το άλλο μισό

respect 
and say no more...

http://www.lifo.gr/lifoland/you-send-it/20019http://www.lifo.gr/lifoland/you-send-it/20019

Οι άνδρες είναι...

Ας συντάξουμε μαζί αυτή την ανάρτηση!

Συμπληρώστε την παρακάτω εικόνα με τα σχόλιά σας, κατά βούληση!

Drama queen

το δράμα βρήκε τη βασίλισσά του!

http://www.elculture.gr/elcblog/drama%20queen

Ταίρι ταίρι είσαι εδώ;

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΕΙΔΙΚΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΤΙΣ ΜΟΝΑΧΙΚΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΕΚΕΙ ΕΞΩ...

 Παιδιά μου, αν αναρωτιέστε/προβληματίζεστε γιατί οι σχέσεις σας καταλήγουν η μία μετά την άλλη σε αποτυχία και έχετε αρχίσει να αμφιβάλλετε για την τύχη σας ή να θεωρείτε εαυτούς περίεργους/προβληματικούς/απροσάρμοστους, ήρθε η ώρα να ηρεμήσετε. Δεν ισχύει τίποτα από όλα αυτά... όλοι εμείς οι "μόνοι" είμαστε απλώς... πανέξυπνοι! 

Έτσι αποφάνθηκε η έρευνα που μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ!

Σύμφωνα λοιπόν με κάποιους έγκριτους επιστήμονες, οι πολύ έξυπνοι άνθρωποι ανταποκρίνονται πολύ καλύτερα στις απαιτήσεις των σύγχρονων καιρών και, αντίστοιχα, τα βρίσκουν σκούρα σε οτιδήποτε παλιό - όπου παλιό, βάλε την από αρχαιοτάτων χρόνων ικανότητα για ζευγάρωμα. Με άλλα λόγια, οι δεξιότητες των πανέξυπνων ανθρώπων έχουν τόσο προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα της μεταβιομηχανικής εποχής, ώστε έχει σχεδόν σβηστεί από την κυταρρική τους μνήμη η πρωτογενής ροπή προς το ζευγάρωμα - σε αντίθεση με τους άλλους, τους βλάκες που το IQ και το DNA τους δεν εξελίχθηκε και έτσι το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι αυτό που έκαναν πάντα: να δημιουργούν δεσμούς. Οι οποίοι δεσμοί μπορεί κάποτε να ήταν απαραίτητοι για την επιβίωση των προγόνων μας, αλλά έκτοτε ο κόσμος εξελίχθηκε, οι ανάγκες άλλαξαν και μόνο εμείς οι πανέξυπνοι καταφέραμε να ανταποκριθούμε στα νέα δεδομένα!

Βέβαια, αυτό που μας λέει η έρευνα των κυρίων είναι ότι είναι πιο εύκολο για εμάς τους πανέξυπνους ανθρώπους να φτάσουμε στο φεγγάρι από το να συμβιώσουμε στη γη ή να λύσουμε πολύπλοκες εξισώσεις από το να βρούμε τι χρειάζεται ένας σύντροφος - δηλαδή ότι τα θαλασσώνουμε σε απλά, απλούστατα πράγματα! Αλλά τι να κάνεις... όσο να πεις, καλύτερα να απαλλάσσεσαι λόγω εξυπνάδας παρά λόγω βλακείας!

Στην υγειά του μαλάκα!

Και το εννοώ, χωρίς ίχνος ειρωνείας... Οι μαλάκες της ζωής μας είναι υπερπολύτιμοι... Και δεν πιάνω τα αυτονόητα... δηλαδή την εμπειρία που μας δίνουν και το ότι μας "κωλοπετσώνουν" και έτσι αντιμετωπίζουμε καλύτερα το μέλλον. Αναφέρομαι κυρίως, ειδικώς και πρωτίστως στο ότι το δείχνουν, το δηλώνουν, αναβοσβήνει φωτεινή επιγραφή στο μέτωπό τους "είμαι μαλάκας"! Δεν πουλάνε κάτι παραπάνω, δεν λένε φούμαρα (καλά, λένε λίγα, αλλά μόνο στα επιτρεπτά πλαίσια του φλερτ και συνήθως πολύ λιγότερα από αυτά που λένε οι άλλοι, οι "σωστοί") και συνήθως δεν ζητάνε περισσότερα απ' όσα δίνουν. Ο πρώτος μαλάκας της ζωής σου συνήθως αποδεικνύεται επώδυνος, αλλά άπαξ και τον γνωρίσεις έχεις αποκτήσει τη γνώση να αντιμετωπίσεις όλους τους επόμενους - άλλο καλό κι αυτό, για τους μαλάκες υπάρχει ΕΝΑ εγχειρίδιο χρήσης, οι οδηγίες είναι πάντα οι ίδιες και είναι σαφείς: πάρε δρόμο! (άλλο αν εσύ επιλέξεις να μην τις ακολουθήσεις).

Τους άλλους να φοβάσαι... τους, ας τους πω, δήθεν. Δυστυχώς δεν αναφέρομαι σε κραυγαλέες περιπτώσεις διχασμένων προσωπικοτήτων ή "εγκληματιών", αλλά σε κοινές, κοινότατες περιπτώσεις νορμάλ ανθρώπων τους οποίους γνωρίζεις, κάνεις σχέση μαζί τους (σε αντίθεση με εκείνους τους "μαλάκες" ε; που "δεν ήταν για σχέση") και εντέλει αποδεικνύονται τελείως διαφορετικοί... όχι ψεύτες/παντρεμένοι/βίαιοι/παρανοϊκοί, αυτοί είναι εκτός συναγωνισμού και εκτός θέματος. 

Όχι, απλώς αποδεικνύονται κάπως διαφορετικοί, κάπως "λίγοι", κάπως αεριτζήδες... που έχουν εύκολα τα λόγια και τους καλούς τρόπους γιατί "έτσι οφείλει να φέρεται ένας άνδρας σε μια γυναίκα", και γιατί "εγώ είμαι σωστός άνδρας, όχι σαν τους μαλάκες που ήξερες και σε πλήγωσαν", και γιατί "εγώ τιμώ τη γυναίκα που έχω πλάι μου" - αλλά ανάθεμα και αν το εννοούν, ή καλύτερα (γιατί οι "σωστοί" άνδρες πάντα εννοούν αυτό που λένε) ανάθεμα πώς μεταφράζουν αυτό που λένε. Κι έτσι έρχεται κάποια στιγμή που συνειδητοποιείς ότι άλλα ακούς και άλλα ζεις. Όχι γιατί αυτά που ζεις είναι τραγικά, αλλά γιατί βρίσκονται μερικά επίπεδα κάτω από αυτά που ακούς, σαν να λέμε ότι η πράξη δεν εναρμονίζεται με τη θεωρία - και το θέμα με αυτά που ακούς, οταν μιλάμε για τους "σωστούς" άνδρες, είναι ότι τα ακούς πραγματικά! Γιατί πράγματι τα λένε! Κανείς δεν μπορεί να σε κατηγορήσει για φαντασιοπληξία ή ευσεβείς πόθους όπως συμβαίνει με τους "μαλάκες", που μεταφράζεις κατά το επιθυμητό τη σιωπή ή το μισόλογο τους.

Ενίοτε δε η κατρακύλα θα ολοκληρωθεί μετά το χωρισμό, όταν υποτίθεται ότι το μεγαλείο της ψυχής τους συνεχίζεται. Έτσι είναι οι σωστοί άνδρες, "τιμούν για πάντα κάθε γυναίκα που υπήρξε κάποτε μαζί τους" - στα λόγια πάντα, το δηλώνουν με κάθε ευκαιρία. Η πραγματικότητα και πάλι διαφέρει ... όχι "τραγικά" βέβαια, εξάλλου ούτε πριν διέφερε τραγικά. Διαφέρει όμως και το συνειδητοποιείς με την πρώτη ευκαιρία, όταν και πάλι η πράξη δεν εναρμονίζεται με τα λόγια και αυτά αποδεικνύονται απλώς λόγια ενός "καθωσπρέπει πρώην".

Γι' αυτό σας λέω... αγαπήστε τους μαλάκες της ζωής σας... Μπορεί να το αξίζουν περισσότερο απ' όσο νομίζετε!

υπολογισμοί/απολογισμοί

Δεκέμβρης μπορεί να μην ήρθε ακόμη και, άρα, θεωρητικώς δεν είναι ώρα για απολογισμούς, εγώ όμως που είμαι ανάποδο ον, όπως λέει και η μανούλα μου, θα τον κάνω στα γρήγορα έναν απολογισμό του '12... γιατί αυτό μου 'ρθε την ώρα που έστιβα το μυαλό μου προσπαθώντας να δώσω μία ευκαιρία ακόμη στο μπλογκάκι μου...

Λοιπόν, έχουμε και λέμε, για το σωτήριον έτος 2012:

βιολογική ηλικία: 37

εμφανισιακή ηλικία: 27 (:P)

κιλά που έφυγαν: 5

κιλά να φύγουν: 4... να τ' αφήσω;

δουλειά: σε δουλειά να βρισκόμαστε

υγεία: ένας πολύποδας λιγότερος

σχέσεις: μία

χωρισμοί: ένας

διακοπές: σούπερ!

φίλοι: συν μία (τρελή, υπέροχη, κοκκινομάλα)

Δεν τα πήγαμε κι άσχημα λοιπόν.... Το '13 προβλέπεται θριαμβευτικότατο!

out of signal

Δεν ξέρω αν είναι η κούραση, οι γεμάτες μέρες μου, το stand by mode στο οποίο έχω μπει, πάντως ένα είναι το αποτέλεσμα.... κενό... καμία ανάρτηση... και καμία διάθεση για ανάρτηση...
Για όποιον θα ήθελε πάντως να παίρνει μια μικρή γεύση από τη θεατρική ζωή της πόλης και από την ηλεκτρονική μου πένα, μπορεί να παρακολουθεί το www.elculture.gr/elcblog/ephemera, κάθε Δευτέρα.

