Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

Κρίση, περνάμε κρίση






Για να είμαι μέσα στο πνεύμα της εποχής, λέω να μιλήσω για την κρίση. Όλο και κάποιος θα «τσιμπήσει» και θα με διαβάσει και έτσι θα μπορώ να υπερηφανεύομαι όχι μόνο ότι είμαι πολίτης με άποψη, αλλά και με αναγνώστες αυτής της άποψης!
Κρίση, λοιπόν: οικονομική, κρίση του (πολιτικού) συστήματος, κρίση αξιών, αλλά και γυναίκες (και άνδρες) στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Δεν μας έφταναν όλα τ’ άλλα, έχουμε και την κρίση στο «συναισθηματικό κομμάτι» (κατά την προσφιλή έκφραση αστρολόγων–παραψυχολόγων) να μας παιδεύει.
Τουλάχιστον το ένα τρίτο των γάμων, λένε οι μετρήσεις, καταλήγουν σε διαζύγιο, ενώ έξω, στην «ελεύθερη αγορά» των σχέσεων (ο καπιταλισμός πάει με όλα, όπως και το προϊόν-έμβλημά του, η κόκα κόλα), ένα σημαντικό ποσοστό νέων ανθρώπων, ανάμεσα στα 30 με 40, δεν έχουν σταθερό σύντροφο. «Από επιλογή» λένε κάποιοι, όταν τους ρωτάς, ειδικά άντρες. Ή «αναγκαστικά», υποστηρίζουν κάποιες από εμάς τις γυναίκες, αφού αν το δούμε αριθμητικά, οι άντρες είναι λιγότεροι από τις γυναίκες. Βγάλτε τους ήδη παντρεμένους, τους γκέι, τους «πυροβολημένους», πόσοι διαθέσιμοι έμειναν, χωρίς να είναι ορκισμένοι εργένηδες;
Γενικώς, υπάρχει μια απροθυμία για δέσμευση. Οι άντρες προσάπτουν στις γυναίκες κατινιά, υστερία, κτητικότητα και όλα τα συναφή, οι γυναίκες στους άνδρες επιπολαιότητα, απουσία τσαγανού/ανδρισμού, ενώ όλοι μαζί –άνδρες, γυναίκες– βλέπουν τα διόλου αξιοζήλευτα, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, παραδείγματα έγγαμου/συντροφικού βίου από φίλους, γνωστούς, συγγενείς και διόλου δεν μπαίνουν σε mood «σοβαρής σχέσης». (Αυτό το «σοβαρή» εμένα καθόλου δεν μου αρέσει σαν χαρακτηρισμός, αλλά τόσες φορές που το έχω ακούσει από γυναίκες –ως ευχή– και άνδρες –ως κατάρα– επιβάλλεται να το χρησιμοποιήσω. Πάντως, μια «αστεία» σχέση ακούγεται πιο ευχάριστη!)
Για να πούμε την αλήθεια, δεν είναι ανάγκη να βρίσκεσαι σε σχέση για να απολαμβάνεις τα καλά της. Ας πούμε: σεξ; Στην εποχή μας βρίσκεις άφθονο ακόμη και ως single, περισσότερο και καλύτερο μάλιστα κάποιες φορές, αν το συγκρίνουμε π.χ. με το σεξ ύστερα από 5-10 χρόνια δεσμού. Συντροφικότητα; Και αυτή την έχουμε μισοβρεί στις –πολύ in, lately– «ελεύθερες» σχέσεις (άλλος όρος που σηκώνει πολλή κουβέντα. Μήπως, τελικά, χρειαζόμαστε γλωσσολόγο και όχι σύμβουλο σχέσεων;), ξέρετε σε αυτές όπου είμαστε (για την καλοπέραση) και δεν είμαστε (για την ουσιαστική, την ψυχική, δέσμευση) μαζί... Εντάξει, λείπει ο έρωτας. Αυτός όμως είναι σπάνιος ούτως ή άλλως, έτσι δεν είναι;
Έτσι, το μόνο που μένει είναι το θέμα της οικογένειας. Αυτή, όμως, είναι μια δύσκολη εξίσωση, καθότι οι άντρες μπορούν (και προτιμούν) να κάνουν παιδιά και στα 40+ και τότε επιλέγουν, συνήθως, μία γυναίκα 25+, οπότε η σημερινή 30+ τι κάνει; Αποκλείει από το target group τον συνομήλικό της και στρέφεται στους πάνω-κάτω 50; Αλλά ας το δούμε ρεαλιστικά, δεν είναι (όλοι) οι πάνω-κάτω 50 οι καλύτερες των περιπτώσεων για οικογένεια και παιδιά και δυστυχώς ο Πέτρος Κωστόπουλος έχει χρόνια που αποσύρθηκε από την «αγορά»!
Εγώ πάντως πιστεύω ότι η σχέση είναι ωραίο πράγμα, αλλά την καϋμένη την έχουμε παρεξηγήσει κι αυτό γιατί την έχουμε παρερμηνεύσει (βρε μπας και όντως χρειαζόμαστε γλωσσολόγο;). Μήπως κάποιοι μετάφρασαν το δεσμό σε «δεσμά», οπότε όλοι οι υπόλοιποι ανέπτυξαν  έκτοτε μια δυσανεξία στην ιδέα; Ή μήπως συγχέουμε το «ξέρω τι θέλω» με το «δεν συμβιβάζομαι», το «δεν μένω σε μία κακή σχέση» με το «παραιτούμαι με την πρώτη δυσκολία», το «πρώτα εγώ» με το «μόνο εγώ» και έτσι καταλήγουμε να πορεύομαστε μονάχοι; Μήπως αν όλοι μας, αμοιβαία, συμβουλευόμασταν σωστότερα τον Μπαμπινιώτη της συναισθηματικής γλώσσας, ανοίγαμε το δρόμο σε όλο και πιο «αστείες», τουτέστιν χαρούμενες, σχέσεις; 

