Λίγα λόγια, σήμερα...

Η φίλη μου η Μαρία είναι ερωτευμένη, πολύ ερωτευμένη... αυτό δεν είναι πολύ σπουδαίο νέο, γιατί η φίλη μου η Μαρία είναι κάθε τρεις και λίγο ερωτευμένη! Το σπουδαίο νέο είναι ότι και ο Α. είναι ερωτευμένος μαζί της! Και το άλλο σπουδαίο νέο είναι ότι, επιτέλους, σε αυτή την παρέα που έχει την τάση να μπλέκει με κάτι "περιπτώσεις", "περιπτωσούλες", ενίοτε και "περιπτωσάρες", φαίνεται να προέκυψε υγιής έρως! 

Μου έλεγε χθες η Μαρία πως ο Α. συνδυάζει ένα-ένα όλα τα στοιχεία που την εξίταραν στις προηγούμενες σχέσεις και "σχέσεις" της και σκεφτόμουν πόσο υπέροχο -και μάλλον εξαιρετικά σπάνιο- είναι να βρεις κάποιον που να τα έχει "όλα"... (ΟΚ, μεγάλη κουβέντα αυτή, και το πιθανότερο αναληθής, αλλά σήμερα δεν θέλω να μιλήσω για τα "αλλά"...) Και μου έλεγε επίσης ότι ώρες ώρες νιώθει να χάνεται και πάλι σκέφτηκα πόσο μοναδικό είναι όταν το βιώνεις αυτό αμοιβαία... 

Και σήμερα, την ώρα που οδηγούσα, άκουσα στο ραδιόφωνο αυτό το τραγούδι, ίσως μελό ή ξεπερασμένο ή ξενέρωτο, αλλά εμένα μου θύμησε την εφηβεία μου, τότε που ερωτευόμασταν και καρδιοχτυπούσαμε και "τα φτιάχναμε" και νομίζαμε ότι θα είναι για πάντα... Και σκέφτηκα επίσης ότι ο έρωτας είναι τόσο καθηλωτικός, ώστε είναι περιττό να πεις πολλά...

Οπότε, Μαράκι, παρόλο που δεν ταιριάζει με την ψυχική σου διάθεση, αυτό είναι για σένα...

Γκόμενες...

Περίπτωση 1η:

(Ζευγάρι, στο τηλέφωνο)

- Θα βρεθούμε το βράδυ, μωρό μου;

- Εεεε, βασικά [...], να το αφήσουμε για άλλη μέρα; Έχω τρομερό πονοκέφαλο σήμερα...

(μεγάλη πληγή ο πονοκέφαλος)

Περίπτωση 2η: 

(Άγνωστοι, στο μπαρ μετά τις πρώτες συστάσεις)

- [...] έχεις σχέδια για αύριο;

- Όχι κάτι ιδιαίτερο, κάτι χαζοδουλίτσες. Εσύ, [...];

- Άσε, εγώ πρέπει να καθαρίσω το σπίτι. Πήρε φωτιά το διαμέρισμα της διπλανής και έχω γεμίσει στάχτες. Χαμός σου λέω!

(καλή η καθαριότητα, αλλά με τέτοια ατάκα για φλερτ, γέμισαν στάχτη οι προσδοκίες!)

Περίπτωση 3η: 

Την επομένη πρώτου ραντεβού, που κύλισε συμπαθητικά και σφραγίστηκε με φιλί για καληνύχτα. Χτυπάει το τηλέφωνο: 

- Γεια σου, τι κάνεις; Πέρασα πολύ ωραία χθες. Θέλεις να βρεθούμε ξανά το βραδάκι;

- Και γω πέρασα όμορφα, αλλά σήμερα δεν μπορώ. Να τα πούμε αύριο;

- ΟΚ. Θα μιλήσουμε αύριο.