Σας φιλώ! και σας διαβάζω! και σας θαυμάζω που συνεχίζετε! και χαίρομαι που είστε ακόμη στην μπλογκόσφαιρα!

http://www.elculture.gr/elcblog/article/%CE%BFlive-foyrnos-419308
http://www.elculture.gr/elcblog/article/xartina-louloudia-415388

Αγάπη είναι...

κάτι υπεράνω κανόνων και ορισμών...

... με αφορμή μία παράσταση που αξίζει να απολαύσετε, στο θέατρο της Οδού Κυκλάδων!

Η κυρία του κυρίου

Έχω πια καταλήξει ότι το θλιβερότερο είδος ανθρώπου, που μετεωρίζεται μεταξύ αμοιβάδας και κατσαρίδας, είναι αυτό που αποκαλώ "η κυρία του κυρίου". Πρόκειται για γυναίκες ανεξαρτήτως ηλικιακής ομάδας, επαγγελματικής ιδιότητας, κοινωνικής θέσης και εμφάνισης (αν και συνήθως το είδος εμφανίζεται στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα και σε ηλικίες μεταξύ 30-40), η σταθερή απασχόληση των οποίων είναι να κυκλοφορούν αγκαζαρισμένες με το σύντροφό τους.

Οι εν λόγω κυρίες με ό,τι κι αν ασχολούνται, ό,τι χόμπι κι αν έχουν, όσο κι αν -κραυγαλέα κάποιες φορές- προσπαθούν να πείσουν ότι είναι μοντέρνες, "προχώ" και ζαμάν φου, διακατέχονται από το μοναδικό άγχος να περιφρουρήσουν την ιδιοκτησία τους - και λέγοντας ιδιοκτησία εννοούμε τον εκλεκτό που επέλεξαν για συνοδοιπόρο στη ζωή τους, πατέρα των παιδιών τους και χορηγό του σαββατιάτικου shopping τους. 

Το μεγαλείο της μιζέριας τους αναδεικνύεται σε διάφορες κοινωνικές εκδηλώσεις, όπου θα τύχει να παρευρεθεί στο ίδιο τραπέζι ένα ασυνόδευτο θηλυκό. Σε αυτή την περίπτωση, η άλλοτε αδιάκοπη προτροπή τους προς το έτερον ήμισυ να είναι ευγενής, κοινωνικός και λαλίστατος (όταν πρόκειται για γεύματα με τους γονείς της ή για σουαρέ με τα φιλικά τους ζευγάρια) αντικαθίσταται από έναν άγραφο νόμο που πάει κάπως έτσι -ένα πολλά υποσχόμενο βλέμμα ατελείωτης γκρίνιας αρκεί για να εφαρμοστεί ο νόμος-: μη διανοηθείς όχι συστάσεις να κάνεις, αλλά μη τυχόν γυρίσεις το βλέμμα σου προς τα κει και που αναπνέει δίπλα σου πολύ είναι και θα τη σφάξω αυτήν την Καίτη που έβαλε την ασυνόδευτη τσούλα στο ίδιο τραπέζι.

Το ότι η ασυνόδευτη τσούλα ουδόλως έχει την όρεξη του κακομοίρη της δεν της περνάει από το μυαλό. (Αν και αποδεικνύεται πολλάκις διασκεδαστικό για την "τσούλα" να βάλει φυτίλια στην κυρία του κυρίου ρίχνοντας πλάγιες ματιές στον λεγάμενο, ζητώντας του φωτιά, φυσώντας τον καπνό του τσιγάρου της με νόημα και παίζοντας με το κουμπί του πουκαμίσου της.) Πάντως η κυρία του κυρίου αργά ή γρήγορα, έχοντας ανιχνεύσει στον αέρα τις μιαρές προθέσεις της ασυνόδευτης τσούλας που έκανε το λάθος απλώς να υπάρχει, θα βάλει το χέρι της γύρω από το λαιμό του "μωρού" της και θα του αστράψει ένα αυθόρμητο -αλίμονο!- σβουρηχτό φιλί, θα του αναφέρει με μελιστάλαχτη -αλλά αρκούντως δυνατή- φωνή πόσο ωραία πέρασαν στη λίμνη Πλαστήρα με την Βάσια και τον Πέτρο το προηγούμενο ΣΚ και θα φροντίσει να του υπενθυμίσει ότι "αύριο το βράδυ μας περιμένει η μαμά για φαγητό μην το ξεχάσεις, σου πήρα και το καλό σου το πουκάμισο από το καθαριστήριο".

Η κωμικοτραγωδία φτάνει βέβαια στο απόγειό της την αποφράδα εκείνη ώρα που η κυρία του κυρίου θα αναγκαστεί να πάει στην τουαλέτα και προκειμένου να αφήσει τον λεγάμενο μόνο στο τραπέζι με την ασυνόδευτη τσούλα τού ζητάει να τη συνοδεύσει για να της κρατάει την τσάντα. Και μένει η ασυνόδευτη τσούλα στο τραπέζι μόνη και αναρωτιέται: η κυρία του κυρίου πριν γίνει κυρία του κυρίου τι ήταν άραγε;  

Μια πόλη....

Ήρθα σε αυτήν την πόλη το 2008. Και βρήκα εδώ φίλους πολλούς κι αγαπημένους και μία φίλη ακόμη πιο αγαπημένη. Τότε το καλοκαίρι τελειώνε. Πλακόστρωτα στο Γκάζι, πεζοδρόμια στη Σταδίου, οι δρόμοι του κέντρου - όλα ολοφώτεινα μπροστά μας... και πάνω τους τα τακούνια μας να περπατάνε με ορμή και αυτοπεποίθηση προς το καινούριο, το άγνωστο, το μέλλον. 

Μόνη παραφωνία οι σιχαμερές κατσαρίδες που προσπαθούσαμε να αποφύγουμε με χαριτωμένα πηδηματάκια, ισορροπώντας στα πανύψηλα τακούνια μας... αυτές οι κατσαρίδες, "οι αθηναϊκές" τις λέγαμε, που πετάνε και γίνονται ακόμη πιο απειλητικές, όχι σαν τις "δικές" μας τις επίγειες...

Τώρα το καλοκαίρι μόλις άρχισε. Μια βόλτα στα ίδια πεζοδρόμια ύστερα από καιρό, με την ίδια πάντα αγαπημένη φίλη, άλλα ζευγάρια παπούτσια αυτή τη φορά, χαμηλά τακούνια. Άδειοι δρόμοι, σκοτεινιά, και σαν μια δεκαετία να βαραίνει απότομα στους ώμους μου. Ένας άλλος εαυτός, μια άλλη πόλη - μόνο οι κατσαρίδες της έμειναν να τη θυμίζουν...

 

Μοναξιά

- "Πού είναι οι άνθρωποι?", ξαναρώτησε ο μικρός πρίγκιπας. "Σαν κάπως μόνος αισθάνεται κανείς στην έρημο…"

- "Το ίδιο μόνος αισθάνεται κανείς κι ανάμεσα στους ανθρώπους", είπε το φίδι.

 

Ο Μικρός Πρίγκιπας, 1942

 

 

Σαν σαπουνόπερα (Επίλογος)

Πολλά χρόνια πέρασαν, οι μνήμες της Αμαλίας ξεθώριασαν. Στο μεταξύ, τα συναισθήματά της απέναντι στον Κώστα είχαν μεταλλαχθεί πολλάκις. Από τον έρωτα και το κενό της απώλειας πήγαν γρήγορα στο θυμό, αλλά κυρίως στον οίκτο, την περιφρόνηση, την ισοπέδωση, τον αφορισμό... Ώρες-ώρες της φαινόταν γελοίος, καϋμένος, για λύπηση, άλλες πάλι τον μισούσε θανάσιμα και ευχόταν να πέθαινε ή καλύτερα να μπορούσε η ίδια να τον σκοτώσει. Κι αυτόν κι αυτή μαζί. Άλλες φορές, πάλι, σκεφτόταν -γελώντας, χρόνια μετά- τη στιγμή που θα τον σημάδευε με το όπλο, όχι τόσο γιατί ήθελε να τον ξεκάνει, όσο για να δει το γελοίο του, φοβισμένο βλέμμα όταν θα έτρεχε να κρυφτεί πίσω από την ποδιά της Χριστίνας. Και τα χρόνια πέρασαν, η ανάμνηση του Κώστα θάφτηκε σε ένα μικρό κουτάκι στο μυαλό της Αμαλίας, αν και η σφραγίδα που άφησε μάλλον είχε επηρεάσει δραστικά τις επιλογές και τη συμπεριφορά της για χρόνια ολόκληρα.

Σεπτέμβριος 2004

Η Αμαλία βρίσκεται στο πατρικό της σπίτι, είναι βραδάκι Δευτέρας και χαζοασχολείται με διάφορα, περιμένοντας να περάσει η ώρα για να συναντήσει τον φίλο της. Έξι μηνών σχέση και είναι όλα υπέροχα! Χτυπάει το τηλέφωνο του σπιτιού, ένας άγνωστος αριθμός από Αθήνα εμφανίζεται στην οθόνη του ασύρματου και μία ζεστή ανδρική φωνή ζητάει την Αμαλία. Στην απάντηση "ναι, η ίδια", η φωνή φαίνεται να διστάζει για λίγο. Μερικά κλάσματα δευτερολέπτου μεσολαβούν μέχρι να ακουστεί:

- "Καλησπέρα. Είμαι ο Κώστας. (μικρή παύση) ο Κώστας ο Κ...άκης". 

