Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο

Αν υποθέσουμε ότι ως άνθρωποι είμαστε ικανοί να κατορθώσουμε τα πάντα, υπάρχουν δύο πράγματα που φαίνονται ακατόρθωτα: η υπέρβαση του θανάτου και η επανάκτηση του  χρόνου που περνάει. Ακριβώς επειδή φαίνονται τέτοια, τείνουμε να τα αγνοούμε, βάζοντας το κεφάλι μας στην άμμο σαν τη στρουθοκάμηλο, ζούμε δλδ χωρίς να σκεφτόμαστε το τέλος (ευτυχώς) και σαν να πιστεύουμε ότι έχουμε αμέτρητο χρόνο να "σπαταλήσουμε" (δυστυχώς). 

Η ζωή όμως είναι ένα άθροισμα χρόνου που εξελίσσεται απολύτως γραμμικά, αριθμημένα και αδιαπραγμάτευτα, ένα συγκεκριμένο ποσοτικό μέγεθος που μας χαρίζεται, με αρχή, διάρκεια και τέλος. Κι αν η αρχή και το τέλος είναι αποφασισμένα ερήμην μας, σε εμάς αφήνεται το πολύτιμο προνόμιο να γεμίσουμε τη διάρκεια με ποιότητα: ποιότητα εμπειριών, στιγμών, ανθρώπων. 

Είναι εύκολο να υποστηρίξει κανείς ότι τις ζωές μας, κατά κανόνα, τις γεμίζουν "ανούσιες", "βαρετές", "επίπεδες" στιγμές ρουτίνας που διακόπτονται από ελάχιστα διαλείμματα ευτυχίας ("δεν υπάρχει ευτυχία, μόνο ευτυχισμένες στιγμές", συνηθίζεται να λέγεται), όμως αυτό που φαίνεται να ξεχνάμε συστηματικά είναι ότι κάθε στιγμή που ζούμε είναι εξόχως σημαντική, απλώς και μόνο επειδή είναι απολύτως μοναδική και ανεπανάληπτη. Σε καμία περίπτωση, όσο κι αν προσπαθήσουμε, δεν μπορούμε να (ξανα)ζήσουμε οτιδήποτε, παρά μόνο κατά τη μοναδική εκείνη στιγμή που συμβαίνει. 

Αυτό, όταν δεν το ξεχνάμε, το θυμόμαστε για οποιοδήποτε λάθος λόγο (ας πούμε, για να μην τολμούμε τίποτα καινούριο/διαφορετικό, αφού -λέμε- ακόμη και τα "ίδια" είναι κάθε φορά διαφορετικά!, ή για να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη, αφού -ξαναλέμε- ένα "ίδιο" λάθος δεν είναι ποτέ απολύτως ίδιο με το προηγούμενο!), αλλά όχι για τον λόγο για τον οποίο θα 'πρεπε να το θυμόμαστε: για να εκτιμούμε δλδ τη σημασία και την αξία του "αθροίσματος χρόνου" που μας αναλογεί.

Υπάρχουν δε και περίοδοι στις ζωές μας που φερόμαστε με απελπιστική σκληρότητα στους εαυτούς μας, στερώντας τους τη δυνατότητα να ζουν τις στιγμές! Είναι τότε που λέμε "βλέπω τη ζωή να περνάει από μπροστά μου", αντί να λέμε "ζω τη ζωή μου", και αφήνουμε το χρόνο να περνάει... να περνάει... να περνάει... Κι όταν συνέλθουμε κι αρχίσουμε να μετράμε τις απώλειες του χαμένου μας χρόνου, υπάρχει πάντα η πιθανότητα να τρομοκρατηθούμε από τις διαπιστώσεις και να ξαναπέσουμε στα ίδια, από απελπισία/παραίτηση/απογοήτευση.