Περνάει λίγη ώρα... Μεσολαβούν πέντε συνεχόμενα sms, με διαδοχικό περιεχόμενο: "έλα, σε παρακαλώ, πες ναι. θέλω να σε ξαναδώ ΣΗΜΕΡΑ" / "Απάντησε μου, γιατί δεν απαντάς;" / "Κατέβα, έχω έρθει και σε περιμένω. [...] μ' ακούς, σε περιμένω!" Αρχίζει να χτυπάει το τηλέφωνο επίμονα:

- Έλα, πού είσαι επιτέλους; Γιατί με αποφεύγεις;

- Δεν σε αποφεύγω. Σου είπα ότι δεν μπορώ να σε δω σήμερα και σε παρακαλώ, μην συνεχίζεις έτσι, γιατί θα αρχίσω να ενοχλούμαι.

- Δεν είναι δυνατό, ρε πούστη μου. Πάλι η ίδια ιστορία! Βέβαια, ούτε εσύ διαφέρεις, γιατί να πιστέψω ότι διαφέρεις; Πρώτα φιλιά και υποσχέσεις και μετά δεν σε ξέρω, δεν σε είδα. Δεν μπορεί κάποιο λάθος θα κάνω, προφανώς είναι δικό μου το σφάλμα! Έχω φτάσει τα 40 και δεν έχω έναν άνθρωπο πλάι μου, σίγουρα εγώ φταίω [...]! Πες μου τι, τι φταίει, τι; Πες μου! Δεν θέλω πολλά, ρε γαμώτο, [...] μια αγκαλιά! Τελείωσε, δεν θέλω να σε ξαναδώ, μην μου ξανατηλεφωνήσεις ποτέ! (Κλείνει το τηλέφωνο)

(τι σου κάνει η κρίση ηλικίας, ειδικά αν συνοδεύεται από κρίση υστερίας!)

Για να συμπληρώσετε τα κενά [...], διαβάστε παρακάτω:

Περίπτωση 1η:

(Ζευγάρι, στο τηλέφωνο)

- Θα βρεθούμε το βράδυ, μωρό μου;

- Εεεε, βασικά, Μαίρη μου, να το αφήσουμε για άλλη μέρα; Έχω τρομερό πονοκέφαλο σήμερα...

Περίπτωση 2η: 

(Άγνωστοι, στο μπαρ μετά τις πρώτες συστάσεις)

- Χάρηκα για τη γνωριμία, Ηλέκτρα. Για πες μου, έχεις σχέδια για αύριο;

- Όχι κάτι ιδιαίτερο, κάτι χαζοδουλίτσες. Εσύ, Παναγιώτη;

- Άσε, εγώ πρέπει να καθαρίσω το σπίτι. Πήρε φωτιά το διαμέρισμα της διπλανής και έχω γεμίσει στάχτες. Χαμός σου λέω!

Περίπτωση 3η: 

Την επομένη πρώτου ραντεβού, που κύλισε συμπαθητικά και σφραγίστηκε με φιλί για καληνύχτα. Χτυπάει το τηλέφωνο: 

- Γεια σου, τι κάνεις; Πέρασα πολύ ωραία χθες. Θέλεις να βρεθούμε ξανά το βραδάκι;

- Και γω πέρασα όμορφα, αλλά σήμερα δεν μπορώ. Να τα πούμε αύριο;

- ΟΚ. Θα μιλήσουμε αύριο.

Περνάει λίγη ώρα... Μεσολαβούν πέντε συνεχόμενα sms, με διαδοχικό περιεχόμενο: "έλα, σε παρακαλώ, πες ναι. θέλω να σε ξαναδώ ΣΗΜΕΡΑ" / "Απάντησε μου, γιατί δεν απαντάς;" / "Κατέβα, έχω έρθει και σε περιμένω. Τώνια, ακούς, σε περιμένω!" Αρχίζει να χτυπάει το τηλέφωνο επίμονα:

- Έλα, πού είσαι επιτέλους; Γιατί με αποφεύγεις;

- Δεν σε αποφεύγω. Σου είπα ότι δεν μπορώ να σε δω σήμερα και σε παρακαλώ, μην συνεχίζεις έτσι, γιατί θα αρχίσω να ενοχλούμαι.