Μικρό ξάφνιασμα. Περίεργο! Μικρό. Σαν να μην έπεσε από τα σύννεφα η Αμαλία... Μήπως επειδή δεν την νοιάζει πια; Μήπως επειδή ο Κώστας είναι τόσο καταχωνιασμένος μέσα της, που σχεδόν δεν συνειδητοποιεί ποιος της μιλάει; Μήπως επειδή το όνομά του της φέρνει πια ένα μούδιασμα, μια ανικανότητα να αισθανθεί; Λίγο απ' όλα, σίγουρα... 

- "Ναι, τι θέλεις;" 

- "Χρόνια πριν έκανα κάτι που ακόμη με βασανίζει. Σου χρωστάω μια συγγνώμη. Με συγχωρείς". 

- "Μάλιστα, δεν έχω να πω κάτι επ' αυτού. Καληνύχτα".

- "Το καταλαβαίνω. Καληνύχτα".

Συνομιλία μερικών δευτερολέπτων. Ίσως έπρεπε να είχε μιλήσει μαζί του; Αλλά γιατί; Δεν βρίσκει το λόγο... Αναρωτιέται μόνο τι έγινε τώρα και την πήρε τηλέφωνο. Γιατί τώρα; Μπορεί να ανακάλυψε ότι είναι μελλοθάνατος και αποφάσισε να ζητήσει άφεση αμαρτιών από όσους έχει πληγώσει, είπε αργότερα γελώντας στη φίλη της, σε μια απόπειρα μαύρου χιούμορ.

Σεπτέμβριος 2009

Η Αμαλία βρίσκεται μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Θέλει οπωσδήποτε να ξεχαστεί με κάτι. Προσπαθεί μανιωδώς να πάρει το μυαλό της από έναν άνδρα που επί ένα χρόνο είχε μπει τόσο βαθιά μες στο πετσί της (και στο μυαλό και στο κορμί της) που, τώρα που η ιστορία τους ναυάγησε θλιβερά, νιώθει σαν να χρειάζεται, για να τον ξεριζώσει, να κόψει κομμάτια από μέσα της. Πληκτρολογεί ασυναίσθητα τα ονόματα του Κώστα και της Χριστίνας στο google. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει. Από "τότε", η Αμαλία συνήθιζε να ψάχνει πληροφορίες για τον Κώστα ή τη Χριστίνα, στην αρχή από μανία, ύστερα απλώς από περιέργεια, μια που η ιστορία της με τον Κώστα είχε αποτελέσει, ήθελε δεν ήθελε, ορόσημο στη ζωή της. Δεν είχε βρει ποτέ "κάτι". Το όνομα του Κώστα ήταν πολύ κοινό. Για τη Χριστίνα έβρισκε σποραδικές αναφορές εδώ και κει, καθώς, ως ερασιτέχνης τραγουδίστρια, είχε κάποιο μερίδιο στη διαδικτυακή δημοσιότητα. Ήταν όμως η πρώτη φορά που πληκτρολογούσε τα ονόματά τους μαζί. Μέσα στα πρώτα τρία αποτελέσματα του google εμφανίστηκαν τα ονόματά τους, σε ένα άρθρο με απροσδόκητο τίτλο: "Με κλείσιμο απειλείται ένα από τα καλύτερα ψυχιατρικά ιδρύματα της χώρας". Γεμάτη περιέργεια άνοιξε το άρθρο και άρχισε να διαβάζει.

"Χωρίς περίθαλψη και θεραπεία κινδυνεύουν να μείνουν δεκάδες παιδιά που αντιμετωπίζουν σοβαρά ψυχιατρικά νοσήματα, λόγω της απόφασης του Υπουργείου Υγείας να σταματήσει την επιχορήγηση του -μοναδικού κατάλληλου- Κέντρου Ψ.Υ.Α., που έτσι απειλείται με οριστικό κλείσιμο. Οι γονείς ενός από αυτά, η Χριστίνα Π. και ο Κώστας Κ., εξέφρασαν στην εφημερίδα την αγωνία τους για την τύχη της κόρης τους, που το 2004, σε ηλικία 4 ετών, διαγνώστηκε με σοβαρή ψυχοπαθολογική πάθηση. Έκτοτε, η μικρή νοσηλεύεται στο Κέντρο, το μόνο που μπορεί να εξασφαλίσει σε αυτή και τα υπόλοιπα ομοιοπαθή παιδιά την κατάλληλη φαρμακευτική και ψυχολογική θεραπεία καθώς και τα στοιχειώδη για την κατά το δυνατόν φυσιολογικότερη ζωή."

Η Αμαλία στέκεται μπροστά στην οθόνη, διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας τις ίδιες γραμμές. Δεν ξέρει τι να πρωτοσκεφτεί, πέρα από το ότι, όταν ευχόταν με όλη τη δύναμη της καρδιάς της να υποφέρει ο Κώστας, δεν πίστευε πως κάποτε θα μάθαινε αυτό. 

Πάντως ένα είναι σίγουρο. Εκείνο το απόγευμα κατάφερε, πράγματι, να απασπάσει τη σκέψη της από αυτό(ν) που τη βασάνιζε. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία...

Σαν σαπουνόπερα (4)

Το αντίο το έλεγε στον εαυτό της τις μέρες που ακολούθησαν, το επαναλάμβανε ξανά και ξανά μέσα στο κεφάλι της για να το "χωνέψει". Όταν δηλαδή τα ερωτηματικά και τα γιατί άφηναν και λίγο χώρο στη συνειδητοποίηση του αντίο... Πάντως, μόνη της απαντήσεις δεν μπορούσε να βρει - όσο κι αν αναρωτιόταν τι μπορεί να είχε συμβεί, όσο κι αν έψαχνε στο παρελθόν για προειδοποιητικά σημάδια, όσο κι αν έστιβε το μυαλό της, η Αμαλία έπεφτε πάνω στο απόλυτο κενό. Και ήταν και αυτή η αίσθηση απουσίας που άρχισε πολύ γρήγορα να τη στοιχειώνει. Της έλειπε ο Κώστας. Πολύ. Και δεν είχε σταματήσει, φυσικά, να της φαίνεται παράλογο, αδιανόητο όλο αυτό. Από τη μια μέρα στην άλλη; Χωρίς αιτία; Χωρίς εξήγηση; Και άρχισε πολύ γρήγορα να τον αποζητάει για όλα αυτά. Αλλά κυρίως γιατί της έλειπε. Και πολύ γρήγορα άρχισε να του ξανατηλεφωνεί. Έτσι, μόνο για να τον ακούσει. Και να "τα πούνε". Σχεδόν δεν τον ρωτούσε "γιατί;", σαν να αποσιωπούσε το χωρισμό από φόβο μην δυσανασχετήσει ο Κώστας και σταματήσει να της μιλάει. Ή, ίσως, για να τον ξορκίσει, σαν να μην είχε ποτέ συμβεί. Αλλά ο Κώστας δεν φαινόταν να θέλει να εξαφανιστεί. Είχε ξαναγίνει ο παλιός καλός Κώστας στο τηλέφωνο. Όχι, δεν είχε αλλάξει τη θέση του για τον χωρισμό. Ούτε εξηγήσεις της έδινε. Όμως δεν σταματούσε στιγμή να της λέει ότι τα αισθήματά του γι' αυτήν δεν είχαν αλλάξει. Δεν σταματούσε να της λέει πόσο ερωτευμένος ήταν. Και της Αμαλίας της ήταν αρκετό... τουλάχιστον να το ακούει...


Kαι κάπως έτσι ήρθε και πέρασε το καλοκαίρι. Με τους δυο τους χώρια, με τακτική τηλεφωνική επικοινωνία, με γλυκόλογα χωρίς υποσχέσεις και με μια υπόγεια, άσβεστη ελπίδα από την πλευρά της Αμαλίας ότι "δεν μπορεί, θα ξανασμίξουμε. Κάπως, κάποτε, θα γίνει. Είναι φανερό ότι με θέλει όσο και γω". Και ήρθε ο Σεπτέμβρης, όταν η Αμαλία έφυγε για τέσσερις μήνες στο εξωτερικό. Φοιτητικές "διακοπές". Αλλαγή περιβάλλοντος, νέες γνωριμίες, νέες εμπειρίες. Όμως το μυαλό της Αμαλίας δεν είχε ξεφύγει τελείως από την Ελλάδα, την Αθήνα και τον Κώστα. Ήταν κι αυτή η τακτική επικοινωνία που συνέχιζαν να κρατάνε. Με αλληλογραφία και e-mails. Τα πρώτα mails της ζωής της η Αμαλία τα έλαβε από τον Κώστα (και ευλαβικά τα εκτύπωσε και τα πήρε μαζί της φεύγοντας, όταν αναγκάστηκε να κλείσει τον φοιτητικό της λογαριασμό από το πανεπιστήμιο που τη "φιλοξένησε" για τέσσερις μήνες). Τόσα γράμματα -ηλεκτρονικά και μη- που έλαβε από τον Κώστα εκείνους τους μήνες της παραμονής της στην Αγγλία δεν έλαβε συνολικά από την οικογένεια και τους φίλους της! Τυχαίο; Δεν μπορεί να ήταν τυχαίο! Και το ύφος του Κώστα, γνώριμο, τρυφερό, καθησυχαστικό, διακρινόταν πίσω από τις εκατοντάδες εκείνες γραμμές σαν να της έλεγε "εγώ είμαι εδώ και θα είμαι για πολύ ακόμη. Κάνεις καλά που δεν με ξέχασες". - - "Γιατί, άλλωστε, να σου αραδιάζει την προίκα του, αν δεν σκοπεύει να σε παντρευτεί;" έλεγε γελώντας η φίλη της, όταν η Αμαλία της διάβαζε τα γράμματα του Κώστα, όπου συνήθιζε να αναφέρει τα σπίτια που είχε η οικογένειά του στα Μελίσια, σε ένα από τα οποία σκόπευε να μετακομίσει τελειώνοντας το φανταρικό.


