κι αν είχε όλο το χρόνο μπροστά της. Ο Κώστας είχε αποφασίσει να γυρίσει στην Αθήνα. Τέλος. Σε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν το "ναι" του Κώστα υπήρχε μόνο σιωπή. Η Αμαλία έκλεισε το τηλέφωνο λίγο πριν μηδενιστεί ο χρόνος, χωρίς να πει ούτε λέξη... Ούτε ένα αντίο...

(Συνεχίζεται)

Σαν σαπουνόπερα (2)

Η απόσταση ήταν βεβαίως ένα θέμα, επρόκειτο για μια σχέση μοιρασμένη ανάμεσα στη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα και τη Λάρισα - αλλά όχι και τόσο τραγικό. Έκανε, τουλάχιστον, ακόμη πιο παράφορο τον έρωτα ανάμεσά τους. Για την Αμαλία τουλάχιστον - που μάθαινε από τον Κώστα, τον θαύμαζε. Ήταν και που ο Κώστας ήταν μεγαλύτερός της. Όχι πολύ, τέσσερα μόνο χρονάκια, τώρα θα της φαινόταν αστεία τέτοια διαφορά. Αλλά τότε, στα 21 της, και σε σύγκριση με τους συνομηλίκους της, ο Κώστας ήταν σίγουρα "αλλιώς". Πιο σίγουρος, πιο έμπειρος, πιο "άντρας". Αλλά και όλα αυτά τι σημασία έχουν; Όταν ερωτεύεσαι στα 21 δεν είναι σίγουρο ότι ξέρεις γιατί και τι ερωτεύεσαι. Αλλά και ο Κώστας έδειχνε και δήλωνε ερωτευμένος. Και τόνιζε πολλές φορές πόσο καλά ένιωθε μαζί της, πόσο όμορφα ήταν, σε αντίθεση με "πριν". 


Το "πριν" ήταν η Χριστίνα. Έξι ολόκληρα χρόνια από το παρελθόν του. Μια σχέση τυραννική, όπως έλεγε, όπου κατέληξε πολύ γρήγορα να νιώθει ευνουχισμένος. Όπου η χαρά και ο έρωτας αντικαταστάθηκαν από ζήλεια. Και από καβγάδες. Και από καταπίεση. Και από απιστία. "Ήταν μια αρρωστημένη σχέση εξάρτησης" - έτσι χαρακτήριζε ο Κώστας το δέσιμο του με τη Χριστίνα. "Όμως αυτή τη φορά έφυγα εγώ και είναι οριστικό". Έτσι είπε ο Κώστας στην Αμαλία μια μέρα. Βλέπετε, με τη Χριστίνα είχαν χωρίσει κι άλλες φορές. Δύο, για την ακρίβεια. Και τις δύο τον χώρισε η Χριστίνα. "Εγώ δεν ήθελα. Λειτουργούσα σαν εθισμένος. Ή σαν λοβοτομημένος. Όσο πιο άσχημα μου φερόταν, τόσο πιο έντονα αγκιστρωνόμουν πάνω της. Τη δεύτερη φορά, για να με κάνει να αποδεχτώ το χωρισμό, μου "πέταξε στα μούτρα" την απιστία της. Πληγώθηκα, μαλώσαμε, αλλά για να δεχτώ να χωρίσω ούτε λόγος! Μπορεί και να της φώναξα, δεν σ' αφήνω να φύγεις! Έφτασα στο σημείο να πάω με τον κολλητό μου στο Ναύπλιο, εκεί όπου η Χριστίνα μου είπε ότι με κεράτωσε με τον μπάρμπαν του ξενοδοχείου. Μείναμε στο ίδιο ξενοδοχείο. Ήθελα να τον δω, να δω ποιος είναι".