- Δεν είναι δυνατό, ρε πούστη μου. Πάλι η ίδια ιστορία! Βέβαια, ούτε εσύ διαφέρεις, γιατί να πιστέψω ότι διαφέρεις; Πρώτα φιλιά και υποσχέσεις και μετά δεν σε ξέρω, δεν σε είδα. Δεν μπορεί κάποιο λάθος θα κάνω, προφανώς είναι δικό μου το σφάλμα! Έχω φτάσει τα 40 και δεν έχω έναν άνθρωπο πλάι μου, σίγουρα εγώ φταίω που είμαι ένας άντρας μόνος! Πες μου τι, τι φταίει, τι; Πες μου! Δεν θέλω πολλά, ρε γαμώτο, κάποια να γείρω πάνω της, μια αγκαλιά! Τελείωσε, δεν θέλω να σε ξαναδώ, μην μου ξανατηλεφωνήσεις ποτέ! (Κλείνει το τηλέφωνο)

Σημ. Όλες οι παραπάνω καταστάσεις είναι αληθινές και όχι δημιούργημα της αχαλίνωτης φαντασίας μου! Τα ονόματα άλλαξαν προς χάριν διακριτικότητας.

Νύχτες με τον εχθρό μου

 Είχα κάποτε μια φίλη που ερωτεύτηκε αυτόν που λέμε "ο λάθος άνθρωπος". Λάθος σε όλα, για δέσμευση, συνεννόηση, επικοινωνία. Πολυγαμικός, ελαφρώς μισογύνης, εριστικός, εγωιστής... Αλλά και έξυπνος, χιουμορίστας, αρρενωπός, κατά βάθος τρυφερός και, κυρίως, εξαιρετικός εραστής. Δεν ήθελε και πολύ η φίλη, έγινε το κακό και το κρεβάτι τους ξεκίνησε να παίρνει φωτιά. 

Δυστυχώς, μαζί με το κρεβάτι πήραν φωτιά και τα μπατζάκια της και αφού πέρασε (και μεις μαζί) πολλούς, πάρα πολλούς εφιαλτικούς μήνες με συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, κλάματα, συμπτώματα στέρησης και πισωγυρίσματα εδέησε και τον ξεπέρασε τον Mr. Big Trouble. 


Έμεινε, λοιπόν, να αναρωτιέται: βρε πώς το 'παθα εγώ αυτό; Τόσος έρως, τόσος κλαυθμός και οδυρμός για τι; Για λίγο (εντάξει όχι λίγο, πολύ, πάρα πολύ, πάρα μα πάρα πολύ) καλό (εντάξει όχι καλό, εξαιρετικό, θεσπέσιο, breathtaking) σεξ; Και όσο το μυαλό της ανάρρωνε από την ερωτική νιρβάνα, τόσο καθάριζε η εικόνα μπροστά της και έρχονταν οι απαντήσεις. 

Κατ' αρχάς, ιδιαιτέρως την ανακούφισε μία ανάλυση που διάβασε ένα βράδυ αϋπνίας, που έλεγε ότι οι γυναίκες τείνουν κάποιες φορές να ερωτεύονται τα "ακατάλληλα" αρσενικά, δηλαδή τους δυναμικούς επιβήτορες που ουδόλως κάνουν για σχέση, επειδή το DNA τους είναι προγραμματισμένο, από την εποχή που ζούσαμε στα σπήλαια, να αναγνωρίζουν ως καταλληλότερο πατέρα των παιδιών τους -και, άρα, σύντροφο- τον πιο δυνατό άνδρα της φυλής -αυτόν που έβγαινε δηλαδή το πρωί με το ρόπαλο και γυρνούσε το βράδυ σώος, έχοντας εξοντώσει όλους τους αντιπάλους-, γιατί αυτός ήταν που μπορούσε να εγγυηθεί τη βιωσιμότητα της οικογένειάς του.