Απρίλιος 1998
Η Αμαλία είχε ήδη τρεις μήνες που είχε επιστρέψει στην Ελλάδα. Τον Κώστα δεν τον είχε ξαναδεί, παρά την τακτική τους επικοινωνία που συνεχιζόταν ένα χρόνο σχεδόν μετά το χωρισμό τους. Τότε ήταν που με το πανεπιστήμιο οργανώθηκε μία μεγάλη εκδρομή σε σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους ανά την Ελλάδα, γεγονός που περιελάμβανε και δύο διανυκτερεύσεις στην Αθήνα. Αυτό ήταν! Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε η Αμαλία ήταν ότι ήρθε, επιτέλους, η ευκαιρία να ξαναδεί τον Κώστα ύστερα από τόσο καιρό. Ήξερε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει αλλιώς! Πράγματι, το πρώτο βράδυ ο Κώστας ακολούθησε την Αμαλία και την παρέα της στη νυχτερινή τους έξοδο στην Αθήνα, όπως την ακολούθησε στο δωμάτιό της, στο παραλιακό ξενοδοχείο όπου διανυκτέρευε μαζί με τους συμφοιτητές της. Το βράδυ που πέρασαν μαζί η Αμαλία και ο Κώστας ήταν γεμάτο από έρωτα - τόσο που η ελπίδα της Αμαλίας είχε πια μετασχηματιστεί σε πίστη. "Ανήκουμε ο ένας στον άλλο. Δεν μπορεί να μην το βλέπει". Ο Κώστας, όμως, ακόμη κι αν το έβλεπε, δεν μιλούσε. Οι δυο τους μαζί, σαν ζευγάρι, εξακολουθούσαν να μην υπάρχουν στις κουβέντες του.
Κι έτσι το ταξίδι στην Αθήνα ήρθε κι έφυγε, και ο χρόνος περνούσε, και η επικοινωνία συνεχιζόταν, αλλά τίποτα δεν άλλαζε...


Ιούνιος 1998
Ήταν ένα Σάββατο βράδυ, όταν η Αμαλία σχημάτιζε τον αριθμό του Κώστα στο τηλέφωνο, "έτσι, για να τα πούνε". Τον είχε καλέσει και το προηγούμενο βράδυ, αλλά δεν τον είχε βρει. Ενώ όμως είχε αφήσει μήνυμα στον αδερφό του να της τηλεφωνήσει και αυτός την είχε διαβεβαιώσει ότι θα του άφηνε σημείωμα, ο Κώστας δεν το είχε κάνει. Περίεργο, ήταν η πρώτη φορά. Το τηλέφωνο αυτή τη φορά το απάντησε μια γυναικεία φωνή, η μαμά του σκέφτηκε αυτόματα η Αμαλία και αφού τη χαιρέτησε ευγενικά, ζήτησε να μιλήσει στον Κώστα.
- Ο Κώστας δεν θέλει να σου μιλήσει και σε παρακαλεί πολύ να μην τον ξαναενοχλήσεις.
- Ορίστε;
- Αυτό που άκουσες. Είμαι η Χριστίνα. Με τον Κώστα είμαστε ξανά μαζί εδώ και μερικούς μήνες και δεν θέλει να τον ξαναενοχλήσεις.
- (παύση) Θα μπορούσε να μου το πει ο ίδιος αυτό;
- Όχι, δεν ακούς τι σου λέω; Είμαι η Χριστίνα και είμαστε ξανά μαζί. Σταμάτα να τον παίρνεις τηλέφωνο. Δεν σημαίνεις τίποτα για τον Κώστα. Πώς μπορείς να σκέφτηκες ότι αυτό που είχατε ήταν κάτι σημαντικό; Εμείς με τον Κώστα έχουμε μια σχέση ζωής. Εσύ ήσουν η λύση ανάγκης σε μια στιγμή απελπισίας, όταν είχαμε χωρίσει. 


... ... ... ...


Τα υπόλοιπα λίγη σημασία έχουν και αμυδρά τα έχει κρατήσει η Αμαλία στη μνήμη της ύστερα από τόσα χρόνια. Θυμάται τον Κώστα να ψελλίζει κάτι αμήχανες ασυναρτησίες τη μοναδική στιγμή που πήρε το τηλέφωνο. Θυμάται ότι προσπάθησε να πει στη Χριστίνα, για να την πικάρει και να τους δημιουργήσει πρόβλημα, για τη νύχτα που είχαν περάσει με τον Κώστα στην Αθήνα. Θυμάται ότι δεν τα κατάφερε γιατί ο Κώστας τραβούσε το καλώδιο του τηλεφώνου και τους έκοβε τη συνομιλία, την ώρα που η Αμαλία της έλεγε "θέλω να σου μιλήσω" και η Χριστίνα απαντούσε, σαν να υποπτευόταν κάτι, "και γω θέλω να σε ακούσω". Θυμάται ότι έκλεισε το τηλέφωνο και ένιωσε για πρώτη φορά στη ζωή της τι θα πει απόλυτη απόγνωση και ανημποριά. Θυμάται για χρόνια να αναβοσβήνει μες στο μυαλό της η φράση: "ήσουν η λύση ανάγκης σε μια στιγμή απελπισίας". Οι χειρότεροί της φόβοι για τη Χριστίνα είχαν επιβεβαιωθεί από το χειρότερο δυνατό σενάριο... Και η πλήρης κατάρρευση ήρθε τρεις μέρες μετά, όταν κατάφερε να βρει τον Κώστα στο τηλέφωνο μόνο και να τον ρωτήσει αυτό μόνο: "πώς μπόρεσες να την αφήσεις να πει τέτοια πράγματα για μένα;" - "Είναι ο άνθρωπος μου. Και συ το ίδιο θα έκανες".




Ένα χρόνο μετά, ανήμερα της Πρωτομαγιάς του 1999, ο Κώστας και η Χριστίνα παντρεύτηκαν. Περίμεναν το πρώτο τους παιδί. 




(Συνέχεια και τέλος στο επόμενο)

Σαν σαπουνόπερα (3)

Μάιος 1997

Κάπως έτσι πέρασαν τρεις μήνες, με πολύ έρωτα και λίγη αγωνία πού και πού για το "καταραμένο παρελθόν". Kάποια μέρα, εκεί κοντά στη γιορτή του, o Κώστας ακούστηκε "κάπως" στο τηλέφωνο. Βρισκόταν στην Αθήνα, δεν είχαν βρεθεί σε εκείνη την άδειά του με την Αμαλία. "Κάπως" προβληματισμένος, "κάπως" απόμακρος, "κάπως" περίεργος. "Δεν έχω τίποτα, δεν συμβαίνει τίποτα" απάντησε επίμονα στις ερωτήσεις της Αμαλίας και εκείνη το άφησε έτσι, όμως με μια αμφιβολία να την σιγοτρώει.

Η παραδοχή ήρθε λίγες μέρες μετά. "Είχες δίκιο, δεν είμαι πολύ καλά. Σκέφτηκα πολύ αυτές τις μέρες. Θεωρώ καλύτερο να χωρίσουμε. Αν δεν το κάνουμε τώρα, θα το μετανιώσουμε αργότερα. Νομίζουμε ότι ταιριάζουμε αλλά δεν ισχύει". Κεραυνός εν αιθρία! "να χωρίσουμε"; "θα μετανιώσουμε"; "δεν ταιριάζουμε"; Η Αμαλία δεν ήξερε τι να σκεφτεί, τι να απαντήσει. Μόνο ρωτούσε ξανά και ξανά: "γιατί; τι συνέβη τώρα; γιατί λες ότι θα το μετανιώσουμε;" - για να πάρει κάθε φορά την ίδια απάντηση: "θα δεις ότι έχω δίκιο. Αν δεν το κάνουμε τώρα, θα το μετανιώσουμε οικτρά αργότερα". Τα ερωτηματικά σφυροκοπούσαν το μυαλό της Αμαλίας. Πόση μεταστροφή από τη μια μέρα στην άλλη! Σχεδόν δεν αναγνώριζε τον Κώστα, που επαναλάμβανε στα τηλεφωνήματά της χωρίς ουσιαστικές εξηγήσεις: "κάποια στιγμή θα δεις ότι έχω δίκιο".

Οι μέρες άρχισαν να κυλάνε βασανιστικά άσχημα. Αρχικά, η Αμαλία προσπάθησε να κρατήσει την ψυχραιμία της και περίμενε την επόμενη άδειά του για να τον δει, να τον ακούσει από κοντά, να μιλήσουνε. Πίστευε ότι μόλις θα αντάμωναν, όλα θα έμπαιναν στη θέση τους. "Δεν μπορεί ξαφνικά να έγινε άλλος άνθρωπος. Μπορεί; Όχι, δεν μπορεί". Οι μέρες όμως περνούσαν και ο Κώστας επέμενε να κρύβεται πίσω από την ίδια μονότονη απάντηση, που την πρόφερε με έναν τρυφερό, αλλά συνάμα συγκαταβατικό, "πατρικό" τόνο σαν να έλεγε: "Ξέρω εγώ τι λέω. Εσύ δεν σκέφτεσαι λογικά. Παρασύρεσαι. Εμένα να ακούς" - και η Αμαλία άρχισε να θυμώνει. και να απελπίζεται. και να δυσανασχετεί. και να αντιδρά. "Αν είναι στην άδειά σου να έρθεις στη Θεσσαλονίκη μόνο και μόνο για να μου πεις να χωρίσουμε, μην έρθεις καθόλου". Δεν φανταζόταν εκείνη τη στιγμή που πρόφερε αυτές τις λέξεις πόσο πιο εύκολο του το έκανε. Έναν χωρισμό χωρίς εξηγήσεις, χωρίς κατά μέτωπο αντιμετώπιση. Ήθελε μόνο να προστατέψει τον εαυτό της. Να μην τον δει να έρχεται, αν ήταν μόνο και μόνο για να τον αφήσει να φύγει. Όχι, ας μην έρθει καθόλου καλύτερα...