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

Μικρό λεξικό


























απόγνωση, η: πολύ μεγάλη απελπισία / ερωτική, οικονομική, ομαδική ~ | έσχατη, πικρή, τέλεια, τραγική ~ | μάτια, ψυχή γεμάτη ~ | βρίσκομαι, πέφτω, φτάνω σε ~ |  νιώθω ~


απωθημένο, το: repressed or frustrated feeling or thought / excluded from consciousness / απωθημένες αναμνήσεις, επιθυμίες, ορμές, σκέψεις, τάσεις | απωθημένο κατάλοιπο, ένστικτο, πάθος, πείσμα
deja-vu (literally "already seen"): the experience of feeling sure that one has already witnessed or experienced a current situation, even though the exact circumstances of the previous encounter are uncertain and were perhaps imagined 

μνήμη, η: το τμήμα του εγκεφάλου στο οποίο διατηρούνται οι γνώσεις ή οι εντυπώσεις / ανάμνηση

μοναξιά, η: η κατάσταση εκείνου που είναι ή ζει μόνος, χωρίς συντροφιά / το σχετικό συναίσθημα / το να απομένει κανείς μόνος / Πάντα τη μοναξιά ζητάς, τη μοναξιά ξετρέχεις (ΕρωτόκρΑ΄ 791)

υποτροπή, ηη επανεμφάνιση των συμπτωμάτων μιας αρρώστιας

φόβος, ο: έντονο δυσάρεστο συναίσθημα, που προκαλείται εξαιτίας (πραγματικού ή φανταστικού) κινδύνου ή απειλής / ανησυχία


ο έρωτας, όνομα ουσιαστικόν, πολύ ουσιαστικόν, 
ενικού αριθμού, 
γένος ούτε θηλυκού, ούτε αρσενικού, 
γένους ανυπεράσπιστου
πληθυντικός αριθμός: οι ανυπεράσπιστοι έρωτες

ο φόβος, όνομα ουσιαστικόν, 

στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός: οι φόβοι

οι φόβοι για όλα από δω και πέρα

η μνήμη, κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού, 
μόνον ενικού αριθμού και άκλιτο

η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη

η νύχτα, όνομα ουσιαστικόν, 
γένους θηλυκού, ενικός αριθμός.
πληθυντικός αριθμός: οι νύχτες

οι νύχτες από δω και πέρα.

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011

Περί έρ♥τος - nο. 2





Αυτός ο άτιμος ο φτερωτός θεός με έβαλε στο μάτι, μάλλον επειδή πήρε χαμπάρι ότι τον αμφισβήτησα (βλ. εδώ), και είπε να ασχοληθεί με την αφεντιά μου, μέχρι να φωνάξω γονατιστή "δείξε έλεος, σε παραδέχομαι!"... Τι ήθελα και έλεγα η χριστιανή ότι αυτό που μας κάνει όλο κι όλο ο έρωτας είναι να μας βάζει τα (παραμορφωτικά) γυαλιά ή ότι αντίστοιχη ψευδαίσθηση βρίσκουμε και στο LSD; - που και δίκιο να 'χω, ούτε κυκλοφορούν στην αγορά παραμορφωτικά γυαλιά ούτε μας περισσεύουν λεφτά για ουσίες! Και είναι πονηρός ο άτιμος, τι νομίζετε ότι έκανε; Μήπως ήρθε και με χτύπησε αλύπητα, μου έστειλε δηλαδή μεγάλη καψούρα για να με βλέπει να κάνω όλα όσα κατέκρινα και να γελάει με σαρκαστικό γελάκι και κορδωμένο ύφος "καλά να πάθεις"; 