Η Αμαλία κάθε φορά που άκουγε τον Κώστα να της μιλάει για όλα αυτά, ανάμικτα συναισθήματα την πλημμύριζαν. Ήταν χαρούμενη που τώρα τον έβλεπε χαρούμενο. Και που της έλεγε ότι αυτή τον έκανε ευτυχισμένο. Όμως ένιωθε και έναν αδιόρατο φόβο γι' αυτό το τόσο δυνατό παρελθόν του Κώστα, κι ας της έλεγε ότι το είχε εξορκίσει. Κι ένιωθε και ζήλεια και κάτι σαν "δέος" γι' αυτήν την κοπέλα που, αν και με κατακριτέα (πολύς ελαφρύς ο χαρακτηρισμός) συμπεριφορά, είχε καταφέρει να τον κρατήσει για έξι χρόνια κοντά της. Κι αναρωτιόταν και τι άνθρωπος ήταν ο Κώστας που τα είχε δεχτεί όλα αυτά. Τι σήμαιναν για το χαρακτήρα του; Για το δέσιμό του με τη Χριστίνα; 


Η συμπεριφορά του Κώστα, όμως, δεν της άφηνε πολλά περιθώρια για αμφιβολίες. Παρά την απόσταση, παρά το βαρύ παρελθόν, ο Κώστας ήταν εκεί. Ώριμος, ήρεμος, τρυφερός, ξέγνοιαστος, έμπειρος εραστής, καθ' όλα "υγιής"! 


(Συνεχίζεται)

Σαν σαπουνόπερα (1)

Φεβρουάριος 1997

Όταν η Αμαλία γνώρισε τον Κώστα ήταν 21 χρονών. Κάπως ρομαντική λόγω ηλικίας, αλλά δεν θα την έλεγες και πρωτάρα. Είχε ήδη κάνει δύο σχέσεις, την πρώτη μάλιστα έχοντας ερωτευτεί σφόδρα, με όλα τα χαρακτηριστικά του πρώτου εφηβικού ολοκληρωμένου έρωτα - όπου οι δυο τους ορκίζονταν ότι θα έμεναν μαζί για πάντα και έκαναν όνειρα για το μελλοντικό τους σπίτι και τα ονόματα των παιδιών τους. 

Με τον Κώστα όμως ήταν αλλιώς. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Μάλλον πριν καν την πρώτη ματιά. Όταν ένας φίλος ανακοίνωσε στη γυναικεία φοιτητοπαρέα: "το επόμενο τριήμερο θα φιλοξενήσω τον φίλο μου τον Κώστα", η καρδιά της σκίρτησε αδικαιολόγητα. "Καλός, καλός;" ρώτησε τον φίλο, προσπαθώντας να βγάλει λαβράκι. "Έχει σχέση με τη Χριστίνα" ήταν η απάντησή του, αλλά για κάποιο λόγο το ηθικό της -και το προαίσθημά της- παρέμενε ψηλά. Όλη την επόμενη εβδομάδα την πέρασε με μία περίεργη ανυπομονησία και όταν τελικά ήρθε η Πέμπτη που τον πρωτοαντίκρυσε, ο κεραυνοβόλος έρωτας ήταν γεγονός. Τη στιγμή που έγιναν οι συστάσεις από τον φίλο τους, ένιωσε αυτό που περιγράφουν τα άθλια ροζ "λογοτεχνήματα": εξαφανίστηκε ο κόσμος γύρω της, σταμάτησε ο χρόνος και άκουγε μόνο την καρδιά της να βροντοχτυπάει την ώρα που βυθιζόταν στο μπλε των ματιών του. Της πήρε μερικά δευτερόλεπτα να συνέλθει και να δώσει το χέρι της, όταν συνειδητοποίησε ότι και ο Κώστας μάλλον στα ίδια χάλια ήταν, καθώς άκουσε τον φίλο τους να τους λέει, προσπαθώντας προφανώς να τους συνεφέρει από τον ερωτικό καταπέλτη: "Δώστε τώρα το χεράκι. Μπράβο, καλά παιδιά".