Η μέρα της άδειας έφτασε, ηλιόλουστη... Ο Μάης στα τελευταία του, το καλοκαίρι πλησίαζε. Αυτό το καλοκαίρι για το οποίο, μόλις λίγες εβδομάδες νωρίτερα, ο Κώστας και η Αμαλία σχεδίαζαν να επισκεφθούν τη Σαντορίνη. Η Αμαλία έφτασε στο καρτοτηλέφωνο και με ένα σφίξιμο στο στομάχι έβαλε την τηλεκάρτα στην υποδοχή. Μια τηλεκάρτα με τη λίμνη Κερκίνη, που μέχρι σήμερα βρίσκεται κάπου κρυμμένη στο "κουτί των αναμνήσεών" της. Σχημάτισε τον αριθμό του φυλακίου και όταν απάντησε ο Κώστας μία ερώτηση είχε μόνο να του κάνει: "Θα πας στην Αθήνα τελικά;" - "Ναι". 

Η Αμαλία γύρισε και κοίταξε την οθόνη του τηλεφώνου. Οι μονάδες λιγόστευαν μία μία. Και οι λέξεις της επίσης. Σκέφτηκε για ένα δευτερόλεπτο να του μιλήσει. Και ταυτόχρονα το ένιωσε τόσο μάταιο. Ο χρόνος της τηλεκάρτας λιγόστευε. Τι να του πρωτοπεί; Και τι να του έλεγε ακόμη κι αν είχε όλο το χρόνο μπροστά της. Ο Κώστας είχε αποφασίσει να γυρίσει στην Αθήνα. Τέλος. Σε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν το "ναι" του Κώστα υπήρχε μόνο σιωπή. Η Αμαλία έκλεισε το τηλέφωνο λίγο πριν μηδενιστεί ο χρόνος, χωρίς να πει ούτε λέξη... Ούτε ένα αντίο...

(Συνεχίζεται)

Σαν σαπουνόπερα (2)

Η απόσταση ήταν βεβαίως ένα θέμα, επρόκειτο για μια σχέση μοιρασμένη ανάμεσα στη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα και τη Λάρισα - αλλά όχι και τόσο τραγικό. Έκανε, τουλάχιστον, ακόμη πιο παράφορο τον έρωτα ανάμεσά τους. Για την Αμαλία τουλάχιστον - που μάθαινε από τον Κώστα, τον θαύμαζε. Ήταν και που ο Κώστας ήταν μεγαλύτερός της. Όχι πολύ, τέσσερα μόνο χρονάκια, τώρα θα της φαινόταν αστεία τέτοια διαφορά. Αλλά τότε, στα 21 της, και σε σύγκριση με τους συνομηλίκους της, ο Κώστας ήταν σίγουρα "αλλιώς". Πιο σίγουρος, πιο έμπειρος, πιο "άντρας". Αλλά και όλα αυτά τι σημασία έχουν; Όταν ερωτεύεσαι στα 21 δεν είναι σίγουρο ότι ξέρεις γιατί και τι ερωτεύεσαι. Αλλά και ο Κώστας έδειχνε και δήλωνε ερωτευμένος. Και τόνιζε πολλές φορές πόσο καλά ένιωθε μαζί της, πόσο όμορφα ήταν, σε αντίθεση με "πριν". 


Το "πριν" ήταν η Χριστίνα. Έξι ολόκληρα χρόνια από το παρελθόν του. Μια σχέση τυραννική, όπως έλεγε, όπου κατέληξε πολύ γρήγορα να νιώθει ευνουχισμένος. Όπου η χαρά και ο έρωτας αντικαταστάθηκαν από ζήλεια. Και από καβγάδες. Και από καταπίεση. Και από απιστία. "Ήταν μια αρρωστημένη σχέση εξάρτησης" - έτσι χαρακτήριζε ο Κώστας το δέσιμο του με τη Χριστίνα. "Όμως αυτή τη φορά έφυγα εγώ και είναι οριστικό". Έτσι είπε ο Κώστας στην Αμαλία μια μέρα. Βλέπετε, με τη Χριστίνα είχαν χωρίσει κι άλλες φορές. Δύο, για την ακρίβεια. Και τις δύο τον χώρισε η Χριστίνα. "Εγώ δεν ήθελα. Λειτουργούσα σαν εθισμένος. Ή σαν λοβοτομημένος. Όσο πιο άσχημα μου φερόταν, τόσο πιο έντονα αγκιστρωνόμουν πάνω της. Τη δεύτερη φορά, για να με κάνει να αποδεχτώ το χωρισμό, μου "πέταξε στα μούτρα" την απιστία της. Πληγώθηκα, μαλώσαμε, αλλά για να δεχτώ να χωρίσω ούτε λόγος! Μπορεί και να της φώναξα, δεν σ' αφήνω να φύγεις! Έφτασα στο σημείο να πάω με τον κολλητό μου στο Ναύπλιο, εκεί όπου η Χριστίνα μου είπε ότι με κεράτωσε με τον μπάρμπαν του ξενοδοχείου. Μείναμε στο ίδιο ξενοδοχείο. Ήθελα να τον δω, να δω ποιος είναι".


Η Αμαλία κάθε φορά που άκουγε τον Κώστα να της μιλάει για όλα αυτά, ανάμικτα συναισθήματα την πλημμύριζαν. Ήταν χαρούμενη που τώρα τον έβλεπε χαρούμενο. Και που της έλεγε ότι αυτή τον έκανε ευτυχισμένο. Όμως ένιωθε και έναν αδιόρατο φόβο γι' αυτό το τόσο δυνατό παρελθόν του Κώστα, κι ας της έλεγε ότι το είχε εξορκίσει. Κι ένιωθε και ζήλεια και κάτι σαν "δέος" γι' αυτήν την κοπέλα που, αν και με κατακριτέα (πολύς ελαφρύς ο χαρακτηρισμός) συμπεριφορά, είχε καταφέρει να τον κρατήσει για έξι χρόνια κοντά της. Κι αναρωτιόταν και τι άνθρωπος ήταν ο Κώστας που τα είχε δεχτεί όλα αυτά. Τι σήμαιναν για το χαρακτήρα του; Για το δέσιμό του με τη Χριστίνα; 


Η συμπεριφορά του Κώστα, όμως, δεν της άφηνε πολλά περιθώρια για αμφιβολίες. Παρά την απόσταση, παρά το βαρύ παρελθόν, ο Κώστας ήταν εκεί. Ώριμος, ήρεμος, τρυφερός, ξέγνοιαστος, έμπειρος εραστής, καθ' όλα "υγιής"! 


(Συνεχίζεται)

Σαν σαπουνόπερα (1)

Φεβρουάριος 1997

Όταν η Αμαλία γνώρισε τον Κώστα ήταν 21 χρονών. Κάπως ρομαντική λόγω ηλικίας, αλλά δεν θα την έλεγες και πρωτάρα. Είχε ήδη κάνει δύο σχέσεις, την πρώτη μάλιστα έχοντας ερωτευτεί σφόδρα, με όλα τα χαρακτηριστικά του πρώτου εφηβικού ολοκληρωμένου έρωτα - όπου οι δυο τους ορκίζονταν ότι θα έμεναν μαζί για πάντα και έκαναν όνειρα για το μελλοντικό τους σπίτι και τα ονόματα των παιδιών τους. 

Με τον Κώστα όμως ήταν αλλιώς. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Μάλλον πριν καν την πρώτη ματιά. Όταν ένας φίλος ανακοίνωσε στη γυναικεία φοιτητοπαρέα: "το επόμενο τριήμερο θα φιλοξενήσω τον φίλο μου τον Κώστα", η καρδιά της σκίρτησε αδικαιολόγητα. "Καλός, καλός;" ρώτησε τον φίλο, προσπαθώντας να βγάλει λαβράκι. "Έχει σχέση με τη Χριστίνα" ήταν η απάντησή του, αλλά για κάποιο λόγο το ηθικό της -και το προαίσθημά της- παρέμενε ψηλά. Όλη την επόμενη εβδομάδα την πέρασε με μία περίεργη ανυπομονησία και όταν τελικά ήρθε η Πέμπτη που τον πρωτοαντίκρυσε, ο κεραυνοβόλος έρωτας ήταν γεγονός. Τη στιγμή που έγιναν οι συστάσεις από τον φίλο τους, ένιωσε αυτό που περιγράφουν τα άθλια ροζ "λογοτεχνήματα": εξαφανίστηκε ο κόσμος γύρω της, σταμάτησε ο χρόνος και άκουγε μόνο την καρδιά της να βροντοχτυπάει την ώρα που βυθιζόταν στο μπλε των ματιών του. Της πήρε μερικά δευτερόλεπτα να συνέλθει και να δώσει το χέρι της, όταν συνειδητοποίησε ότι και ο Κώστας μάλλον στα ίδια χάλια ήταν, καθώς άκουσε τον φίλο τους να τους λέει, προσπαθώντας προφανώς να τους συνεφέρει από τον ερωτικό καταπέλτη: "Δώστε τώρα το χεράκι. Μπράβο, καλά παιδιά".