Όχι βέβαια - τουναντίον. Με έβαλε σε καραντίνα, με έσβυσε από τα τεφτέρια του, μου έβαλε Χ, με έγραψε, όπως θέλετε πείτε το... Έλαμψε δια της απουσίας του ο κύριος! Για μήνες, ούτε ένα τόσο δα καρδιοχτύπι, ένα τσιμπηματάκι, τίποτα... Εκεί στο excelάκι, στη βάση δεδομένων, όπου τέλος πάντων οργανώνει τα πλάνα του, το δικό μου πεδίο παρέμενε επιμελώς "ανενεργό". Σου λέει, πού θα πάει, δεν θα αντέξει, θα αρχίσει να με αναζητά, θα αρχίσουν τα παρακάλια, κλασικός άντρας ο θεός εφάρμοσε την τακτική "φτύσ' την και θα κολλήσει". Αλλά εγώ σκληρό καρύδι, με το ζόρι που πήρα πρέφα αυτή την απουσία! "Περνώ και μόνη μου καλά, τα καταφέρνω μια χαρά" ήταν το μότο μου...

Ε, τότε ήταν που άστραψε και βρόντηξε ο θεός, ζήλεψε τον Δία μάλλον, τι να γίνει όλοι κάποια στιγμή την φθονούν την υπέρτατη εξουσία. Και είπε να με χορέψει στο ταψί. Και φυσικά δεν διάλεξε τον βολικό (για μένα) τρόπο... διότι αν μου έστελνε έναν έρωτα κατακούτελα, θα έπαιρνε μεν την ικανοποίηση να με βλέπει, εμένα τη μετανοημένη, να του αφιερώνω λατρευτικούς ύμνους και να υποκλίνομαι στον βωμό της μεγαλειότητός του, παράλληλα όμως θα μου είχε κάνει ένα μεγάλο χατήρι: θα μου 'χε στείλει το ροζ συννεφάκι της ζαχαρένιας ψευδαίσθησης για να αιωρηθώ μέσα του περιχαρής, με το καρδιοχτύπι μου να συντονίζεται επακριβώς με αυτό του άλλου μου μισού...

Aμ δε... ο θεός είναι σκανταλιάρης και του αρέσει να σπάει πλάκα. Να μας τσιτσιρίζει και αυτός να διασκεδάζει. Και ειδικά άμα τον προκαλέσεις, τον πιάνουν μεγάλα κέφια! Τότε είναι που βάζει μπρος το ύπουλο, πλάγιο και αποτελεσματικότατο σχέδιο του. Στρώνει και σου στέλνει κατάσταση: όχι κάτι σε ροζ ή κόκκινο είπαμε, γιατί θα παραείναι παθιάρικο και happy, ούτε στο αιμάτινο της ερωτικής απογοήτευσης, γιατί θα σε κάνει να τον αποστραφείς. Το ουδέτερο χαμαιλεοντί είναι το χρώμα που ταιριάζει στην περίσταση. Ελαφρώς ροζ στην αρχή για να αρχίσεις να ψήνεσαι, να βγεις από τη νιρβάνα της μοναξιάς, να μπεις στο τριπάκι του "βρε λες; μήπως κάτι έχουμε εδώ;" - που σταδιακά αρχίζει να ξεθωριάζει αντί να ροδοκοκκινίζει, να γίνεται ένα θλιβερό εκρού του νεκρού. 

Έτσι τα συναισθήματα θάβονται πριν καλά-καλά αναπτυχθούν, οι σφυγμοί πέφτουν χωρίς να έχουν πιάσει κόκκινο και τα χτυποκάρδια γράφουν μια ευθεία γραμμή. Όλα αυτά μπορεί να σε αφήνουν εν τέλει χωρίς συναισθηματικές απώλειες, όμως η ζημιά έχει γίνει αλλού: έχεις πια μπει σε διαδικασία εκτόξευσης, έχεις ήδη ανακαλέσει μνήμες και αισθήσεις και συναισθήματα και καταλήγεις να αναζητάς "the real thing"! Με λίγα λόγια, σε ακούει με χαμόγελο ικανοποίησης ο περί ου ο λόγος να μονολογείς: θεέ μου, ρίξε μια καλή με το βέλος σου και δεν θα ξανακούσεις κακή κουβέντα από τα χειλάκια μου!