Το ξέρω ότι το blog μου είναι τόσο σούπερ wow που όλοι σπρώχνονται όχι μόνο να το διαβάσουν, αλλά να δανειστούν κάτι από τη λάμψη του :P Δεκάδες είναι τα μέιλ που λαμβάνω από φανατικούς αναγνώστες που μου ζητούν, εκλιπαρόντας με, να φιλοξενήσω ένα κειμενάκι τους. Και εγώ επειδή είμαι μεγαλόψυχη και ταπεινή και καλός άνθρωπος, αποφάσισα να τους προσφέρω το βήμα που επιθυμούν. Ιδού λοιπόν ένα φιλοξενούμενο κείμενο!
(Όχι, δεν είμαι τόσο σκ@@@τόψυχη και ψωνισμένη... έχω απλώς τη χαρά να φιλοξενώ το κείμενο μιας πολύ αγαπημένης φίλης που θέλει να μοιραστεί κάτι δικό της μέσα από αυτό εδώ το blog. Ελπίζω να το απολαύσετε!)
Η blogirl είναι καλή μου φίλη... θεωρώ άτομο με διαύγεια πνεύματος, καλή πένα και
το κυριότερο;;; απύθμενο ρεαλισμό και όνειρα... (μην ρωτάτε πως
γίνεται...γίνεται...)
Απολαμβάνω τα άρθρα-εξομολογήσεις της και της
είχα υποσχεθεί να γράψω κάτι για το blog της...
Ο λόγος λοιπόν για τους μαλλιάδες!
Πάντα μου άρεσαν οι μαλλιάδες, το μακρύ μαλλί
είχε για μένα -και δυστυχώς εξακολουθεί να έχει- μία ανυπέρβλητη γοητεία...
υποθέτω γιατί ο πρώτος εφηβικός μου έρωτας ήταν ένας μαλλιάς - τώρα είναι
ινδουιστής με πράσινο γένι και κάνει διαλογισμό στην παραλία μπροστά στο
εξοχικό μας και η ινδουίστρια φίλη του (χορτοφάγοι και οι δύο) τον παρακολουθεί
από το σπίτι γιατί κάνουν χωριστά
διαλογισμό και μετά μοιράζονται τις υπερκοσμικές τους εμπειρίες - θου Κύριε και
είναι και πρώτες μέρες του χρόνου...
Τεσπά σε συνδυασμό με το να είναι ο άλλος
μουσικός, μάλλον είναι το στοιχείο μου... λυρισμός και ελεύθερο πνέυμα,
ανεξαρτησία και έμπνευση (τώρα απλώς παρουσιάζουμε ε;... κριτική μετά)
Αν τώρα συνδυάσεις και ότι οι πρώτες μου
περιηγήσεις στα λιμάνια του σωματικού έρωτα (sex στην καθομιλουμένη) ήταν με έναν μαλλιά
μπασίστα με τον οποίο γύρισα με τα πόδια όλη την πόλη των φοιτητικών μου χρόνων
το πρώτο βράδυ που «το πλοίο μας έπιασε λιμάνι» και μάλιστα πριν καν «πιάσει
λιμάνι» - παρεπιτόντως τώρα συνειδητοποιώ πόσο πτώμα ήμουν από τόσον ποδαρόδρομο
και άρα όλη η γλυκιά κούραση και ο ολοήμερος ύπνος της επόμενης μέρας μάλλον
αποτέλεσμα αυτού ήταν και όχι της ξεχωριστής (και πολύωρης ομολογουμένως) εμπειρίας
που ακολούθησε του περιηγητικού περιπάτου σε κάστρα και παραλίες...
Αν σε όλα αυτά προσθέσεις ότι γνωρίζω συνεχώς «ελεύθερα
πνεύματα» που γυρίζουν όλη την Ελλάδα με μία αλογοουρά στις αποσκευές τους... και εδώ απαριθμώ: έναν
μπασίστα/πληροφορικάριο, εναν ντράμερ/οδηγό του ΕΚΑΒ -αχρείαστος να ΄ναι ο
άνθρωπος-, έναν της κλασσικής μουσικής μάλιστα/εκπαιδευτικό, έναν έτερο
ντράμερ/τεχνοκράτη(!!!), έναν βιολοντσελίστα/ξυλουργό, έναν
μπλαγλαματζή/αγνώστων λοιπών στοιχείων... και θα μπορούσα να συνεχίσω... χωρίς
αυτό να σημαίνει ότι «πιάσαμε λιμάνι» με όλους αυτούς, καταλήγω στο ασφαλές
συμπέρασμα ότι για όλα φταίει η χριστιανορθόδοξη ανατροφή που είχα ως νεαρή
κορασίς από την αρβανίτισσα γιαγιά....
ΓΙΑΤΙ; Θα πουν οι θρήσκοι και πιστοί...ΓΙΑΤΙ;
θα πουν και οι άθεοι...
Μα γιατί είναι εμφανές ότι ενώ όλοι οι παραπάνω μόνο σωτήρες δεν είναι (ούτε
το λιμάνι μπορούσαν να βρουν, ούτε πορεία να χαράξουν, ούτε ανεξευρένητες
περιοχές και νησάκια να ανακαλύψουν, ούτε ξεκάθαρα να ρίξουν άγκυρα ή να φύγουν
για το κωλοάγνωστο τελοσπάντων....), εγώ κυνηγάω την εικόνα ενός ρομαντικού
σωτήρα μαλλιά που ευαγγελίζεται την αγάπη και την αφιέρωση, ενός μαλλιά που θα
διαχωρίσει την θάλασσα από πίστη στον συνάνθρωπο, ενός μαλλιά υπέρμαχου της
αυταπάρνησης προκειμένου να είναι ευτυχισμένοι οι άλλοι, ενός μαλλιά που δεν
ξέρω αν θα είναι μουσικός, αλλά αναμένω, για να μην πω λαχταρώ, να κάνει την
καρδιά μου να τραγουδήσει πολλές διαφορετικές μελωδίες.. και το κορμί μου να
στροβιλιστεί σε μπάσα και βιμπράτα, μπλούζ και ροκιές...
Ουφ γιαγιά, που να ήξερες τι κακό μου έκανες
όταν μου έλεγες να αγαπάω τον Χριστούλη... και τον αγαπούσα πολύ τότε, τώρα ως
άθεη αγαπώ τον άνθρωπο (ή τελοσπάντων προσπαθώ να βρω λόγους να μας αγαπήσω...)
Πού καταλήγουμε λοιπόν;
Ότι οι
γυναίκες αναζητούμε πάντα έναν σωτήρα;
Ότι πετάμε στα σύννεφα;
Ότι ονειροπολούμε;
Εγώ πάντως σήμερα το πρωί σηκώθηκα μία ώρα
αφότου ξύπνησα... γιατί ονειρευόμουν ξύπνια έναν κοντοκουρεμένο με υπέροχη φωνή και γυαλάκια, μαζεμένο και
ευγενικό... φλαουτίστα...
Εεεεεεεεεεεεε!!!!!!!!!!!!!!!
Δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε όλα μεμιάς!!!
Καλές ονειροπολήσεις.
Betty Boop