Η υπόλοιπη βραδιά κύλησε νεράκι. Η Αμαλία παράτησε το μάθημα που έδινε εκείνο το απόγευμα -πράγμα πρωτάκουστο γι' αυτήν, που, αν και δεν ήταν η άριστη φοιτήτρια, ήταν σίγουρα συνεπής-, για να κατέβει μια ώρα αρχύτερα στο κυλικείο της σχολής, όπου περίμενε ο Κώστας τον φίλο του και "τα κορίτσια" για να συνεχίσουν το βράδυ τους σε ένα αγαπημένο στέκι τους στην πόλη. Εκεί στο κυλικείο αντάλλαξαν τις πρώτες τους κανονικές κουβέντες, ένα σωρό από αυτά τα καθημερινά, ασήμαντα λόγια που αποκτούν αξία μόνο και μόνο επειδή τα είπες μαζί του, μια συνομιλία που ακόμη και η ίδια δυσκολευόταν να φέρει στη μνήμη της κάποιο καιρό μετά. Ίσως γιατί εκείνη η συνεύρεση στο κυλικείο σφραγίστηκε με ένα μικρό συμβάν, που έσβησε όλα τα υπόλοιπα από την μνήμη. Την ώρα που μιλούσαν και ο Κώστας έπαιζε στα χέρια του το βιβλίο που διάβαζε όσο περίμενε, μία φωτογραφία έπεσε από τις σελίδες του. Η Αμαλία ίσα που πρόλαβε να δει μία χαμογελαστή, μελαχρινή κοπέλα, πριν αυτός σκύψει και τη βάλει ξανά μέσα στο βιβλίο, σπεύδοντας να προσθέσει, κάπως σαν απολογούμενος: "Είναι η Χριστίνα, η πρώην μου. Μου έκανε δώρο αυτό το βιβλίο όταν έφυγα για το φυλάκιο και απλώς έμεινε εδώ". Η λέξη "πρώην" ήταν αρκετή για την Αμαλία εκείνη τη στιγμή.

Η υπόλοιπη βραδιά εξελίχθηκε υπέροχα, όπως και το τριήμερο, με καθημερινές εξόδους, σινεμά, χορό, ποτά και τη χημεία όλο να αναπτύσσεται, και σφραγίστηκε με τα πρώτα φλογερά φιλιά, το βράδυ πριν φύγει ο Κώστας για το στρατόπεδο. Για την Αμαλία, το επόμενο τρίμηνο κύλησε με άξονα τα "μέσα - έξω" του Κώστα, τα "μέσα - έξω" από το στρατόπεδο δηλαδή, με πολλά τηλεφωνήματα από το σπίτι, αλλά και από περίπτερα και καρτοτηλέφωνα (από το φόβο της μην εκτινάξει το λογαριασμό του ΟΤΕ στον αέρα και ακούσει κατσάδα), με σημειώσεις στο ημερολόγιο, όπου οι μέρες που θα τον έβλεπε σημειώνονταν με μία τελίτσα ή, συχνότερα, μία καρδούλα, και με αλλεπάλληλα ταξίδια Θεσσαλονίκη - Αθήνα, αναλόγως πού ήταν πιο βολικό κάθε φορά να βρεθούν, στην πόλη του ή στην πόλη της. Ναι, ο Κώστας δεν ήταν μόνο φαντάρος σε άλλη πόλη, ήταν και από άλλη πόλη.

(Συνεχίζεται)

@##@#@

Ζητάω προκαταβολικώς συγγνώμη από όσους περάσατε κατανυκτικά τη Μεγάλη Παρασκευή και έρχομαι τώρα εγώ με τις "πεζές" μου ανησυχίες να γ@###@ήσω το όλο κλίμα της ημέρας. Όσοι θεωρείτε ότι δεν το αντέχετε, ειδικά σήμερα, προλαβαίνετε να απομακρυνθείτε, διότι -προειδοποιώ- θα ακολουθήσει μεγάλο μπινελίκι!

Θέμα της ημέρας, πρώτο και τελευταίο, Α και Ω, μόνιμο και ανεξάντλητο:  Α Ν Τ Ρ Ε Σ ! ! !

ΟΚ, το έχουμε δεχτεί πια ότι οι άνδρες έχουν απλούστερο τρόπο σκέψης και λιγότερο λαβυρινθώδες εγκέφαλο από τις γυναίκες. Αυτό δεν είναι πάντα κακό (αντιθέτως, ενίοτε είναι πολύ καλό), αλλά έχει μερικές ενοχλητικές παρενέργειες, ασήμαντες αλλά και περισσότερο σημαντικές.

Ας πούμε ότι οι άντρες βολεύονται να χωρίζουν τα πράγματα σε γενικές και απλές κατηγορίες. Για παράδειγμα, για έναν άνδρα τα χρώματα είναι όλα κι όλα 6-7 βασικά: άσπρο, μαύρο, κόκκινο, μπλε, κίτρινο, πράσινο, καφέ. Δεν υφίστανται γι' αυτόν το ροζ και το φούξια - είναι κόκκινο. Ή το τυρκουάζ και το γαλάζιο - είναι μπλε. Ή το ροδακινί - είναι κίτρινο. 

Αντίστοιχα, οι λειτουργίες τους είναι περιορισμένες σε επίπεδα βρεφικής ηλικίας περίπου: μαμ, κακά και νάνι, προσθέστε το σεξ, άντε και λίγη πνευματική τροφή σε πολύ προχωρημένες περιπτώσεις.

Φυσικά, το καλύτερο του άντρα είναι να βάζει γενικώς ταμπέλες. Τον βοηθάει να αντιληφθεί τον κόσμο καλύτερα έτσι. Και έτσι μονίμως κάποια επωδός κρέμεται από το στόμα τους: "Αν έχεις πάει με πολλούς άντρες, είσαι π@#@άνα", "Αν ένας άνδρας δεν βλέπει ποδόσφαιρο, είναι γκέι". Και δια της ιδίας οδού φτάνει και σε κάτι απίστευτους συνειρμούς του τύπου: "Οι άντρες είναι άπιστοι από τη φύση τους, η γυναίκα για να πάει με άλλον πρέπει να είναι ερωτευμένη" (κούνια που σας κούναγε), "Άμα σου πάει καμία κόντρα, μη δίνεις σημασία, είναι απλώς κακογα@@#μένη" (αυτό το τελευταίο πόσο βαρεθήκαμε να το ακούμε από κάτι κομπλεξικούς τύπους που δεν τους κάναμε τη χάρη να τους κάτσουμε!!) και άλλα παρόμοια.

Έτσι, λοιπόν, κάπου ανάμεσα στο "σκέφτομαι απλοϊκά" και στο "βάζω ταμπέλες", οι άνδρες έχουν υιοθετήσει δύο all times favorite and classical ατάκες με τις οποίες πορεύονται και τις οποίες εξαπολύουν κάθε φορά που αδυνατούν να καταλάβουν το νόημα της υπόθεσης ή που τα βρίσκουν σκούρα: "Γυναίκα δεν είσαι; Δεν ξέρεις τι σου γίνεται" και "Πάλι γκρίνια;". 

Για το πρώτο, θα δανειστώ τα λόγια μιας φίλης ύστερα από πρόσφατη εμπειρία της: "Φιλαράκι, μπορεί να μην ξέρω τι μου γίνεται, αλλά πίστεψέ με, η κλειτορίδα μου ξέρω πού είναι. Πράγμα που εσύ έδειξες ότι αγνοείς! Κι αυτός ήταν ο ΜΟΝΟΣ λόγος που δεν σου κάθησα, γκέγκε;"

Όσο για το δεύτερο, έχει διαπιστωθεί εμπεριστατωμένα ότι ο τυφώνας "Παλιγκρίνια" (κατά τον "Κατρίνα") πλήττει μανιωδώς τους ανδρικούς εγκεφάλους, ακόμη και τους εκλεκτότερους αυτών, που έχουν πατάξει τα παραπάνω ανόητα κλισέ. Έτσι πηγαίνεις για μαλλί και βρίσκεσαι κουρεμένη, επειδή, αγαπητή μου, τόλμησες να δείξεις ενδιαφέρον, τόλμησες να υπονοήσεις ότι "είμαι εδώ για σένα"... πώς σου πέρασε από το μυαλό ότι μπορείς να ρωτήσεις: "και γιατί δεν μου είπες ότι δεν είσαι καλά; δεν είμαι εδώ μόνο για τον χαβαλέ", και να μη λάβεις τη γνωστή και μη εξαιρετέα απάντηση: "πάλι γκρίνια;"

Αίσχος, αγαπητή μου, πάλι γκρινιάζεις; Προτείνεται δημόσιος λιθοβολισμός και κάψιμο στην πυρά! Άντε και καλή μας (επ)Ανάσταση!

Είμεθα καλά, το ίδιο επιθυμούμε και δι' υμάς...

Από υγεία πάμε καλά.
Από δουλειά επίσης καλά.
Από λεφτά, δόξα τω Θεώ, επί του παρόντος μια χαρά τα καταφέρνουμε.
Από έρωτα δεν έχουμε παράπονο, πολύ καλά.
Ούτε από σεξ, εξαιρετικά.




Οπότε....




τι στο καλό να γράψω;;; 


Τίποτα δεν κατεβάζει η κούτρα μου!




Τα φιλιά μου για καλό Πάσχα και ακόμη καλύτερη Άνοιξη!

παιχνιδάκια...

καινούριο παιχνιδάκι, γιούπι, γιούπι, γιούπι!!!!

Η αγαπημένη vanilla ρωτάει και εγώ απαντώ:

1. Τι σε έκανε να χαμογελάσεις σήμερα;

ο ήλιος που έλαμπε μέσα από την μπαλκονόπορτα μου τη στιγμή που ξυπνούσα :)

2. Αν μπορούσες να έχεις μια υπερφυσική δύναμη, ποια θα ήθελες να είναι;

να γίνομαι αόρατη, ή να μπαίνω στο μυαλό των άλλων

3. Ποιο θεωρείς το μεγαλύτερο ελάττωμά σου;

οι άλλοι θα έλεγαν τα νεύρα μου ή την γκρίνια μου - εγώ λέω την ανασφάλειά μου

4. Ποιο θεωρείς το μεγαλύτερο προτέρημά σου;

την κρίση μου

5. Πιστεύεις στις δεύτερες ευκαιρίες;

ναι, κι ας αποτυγχάνουν σχεδόν νομοτελειακά!

6. Τι δεν θα συγχωρούσες ποτέ;

τη διατύπωση αφορισμών όπως: "αυτό δεν θα το συγχωρούσα ποτέ!"