Από εκείνον λοιπόν τον δυνατό άνδρα, που τώρα δεν χρειάζεται ρόπαλα για να βρει τροφή ή για να παλέψει με τα μαμούθ, έχει μείνει η τεστοστερόνη, και όσο πιο άφθονη ρέει τόσο πιο εύκολα ξεγελάει το DNA του "αδύναμου" φύλου. Παρηγορήθηκε, λοιπόν, η φίλη ότι το γ@%@@ένο το DNA της έφταιγε, που είχε μείνει μερικές χιλιετηρίδες πίσω και δεν προσαρμόστηκε στα νέα δεδομένα που θέλουν τον άνδρα και σύντροφο εκτός από κυνηγό, και τι να κάνει, τουλάχιστον δεν ήταν ηλίθια, ήταν απλώς γυναίκα!


Επίσης, μια μέρα που έστιβε το κεφάλι της να καταλάβει γιατί το σεξ με τον συγκεκριμένο τύπο ήταν τόσο "διαφορετικό", συνειδητοποίησε ότι δεν ευθυνόταν μοναχά η άτιμη η έλξη... αλλά εξίσου το γεγονός ότι το σεξ ήταν ο βασικός -αν όχι ο μόνος- τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας που είχαν οι δυο τους. Ό,τι έλεγαν στο κρεβάτι το έλεγαν... αλλά και ό,τι δεν αρθρωνόταν με λέξεις πάλι στο κρεβάτι έβρισκε χώρο να τρυπώσει και να εκφρασθεί αλλιώς. Κυρίως από τη μεριά της, που πάθαινε γλωσσοδέτη όταν τον έβλεπε... Το σεξ, επίσης, ήταν ο πυροσβέστης της σχέσης τους... όσο την εκνεύριζαν τα ελαττώματά του, τόσο το σεξ γινόταν το πεδίο μάχης για να λύνονται οι διαφορές. Κατάλαβε, με λίγα λόγια, ότι η σεξουαλική εξάρτησή της ήταν μοιραίο να συμβεί, ελλείψει εναλλακτικής επικοινωνιακής πλατφόρμας!


Τέλος, κατάλαβε ότι αυτό το παιχνίδι επιβολής και εξουσίας στο οποίο είχε συμμετάσχει το είχε παραπάρει στα σοβαρά, αντί να το δει όπως ήταν: απλώς ένα παιχνίδι ρόλων, ανάμεσα σε έναν άνδρα (που προσποιείται τον) δυνατό όσο η γυναίκα κάνει την αδύναμη. Κι αυτή, αντί να παίξει με κριτικό βλέμμα απέναντι στον ρόλο της, όπως διακήρυττε ο άμοιρος ο Μπρεχτ, πήγε και μπήκε μες στο πετσί του!


Είχα μήνες να τη δω, ώσπου έπεσα τυχαία πάνω της ένα μεσημεράκι και πήγαμε για έναν βιαστικό καφέ. "Λάμπεις ολόκληρη", τη θαύμασα. "Ολονύχτιο σεξ", μου είπε χαμογελώντας ολόκληρη. - "Νέος έρωτας;" - "Παλιός σαν το καλό κρασί" απάντησε, κλείνοντάς μου το μάτι, και, πριν προλάβω να αντιδράσω, συνέχισε: "Τον άκουγα, πλήρως αποστασιοποιημένη, όλο το βράδυ να παραμιλάει στην αγκαλιά μου, αυτόν τον τόσο καλά θωρακισμένο, δυνατό άνδρα, που επιμένει να επιστρέφει ξανά και ξανά... Έχεις αμφιβολία για το ποιος είναι ο δυνατός της υπόθεσης;" Με κοίταξε με βλέμμα που δεν σήκωνε αντίρρηση, τελείωσε τον καφέ της και απομακρύνθηκε με βήμα όλο αυτοπεποίθηση...