Όμως, το μυστικό είναι ότι ο χαμένος χρόνος μπορεί να ξανακερδηθεί - αν και μόνο αν τραβήξουμε μια γραμμή και αντικρύσουμε τη μέρα μας όπως ακριβώς είναι: σαν μία ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ μέρα, άγραφη και ανεπανάληπτη. Γιατί το καλό με τον χαμένο χρόνο είναι ότι, μαζί με αυτά που παίρνει, χάνεται και ο ίδιος και η ζωή μάς δίνει κάθε μέρα την ευκαιρία μιας νέας αρχής...

e-world

"Δεν σε αντέχω πια! Και που σου μιλάω, είναι σαν να μιλάω σε τοίχο! Καλύτερα θα τα βρούμε με το λαπτοπάκι μου! Αυτό μου κάνει όλα τα χατήρια, παίζει τη μουσική που θέλω, με ταξιδεύει εκεί που θέλω να πάω, τροφοδοτεί τα όνειρά μου... Να, του μιλάω και ήδη με ακούει: αλλάζει χρώματα όποτε του πω εγώ, ακόμη και μέγεθος αλλάζει αν θέλω! Γιατί να το παιδεύουμε; Αφού δεν σ υ ν ε ν ν ο ο ύ μ α σ τ ε..."

 

Εμείς και οι άλλοι... γονείς, φίλοι, συνάδερφοι, αφεντικά, σύντροφοι, εραστές... Πού το διάβασα αυτό; ερχόμαστε στη ζωή χωρίς κανείς να μας έχει δώσει ένα εγχειρίδιο οδηγιών. Τα ίδια και στις σχέσεις μας.... Ούτε οδηγίες χρήσης και κυρίως ούτε πλήκτρα χειρισμού: stop, pause, delete, replay, fast forward...

Πλήκτρα χειρισμού: αυτά θα έκαναν τη ζωή μας piece of cake, που λένε και οι Άγγλοι. Ξέρω, ξέρω... "ο άνθρωπος είναι ον με δικαίωμα στην αυτοδιάθεση", "κανείς δεν δικαιούται να ελέγχει κανέναν", μπλα, μπλα, μπλα... Κορίτσια (και αγόρια), μεταξύ μας μιλάμε τώρα, ας το παραδεχτούμε: θα ήταν υπέροχο να κοντρολάρουμε τα πάντα σύμφωνα με τις δικές μας επιθυμίες, στους δικούς μας χρόνους, στα δικά μας μέτρα. 

Bad day at the office? Fast forward, please!/ Λάθος επιλογή φορέματος για το πρώτο ραντεβού; rewind!/ Σαββατόβραδο στο κρεβάτι με TO Αρσενικό; replay and replay and replay!/ Γκρίνια της μαμάς; mute!

Κι αφού ως επιστήμονες είδαμε και αποείδαμε, αλλά δεν καταφέραμε (ακόμη) να κάνουμε τους ανθρώπους υπολογιστές, φέραμε τους ανθρώπους πίσω από τους υπολογιστές! Χα! Υπέροχη ανακάλυψη! Δεν εννοώ, φυσικά, τις υπερατλαντικές συμφωνίες που κλείνονται πια χωρίς να χρειαστεί να κουνηθούμε από τη θέση μας, ούτε την αλληλογραφία μας που παραδίδεται αυτοστιγμής, ούτε ότι αράζουμε με τα φιλαράκια μας και τα λέμε, ταυτόχρονα από Αθήνα, Λονδίνο, Λαμία και Κάτω Ριζοχώρι Αχαΐας,  μοιραζόμαστε φωτογραφίες, μουσική, και άλλες συγκλονιστικές διαδικτυακές εμπειρίες με ταχύτητα που θα ζήλευε και ο Carl Lewis!

Μιλάω για το άλλο... την κορυφαία "ανακάλυψη" της υπέροχης διαδικτυακής εποχής μας: τα πιο πετυχημένα  ραντεβού δίνονται πια πίσω από τις οθόνες των υπολογιστών! Sites κοινωνικής δικτύωσης, γνωριμιών και προγράμματα ανταλλαγής μηνυμάτων παίρνουν φωτιά ολημερίς και ολονυχτίς από "νέους ανθρώπους μόνους (που) ψάχνουν". Σε αυτά τα ραντεβού όλα είναι όπως πρέπει να είναι, καθώς συνδυάζουν τα καλά της πραγματικότητας, χωρίς τα στραβά της, με μερικά υπέροχα εξτραδάκια!