7. Πότε ήταν η τελευταία φορά που είπες "σ' αγαπώ";

σήμερα - σε έναν υπέροχο άντρα :)

8. Πότε ήταν η τελευταία φορά που έγινες ρεζίλι;

δεν θυμάμαι

9. Ποια είναι αγαπημένη σου γεύση παγωτό;

πικρή σοκολάτα, μαζί με ένα πικρό φρούτο

10. Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που σου έχουνε δώσει;

ποτέ μην λες ποτέ

11. Γιατί ξεκίνησες το μπλογκ σου;

γιατί "ζήλεψα" το "κορίτσι του διπλανού πόρταλ" 

Και τώρα οι ερωτήσεις μου - επειδή η έμπνευση έχει στερέψει, δεν μπόρεσα να σκεφτώ περισσότερες από 9:

1. αν δεν σας έλεγαν όπως σας λένε, τι όνομα θα διαλέγατε για τον εαυτό σας;
2. υπάρχει κάποιο παραμύθι/ιστορία με το οποίο "ταυτίζεστε";

3. ας πούμε ότι ερχόσταστε στη ζωή έχοντας το άλλο φύλο, ποιο θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα κάνατε;
4. υπήρξε κάποια φορά στη ζωή σας που νιώσατε μεγάλος "μαλάκας";
5. πώς είναι η ζωή σας σε σχέση με αυτό που φανταζόσασταν δεκαπέντε χρόνια πριν;
6. υπάρχει κάτι που δεν έχετε πει ποτέ και σε κανέναν;
7. ποιος είναι ο μεγαλύτερός σας φόβος; 
8. έχετε δοκιμάσει κάποιου είδους ναρκωτικό;
9. έχετε κάνει ποτέ σεξ ή σχέση με κάποιον-α που κάποτε απεχθανόσασταν;


Και μια που δεν ξέρω ποια 11 πράγματα να μοιραστώ μαζί σας, θα απαντήσω στις ερωτήσεις που έθεσα παραπάνω:
1. μμμ..... Λήδα
2. μπα, όχι
3. θα κατουρούσα όρθια, χααχαχαχα!
4. όταν πήγα περιχαρής στο σπίτι ενός μεγάλου μου έρωτα και είδα στο μπάνιο του δεύτερη οδοντόβουρτσα και γυναικείο ξυραφάκι (όχι, δεν ήταν δικά μου!)
5. απείρως συναρπαστικότερη!
6. oui
7. η απώλεια
8. όχι
9. που απεχθανόμουν, όχι - με κάποιον που δεν "του το 'χα" αρχικά, ναι


Βοϊλά, στη διάθεσή σας. Δεν καλώ κανέναν, γιατί οι περισσότεροι έχετε κληθεί από άλλους. Οπότε όποιος έχει ακόμη όρεξη, απαντάει!


Μερσί!

Ιδέα!

Χθες ήταν, κατά πώς πληροφορήθηκα, η -αμερικάνικης εμπνεύσεως- ημέρα "μπριζόλας και πίπας", steak and blowjob day κατά το πρωτότυπο. Μέχρι εδώ καλώς. Είναι, λέει, η ανδρική απάντηση στη χαζογιορτή του Αγίου Βαλεντίνου, κατά την οποία -κατά την ανδρική άποψη, προφανώς- φλομώνουμε τους "καλούς" μας με αγκαλίτσες και ζουζουνιές και περιμένουμε να μας ανταποδώσουν με καρδούλες, φιλάκια και σοκολατάκια. Δεν θα σχολιάσω επί της παρούσης το περιεχόμενο της γιορτής του κυρίου Βαλεντίνου -που έπαψε να με συγκινεί λίγο αφότου πέρασα τα 16, όταν ο "καλός" μου μου έπαιρνε για δώρο λούτρινα αρκουδάκια και εγώ έλιωνα - από τη ζέστη που προκαλούσε η γούνα θα ήταν :) Ούτε θα σχολιάσω την ανδρική ανάγκη για μία (λέμε τώρα) μέρα το χρόνο κατά την οποία θα μπορούν να φερθούν -με τις ευλογίες μας, αυτό είναι το σημαντικό!- ωσάν αγροίκοι, όπως τους έφτιαξε η φύση δηλαδή: κατασπαράζοντας κρεατάκι και αράζοντας στους καναπέδες σαν πασάδες να απολαμβάνουν κατά το μέγιστο τη στοματική ηδονή (πώς λέμε στοματική υγιεινή; καμία σχέση) της πρόθυμης συντρόφου χωρίς καμία "υποχρέωση" ανταπόδωσης.

Αλλού θα σταθώ: σε αυτή την άδικη ταύτιση του ρομαντικού βαλεντίνου με τη γυναικεία ψυχή. Δηλαδή είναι σαν να μας λένε τα φίλτατα αρσενικά ότι οι γυναίκες νοιάζονται και υμνούν τον έρωτα, την αγάπη, το συναίσθημα, που τα περιβάλλουν κιόλας με ένα παντελώς ξενερουά ροζουλί περιτύλιγμα, και ουδόλως τις νοιάζει η ηδονή, γιατί αν τις ένοιαζε όλο και μία γιορτή θα είχαν φροντίσει να εφεύρουν. Πώς έχεις, σου λέει, κυρία μου, γιορτή της γυναίκας, γιορτή της μητέρας, γιορτή του έρωτα; αν σε ένοιαζε θα έφτιαχνες και μια γιορτή του σεξ για πάρτη σου. 

Αγόρια, δεν θέλω να σας σοκάρω, αλλά αν εξαιρέσετε τα σοκολατάκια που είναι πάντα καλοδεχούμενα, εμείς πολύ θα θέλαμε μια γιορτή αντίστοιχη με τη steak and blowjob day -  θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε "what's new pussy(cat)?", με μοναδική σας αποστολή να λάβετε μία (και δύο και τρεις και τέσσερις) ικανοποιητική απάντηση στο παραπάνω ερώτημα. Και μία συμβουλή, παίδες: όταν έρθει αυτή η τιμημένη μέρα, μην εγκαταλείψετε νωρίς, διότι τα πράγματα εδώ λειτουργούν αντιστρόφως ανάλογα: όσο πιο λαλίστατο το "γατάκι" τόσο λιγότερη κρεβατομουρμούρα για επιδόρπιο. Με τις υγείες σας (μας), λοιπόν!

ΥΓ. Κορίτσια (και αγόρια), ιδέες για την ονομασία και την ημερομηνία της εορτής είναι καλοδεχούμενες στα σχόλια. 

Αντίο

2.

Του άφησε το πακέτο, δεμένο με κόκκινη κορδέλα, στο τραπέζι και σηκώθηκε να φύγει. Ίσα που κάθησε για έναν βιαστικό εσπρέσο, κι αυτό επειδή την χιλιοπαρακάλεσε. Κοιτάχτηκαν για λίγη ώρα, χωρίς να μιλάνε... δεν είχαν μάθει, άλλωστε, να μιλάνε πολύ. Το βλέμμα του, όπως πάντα διεισδυτικό και θαρραλέο, επιχειρούσε να την καθηλώσει όπως παλιά. Τον κοίταξε με ψυχραιμία, ίσως αδιάφορα, και χαμογέλασε κάπως συγκαταβατικά - κόβοντάς του τη φόρα. Το καταλάβαινε πια και αυτός, το "αντίο" της ήταν οριστικό. 

Αποχαιρετίστηκαν κάπως αμήχανα και εκείνη σηκώθηκε να φύγει, με αποφασιστικό βήμα και μεγάλο χαμόγελο. Κάθε βήμα της την πήγαινε όλο και πιο κοντά στην καινούρια της ζωή. Στο τέταρτο βήμα, όμως, κοντοστάθηκε για ένα δευτερόλεπτο και αμέσως γύρισε πίσω. Τον είδε να απομακρύνεται. "Σταμάτα" του φώναξε. "Σταμάτα!" Εκείνος γύρισε να την κοιτάξει. - "Πες μου", τον ρώτησε, "δεν το φαντάστηκες ποτέ;" - "Ποιο;" - "Ξέρεις ποιο. Εμάς... εσένα και εμένα μαζί, κανονικά". Τον κοιτούσε σταθερά, δεν τη φοβόταν πια την απάντηση... Αλλά για το ονόρε, ρε γαμώτο... για τους τόσους μήνες του ανεκπλήρωτου έρωτά της και τους τόνους δακρύων στο μαξιλάρι της, ήθελε να ξέρει. "Όχι", της είπε σε προκλητικό τόνο.

1.
'Εκτύπωση αρχείων 1-46. Η εντολή εκτελείται' την ενημέρωνε το παραθυράκι του υπολογιστή. Ξεκίνησε να μετράει μηχανικά: 1, 2, 3, 4 ... 10, 11, 12 ... 23, 24, 25 ... 37, 38 ..., 44, 45, 46. 'Η εκτύπωση ολοκληρώθηκε. Είστε βέβαιος ότι θέλετε να διαγράψετε εντελώς αυτά τα 46 αρχεία;'. Κλικ, 'ΝΑΙ'. 


Ένας σωρός από εκτυπωμένες σελίδες σχημάτιζαν, τώρα, μία μικρή στοίβα στο γραφείο της. Έπρεπε να γίνει αυτό. Έπρεπε να αδειάσει τον σκληρό δίσκο του υπολογιστή της, να τον προετοιμάσει για το νέο του ξεκίνημα, άδειο, ανάλαφρο, σαν λευκό χαρτί - όπως συνέβη στην ίδια εδώ και μερικές εβδομάδες, τότε που η καινούρια της ζωή έσβυσε όλο το παρελθόν  της μονομιάς, σαν format σε σκληρό δίσκο.