Η υπόλοιπη βραδιά κύλησε νεράκι. Η Αμαλία παράτησε το μάθημα που έδινε εκείνο το απόγευμα -πράγμα πρωτάκουστο γι' αυτήν, που, αν και δεν ήταν η άριστη φοιτήτρια, ήταν σίγουρα συνεπής-, για να κατέβει μια ώρα αρχύτερα στο κυλικείο της σχολής, όπου περίμενε ο Κώστας τον φίλο του και "τα κορίτσια" για να συνεχίσουν το βράδυ τους σε ένα αγαπημένο στέκι τους στην πόλη. Εκεί στο κυλικείο αντάλλαξαν τις πρώτες τους κανονικές κουβέντες, ένα σωρό από αυτά τα καθημερινά, ασήμαντα λόγια που αποκτούν αξία μόνο και μόνο επειδή τα είπες μαζί του, μια συνομιλία που ακόμη και η ίδια δυσκολευόταν να φέρει στη μνήμη της κάποιο καιρό μετά. Ίσως γιατί εκείνη η συνεύρεση στο κυλικείο σφραγίστηκε με ένα μικρό συμβάν, που έσβησε όλα τα υπόλοιπα από την μνήμη. Την ώρα που μιλούσαν και ο Κώστας έπαιζε στα χέρια του το βιβλίο που διάβαζε όσο περίμενε, μία φωτογραφία έπεσε από τις σελίδες του. Η Αμαλία ίσα που πρόλαβε να δει μία χαμογελαστή, μελαχρινή κοπέλα, πριν αυτός σκύψει και τη βάλει ξανά μέσα στο βιβλίο, σπεύδοντας να προσθέσει, κάπως σαν απολογούμενος: "Είναι η Χριστίνα, η πρώην μου. Μου έκανε δώρο αυτό το βιβλίο όταν έφυγα για το φυλάκιο και απλώς έμεινε εδώ". Η λέξη "πρώην" ήταν αρκετή για την Αμαλία εκείνη τη στιγμή.

Η υπόλοιπη βραδιά εξελίχθηκε υπέροχα, όπως και το τριήμερο, με καθημερινές εξόδους, σινεμά, χορό, ποτά και τη χημεία όλο να αναπτύσσεται, και σφραγίστηκε με τα πρώτα φλογερά φιλιά, το βράδυ πριν φύγει ο Κώστας για το στρατόπεδο. Για την Αμαλία, το επόμενο τρίμηνο κύλησε με άξονα τα "μέσα - έξω" του Κώστα, τα "μέσα - έξω" από το στρατόπεδο δηλαδή, με πολλά τηλεφωνήματα από το σπίτι, αλλά και από περίπτερα και καρτοτηλέφωνα (από το φόβο της μην εκτινάξει το λογαριασμό του ΟΤΕ στον αέρα και ακούσει κατσάδα), με σημειώσεις στο ημερολόγιο, όπου οι μέρες που θα τον έβλεπε σημειώνονταν με μία τελίτσα ή, συχνότερα, μία καρδούλα, και με αλλεπάλληλα ταξίδια Θεσσαλονίκη - Αθήνα, αναλόγως πού ήταν πιο βολικό κάθε φορά να βρεθούν, στην πόλη του ή στην πόλη της. Ναι, ο Κώστας δεν ήταν μόνο φαντάρος σε άλλη πόλη, ήταν και από άλλη πόλη.

(Συνεχίζεται)

@##@#@

Ζητάω προκαταβολικώς συγγνώμη από όσους περάσατε κατανυκτικά τη Μεγάλη Παρασκευή και έρχομαι τώρα εγώ με τις "πεζές" μου ανησυχίες να γ@###@ήσω το όλο κλίμα της ημέρας. Όσοι θεωρείτε ότι δεν το αντέχετε, ειδικά σήμερα, προλαβαίνετε να απομακρυνθείτε, διότι -προειδοποιώ- θα ακολουθήσει μεγάλο μπινελίκι!

Θέμα της ημέρας, πρώτο και τελευταίο, Α και Ω, μόνιμο και ανεξάντλητο:  Α Ν Τ Ρ Ε Σ ! ! !

ΟΚ, το έχουμε δεχτεί πια ότι οι άνδρες έχουν απλούστερο τρόπο σκέψης και λιγότερο λαβυρινθώδες εγκέφαλο από τις γυναίκες. Αυτό δεν είναι πάντα κακό (αντιθέτως, ενίοτε είναι πολύ καλό), αλλά έχει μερικές ενοχλητικές παρενέργειες, ασήμαντες αλλά και περισσότερο σημαντικές.

Ας πούμε ότι οι άντρες βολεύονται να χωρίζουν τα πράγματα σε γενικές και απλές κατηγορίες. Για παράδειγμα, για έναν άνδρα τα χρώματα είναι όλα κι όλα 6-7 βασικά: άσπρο, μαύρο, κόκκινο, μπλε, κίτρινο, πράσινο, καφέ. Δεν υφίστανται γι' αυτόν το ροζ και το φούξια - είναι κόκκινο. Ή το τυρκουάζ και το γαλάζιο - είναι μπλε. Ή το ροδακινί - είναι κίτρινο. 