"Η πρώτη εντύπωση είναι το ήμισυ του παντός", μας δασκάλευαν στην εφηβεία μας και  εμείς τρέχαμε να σημαιοστολιστούμε κάθε φορά, για τα πάρτυ, τα ραντεβού, τις εκδρομές... Μα και τώρα, η πρώτη εντύπωση είναι το ήμισυ του παντός και η προετοιμασία μας ανάλογη: προσεχτική επιλογή φωτογραφίας, με συγκεκριμένο -αναλόγως της διάθεσης- στόχο (θα είναι μυστηριώδης, σέξι, τσαχπίνικη, αστεία; από εμάς εξαρτάται! Σίγουρα, πάντως, θα κρύβει τα κιλάκια μας, θα αναδεικνύει τα υπέροχα μάτια μας ή το φωτεινό μας χαμόγελο!). Και ανάλογα θα περιποιηθούμε και την υπόλοιπη εμφάνισή μας, έτσι ώστε να αναδεικνύει τη μοναδική προσωπικότητά μας: "Τι χρώμα γραμματοσειρά να διαλέξω; κόκκινη και φλογερή, κίτρινη και αισιόδοξη, ροζ και ρομαντική; Όχι, με τίποτα ροζ, θα με περάσει για ξενέρωτη που θέλει να τον τυλίξει με το καλημέρα!"

Ως χειραφετημένες γυναίκες, βέβαια, ξέρουμε ότι ο συνδυασμός που σκοτώνει είναι "όμορφη γυναίκα με μυαλό" (όχι πολύ όμως, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) και πού θα βρούμε καλύτερο πεδίο για να ξεδιπλώσουμε τις μοναδικές προσωπικότητές μας, παρά πίσω από το λατρεμένο λαπτοπάκι μας! Χωρίς άγχη να μας αποπροσανατολίζουν και ανασφάλειες να μας κατατρέχουν, με όλο το χρόνο μπροστά μας να σκεφτούμε δεύτερη φορά την ατάκα μας, με το λατρεμένο back space να διορθώνει ό,τι δεν μας αρέσει, με απαραίτητο βοήθημα το google δίπλα μας να μας εφοδιάζει ανά πάσα στιγμή με οποιαδήποτε πληροφορία, είμαστε οι καλύτερες παρτενέρ για οποιαδήποτε κουβέντα! Κι αν το date δεν πάει καλά, πόση λιγότερη αμηχανία υπάρχει! Μία απλή καληνύχτα αρκεί και, αν τα πράγματα σκουρύνουν, πάντα υπάρχει το BLOCK/DELETE! Επιτέλους, η  ζωή μας βρίσκεται κυριολεκτικά στο χέρι μας! (την παίζουμε στα δάχτυλα για την ακρίβεια) 

Όσο πιο πολύ προχωράνε αυτές οι διαδικτυακές σχέσεις τόσο περισσότερο ανακαλύπτουμε και απολαμβάνουμε τα extra features της! Το βόλεμα να δινόμαστε με "δόσεις", να πειραματιζόμαστε με παράλληλους "παρτενέρ", ακόμη και ταυτόχρονα, γιατί όχι; Εμείς και μόνο εμείς έχουμε πρόσβαση στην οθόνη μας! Κυρίως, χτίζουμε μία καινούρια προσωπικότητα, όχι απαραιτήτως πολύ διαφορετική από τη δική μας, αλλά σίγουρα καλύτερα πλασαρισμένη. Και μαζί με τη δική μας, δημιουργούμε στο μυαλό μας την προσωπικότητα του "απέναντι", συνδυάζοντας το δικό του πλασάρισμα με τα δικά μας συμπεράσματα/προσδοκίες. Όπως και στην πραγματική ζωή, θα μπορούσαμε να πούμε. Με μία ειδοποιό διαφορά: από εδώ απουσιάζει η φυσική παρουσία, με ό,τι αυτή συνεπάγεται.

Αναρωτιέμαι, ύστερα από όλ' αυτά, μας φαίνεται αδικαιολόγητα τρελή εκείνη η τύπισσα που είχα δει στην tv, που ήθελε διακαώς να παντρευτεί το κομπιούτερ της;