Αλλά αυτό το παρελθόν, το οποίο είχε σβύσει από τη μνήμη της, και μόλις τώρα και από την μνήμη του υπολογιστή της, έπρεπε να καταλήξει στον δικαιούχο του. Τώρα που αυτή ξέχασε, αυτός έπρεπε να θυμηθεί... όλα του τα μισόλογα, τις μισοεξομολογήσεις, την ανομολόγητη αδυναμία του. Δεν ήταν η φαντασία της, ένας σωρός από δικά του mails, σε greeklish πάντα, πότε κωμικά, πότε ερωτικά, πότε πρόστυχα, λακωνικά συνήθως, ήταν οι μάρτυρές της. Έβαλε τα χαρτιά σε ένα πακετάκι, το έδεσε με μια κόκκινη κορδέλα και ξεκίνησε για το καφέ.

3.
Άνοιξε τα μάτια της στη μέση της νύχτας από τον ήχο του κινητού της. Βγήκε από την αγκαλιά του άνδρα που την κρατούσε σφιχτά, μαλακά, χωρίς να τον ξυπνήσει, και νυχοπερπατώντας έφτασε στον πάγκο της κουζίνας. Η οθόνη του τηλεφώνου της αναβόσβυνε "έχετε ένα νέο μήνυμα": "la8os apanthsh, syggnwmh. H swsth h3eres hdh pou vrisketai". "Μπα", σκέφτηκε επιλέγοντας 'διαγραφή μηνύματος', "λάθος ερώτηση, in the first place".

Εφτά...

... θανάσιμα αμαρτήματα;

... πληγές του Φαραώ;

... θανάσιμες πεθερές;

... κακά της μοίρας μου;

Όχι, όχι, όχι!!!!

Εφτά πράγματα που δεν ξέρετε για μένα και φοβάσασταν να ρωτήσετε! Ύστερα από πρόσκληση του αγαπητού μου ντελίριουμ τρεμένς που, ως παιχνιδιάρης blogger, με καλεί στα παιχνιδάκια του, ήρθε η ώρα να ξεγυμνωθώ μπροστά σας, τυχερούληδες, χεχε!!!

Λοιπόν, έχουμε και λέμε:

1. Όταν ήμουν μικρή, δέκα-δώδεκα χρονών λέμε, και με έβαζε η μαμά μου να πλύνω τα πιάτα, γέμιζα τα ποτήρια με σαπουνόνερο και παρίστανα ότι είμαι μπαργούμαν που σερβίρει μπύρες!

2. Αν και δεν με θεωρώ κλεπτομανή, ούσα στην εφηβεία και λίγο μετά είχα "σηκώσει" κανα-δυο φορές μερικά πραγματάκια από μαγαζιά, μην φανταστείτε τίποτα σοβαρό, κανένα κραγιόν από τα body shop, καμιά τσίχλα, τέτοια πράγματα!

3. Η κακή μου πράξη παραπάνω αντισταθμιζόταν από τις καλοσύνες που έκανα ερήμην της μαμάς μου στους μαθητές της. Η μαμά ήταν καθηγήτρια Αγγλικών σε Γυμνάσιο και 'γω, όταν έφερνε τα διαγωνίσματα των μαθητών στο σπίτι, πήγαινα κρυφά και συμπλήρωνα μερικές ασκησούλες, ίσα για να ανέβει λίγο ο βαθμός, αλλά πάντα προσέχοντας μην φανεί τραγική διαφορά και νομίσει η μαμά ότι αντέγραψαν και τους χαντακώσω τελικά, αντί να τους βοηθήσω. Το κόλπο απέδιδε, αλλά ποτέ δεν έμαθα πώς αντιδρούσαν τα παιδιά παίρνοντας τα γραπτά τους και βλέποντας στην κόλλα πράγματα που δεν είχαν γράψει!

4. Θα ήθελα να είχα σπουδάσει Ψυχολογία/Ψυχανάλυση. Προς το παρόν, εκτονώνομαι διαβάζοντας σχετικά βιβλία, ειδικά του Ίρβιν Γιάλομ, που κυριολεκτικά λατρεύω! (αυτό το δεύτερο το ξέρετε ήδη :) )

5. Μου αρέσει να γίνομαι λίγο μελοδραματική, λίγο drama queen και να φαντάζομαι παθιασμένες ιστορίες έρωτα, με κλάμα, ποτό, πάθος και απόγνωση! Στην πραγματικότητα είμαι κάπως πιο προσγειωμένη, αλλά όχι πολύ! Θέλω να ζήσω τον απόλυτο έρωτα, αυτός που θα είναι λίγο παραμυθένιος και λίγο κινηματογραφικός μαζί... Γραφική; Ρομαντική; Εκτός πραγματικότητας; Τι να σας πω!

6. Αν και έχω ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου χωρίς σχέση και δεν με ενοχλεί η μοναξιά, καθότι την προτιμώ από μία σχέση σύμβασης ή συμβιβασμού, αυτόν τον καιρό περνάω την πιο μοναχική μου περίοδο, νιώθω μόνη και στεναχωριέμαι πολύ σκεφτόμενη ότι μπορεί να ζήσω το μέλλον μου μόνη...

7. Το blogging είναι η μεγαλύτερη απόλαυση που ανακάλυψα πρόσφατα (το σεξ έχω χρόνια που το ανακάλυψα, βλέπετε!) και το μόνο ίσως πράγμα που με γεμίζει και μου δίνει χαρά αυτόν τον καιρό.

Αυτά, λοιπόν, παίδες...

Είστε ευπρόσδεκτοι εκτός φυσικά από να σχολιάσετε, να συμμετέχετε όσοι δεν το έχετε κάνει ήδη!

Στο κρεβάτι...

Σάββατο πρωί: στο κρεβάτι

Σάββατο μεσημέρι: ακόμη στο κρεβάτι

Σάββατο απόγευμα, νωρίς το βράδυ: κι όμως, ακόμη στο κρεβάτι!

Εγώ κι αυτός έχουμε γίνει ένα. 

Ο ιδρώτας τρέχει ασταμάτητα, τα μέλη μου μουδιάζουν, το μυαλό μου έχει θολώσει... Τόσο που δεν αντέχω άλλο... Αρχίζουν οι παραισθήσεις...

Δεν μπορώ παρά να του ζητήσω να σταματήσει, να φύγει...

...............................................................

Πυρετέ, μ' ακούς;; Στα πόσα ντεπόν "την κάνεις";

Τα αγαπημένα μου!

Μετά από πρόσκληση του αγαπητού μπλόγκερ φίλου ντελίριουμ τρεμένς, που πολύ με χαροποίησε, βουαλά, σας αραδιάζω τα δέκα αγαπημένα μου! Επειδή δεν ξέρω αν τα "αγαπημένα" πρέπει να αναφέρονται στο 2011 ή αν πρόκειται για all times favorite, έκανα μια μίξη, κατά πώς με βόλευε! :) :)

1. Αγαπημένη στιγμή: 26 Οκτωβρίου 2011... πρώτο βράδυ στο καινούριο σπίτι!

2. Αγαπημένο άρωμα: μμμ... δεν έχω "αγαπημένο" άρωμα. Εξαιρείται η ανδρική μυρωδιά :) 

3. Αγαπημένο φαγητό: ιταλική και ινδική κουζίνα. Όπως επίσης και τα ζουμερά μπέργκερς... Είμαι λιχούδα, πώς να απομονώσω ένα φαγητό; Συγκλονιστική πρόσφατη ανάμνηση: αυτό που μου μαγείρεψε η αγαπημένη φίλη Μαρία, σπαγκέτι με σολομό και πέστο άνιθου (κρίμα που δεν έχω φωτογραφία του)! γιάμι! 

4. Αγαπημένο γλυκό: σ ο κ ο λ ά τ α! Ειδικά με φρούτα ή/και ξηρούς καρπούς. Σε στερεή, υγρή (σουφλέ) ή μαλακή (μους) μορφή... Σλουρπ!

5. Αγαπημένο ποτό: κόκκινο κρασί το χειμώνα. Καϊπιρίνια το καλοκαίρι.

6. Aγαπημένο βιβλίο: στα "νιάτα" μου ήμουν βιβλιοφάγος... άπειρα παιδικά και εφηβικά βιβλία αγάπησα... (και μετά τη φλασιά που έφαγα ύστερα από την επίσκεψη στου τρεμένς, θα απομονώσω το παιδικό "Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας"). Τώρα, θα ξεχωρίσω αυτά του Ίρβιν Γιάλομ.

7. Αγαπημένο τραγούδι: τώρα σωθήκατε... Απλώς δεν υπάρχει! Όμως ένα τραγούδι που πρωτοάκουσα περίπου 12 χρονών και ήδη από τότε με συγκλόνισε και με θυμάμαι να το βάζω στο κασετοφωνάκι μας, να το ακούω και μετά rewind και να το ξανακούω και μετά ξανά rewind και ξανά και ξανά, είναι αυτό:

8. Aγαπημένη σειρά: θα γίνω γραφική αν πω το sex and the city; Α, και τους singles! Έχω μείνει πολύ πίσω, το ξέρω, αλλά εδώ και μία τριετία δεν ξέρω καν τι παίζεται!

9. Aγαπημένη έξοδος: για ποτό και φαγητό με φίλες, Σάββατο αργά το απόγευμα κάπου στο κέντρο της Αθήνας (ή της Θεσσαλονίκης, το παίζω σε δύο ταμπλώ), ή για ουζάκι, Κυριακή μεσημέρι στον Πειραιά.

10. Aγαπημένη διαδρομή, φέτος: το κομμάτι της παραλιακής διαδρομής από τον Πειραιά στο Πέραμα.

ΥΓ. Εγώ θα ήθελα να προσκαλέσω τους:


cat on a hot tin roof
θυμάμαι ό,τι εσύ ξεχνάς
vanilla (common sense is not so common)
άλλη μία μέρα στο ράφι
hope's performance


να μας πουν τα δικά τους αγαπημένα!