Αντίστοιχα, οι λειτουργίες τους είναι περιορισμένες σε επίπεδα βρεφικής ηλικίας περίπου: μαμ, κακά και νάνι, προσθέστε το σεξ, άντε και λίγη πνευματική τροφή σε πολύ προχωρημένες περιπτώσεις.

Φυσικά, το καλύτερο του άντρα είναι να βάζει γενικώς ταμπέλες. Τον βοηθάει να αντιληφθεί τον κόσμο καλύτερα έτσι. Και έτσι μονίμως κάποια επωδός κρέμεται από το στόμα τους: "Αν έχεις πάει με πολλούς άντρες, είσαι π@#@άνα", "Αν ένας άνδρας δεν βλέπει ποδόσφαιρο, είναι γκέι". Και δια της ιδίας οδού φτάνει και σε κάτι απίστευτους συνειρμούς του τύπου: "Οι άντρες είναι άπιστοι από τη φύση τους, η γυναίκα για να πάει με άλλον πρέπει να είναι ερωτευμένη" (κούνια που σας κούναγε), "Άμα σου πάει καμία κόντρα, μη δίνεις σημασία, είναι απλώς κακογα@@#μένη" (αυτό το τελευταίο πόσο βαρεθήκαμε να το ακούμε από κάτι κομπλεξικούς τύπους που δεν τους κάναμε τη χάρη να τους κάτσουμε!!) και άλλα παρόμοια.

Έτσι, λοιπόν, κάπου ανάμεσα στο "σκέφτομαι απλοϊκά" και στο "βάζω ταμπέλες", οι άνδρες έχουν υιοθετήσει δύο all times favorite and classical ατάκες με τις οποίες πορεύονται και τις οποίες εξαπολύουν κάθε φορά που αδυνατούν να καταλάβουν το νόημα της υπόθεσης ή που τα βρίσκουν σκούρα: "Γυναίκα δεν είσαι; Δεν ξέρεις τι σου γίνεται" και "Πάλι γκρίνια;". 

Για το πρώτο, θα δανειστώ τα λόγια μιας φίλης ύστερα από πρόσφατη εμπειρία της: "Φιλαράκι, μπορεί να μην ξέρω τι μου γίνεται, αλλά πίστεψέ με, η κλειτορίδα μου ξέρω πού είναι. Πράγμα που εσύ έδειξες ότι αγνοείς! Κι αυτός ήταν ο ΜΟΝΟΣ λόγος που δεν σου κάθησα, γκέγκε;"

Όσο για το δεύτερο, έχει διαπιστωθεί εμπεριστατωμένα ότι ο τυφώνας "Παλιγκρίνια" (κατά τον "Κατρίνα") πλήττει μανιωδώς τους ανδρικούς εγκεφάλους, ακόμη και τους εκλεκτότερους αυτών, που έχουν πατάξει τα παραπάνω ανόητα κλισέ. Έτσι πηγαίνεις για μαλλί και βρίσκεσαι κουρεμένη, επειδή, αγαπητή μου, τόλμησες να δείξεις ενδιαφέρον, τόλμησες να υπονοήσεις ότι "είμαι εδώ για σένα"... πώς σου πέρασε από το μυαλό ότι μπορείς να ρωτήσεις: "και γιατί δεν μου είπες ότι δεν είσαι καλά; δεν είμαι εδώ μόνο για τον χαβαλέ", και να μη λάβεις τη γνωστή και μη εξαιρετέα απάντηση: "πάλι γκρίνια;"

Αίσχος, αγαπητή μου, πάλι γκρινιάζεις; Προτείνεται δημόσιος λιθοβολισμός και κάψιμο στην πυρά! Άντε και καλή μας (επ)Ανάσταση!

Είμεθα καλά, το ίδιο επιθυμούμε και δι' υμάς...

Από υγεία πάμε καλά.
Από δουλειά επίσης καλά.
Από λεφτά, δόξα τω Θεώ, επί του παρόντος μια χαρά τα καταφέρνουμε.
Από έρωτα δεν έχουμε παράπονο, πολύ καλά.
Ούτε από σεξ, εξαιρετικά.




Οπότε....




τι στο καλό να γράψω;;; 


Τίποτα δεν κατεβάζει η κούτρα μου!




Τα φιλιά μου για καλό Πάσχα και ακόμη καλύτερη Άνοιξη!