Εσύ πόσο τον έχεις;

Εσύ πόσο τον έχεις;:

15.000 τόνοι ψαριών κάθε χρόνο πετιούνται στη θάλασσα νεκρά.

Κάνε click και πάρε θέση για να τα σώσεις!

Τις πταίει;

- Εσύ φυσικά. 

- Ποιος "εσύ";

- Τι "ποιος εσύ;" Εσύ, ναι εσύ. 

- Α, δηλαδή εγώ!

Κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγραφεί ο -συχνός τις τελευταίες εβδομάδες- διάλογός μου με το είδωλο του καθρέφτη μου. "Ήρθε η ώρα της προσωπικής ευθύνης", όπως θα έλεγε και κάποιος πολιτικός. (Άσχετα που αυτοί την προσωπική ευθύνη την φορτώνουν τελικά στους άλλους, σε εμάς δηλαδή, και μας κάνουν να μετανιώνουμε για το πού έχουμε βάλει όχι μόνο το πουλί -λέμε τώρα- (κακές ερωτικές επιλογές) και την υπογραφή μας (κακές επαγγελματικές επιλογές) αλλά και την ψήφο μας. Κλείνει η παρένθεση.)

Είναι πάντως γεγονός: εγώ, ναι εγώ, φταίω για όσα συμβαίνουν - μπορεί όχι στον κόσμο όλο, αλλά σίγουρα στον μικρόκοσμό μου. Αυτό στην αρχή δεν το αποδεχόμουν. Έλεγα δεν μπορεί να φταίω εγώ που οι άλλοι είναι μαλάκες, π.χ. Μετά βέβαια κατάλαβα και παραδέχτηκα ότι ναι, βέβαια, δεν φταίω εγώ αν οι άλλοι είναι μαλάκες, αλλά φταίω εγώ αν τους αφήνω να ορίζουν τη ζωή μου. Το πρώτο βήμα έγινε δηλαδή. Διότι η παραδοχή είναι μόνο στη θεωρία, μένει να γίνει και πράξη. Ας πούμε με ένα μαλακισμένο αφεντικό ή συνεργάτη δεν μπορείς να κάνεις και πολλά για να μην σου ορίζει τη ζωή. Τι να κάνεις, να φύγεις από τη δουλειά μέρες που 'ναι; Μετά θα είσαι εσύ ο μαλάκας (δηλαδή ο ηλίθιος). 

Άλλα άντε με τους άλλους κάπως μάθαμε να τα βγάζουμε πέρα και είμαστε ακόμη ζωντανοί, που λέει και το άσμα. (Εκτός από alive καλό θα ήταν να ήμασταν και kickin, ε;) Τι γίνεται, όμως, μου λέτε, όταν έρθει η στιγμή που κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και βλέπεις μια φωτεινή επιγραφή που γράφει ΗΛΙΘΙΑ να αναβοσβύνει; Και κάνεις μια ανασκόπηση του παρελθόντος σου και βλέπεις μόνο ατυχείς επιλογές; Και ακόμη και τα "σωστά" σου φαίνονται λάθος; Εντάξει, προφανώς, δεν περνάς και την καλύτερη φάση σου και ενδεχομένως να είσαι υπερβολική και υπέρ το δέον άδικη με τον εαυτό σου. Όμως δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά, από τη μια, και κανείς δεν σε ξέρει καλύτερα από τον εαυτό σου, από την άλλη. Άρα δεν είναι και τελείως χωρίς λόγο οι μούτζες που δίνεις κρυφά στην αφεντιά σου.

Και το τρομακτικότερο όλων -και εδώ φτάνω στο σημαντικότερο στάδιο της (αυτο)κριτικής διαδικασίας, η οποία επήλθε ως φυσικό επακόλουθο της μακράς περιόδου ανάσκοπησης της παρουσίας μου στο μάταιο τούτο κόσμο- είναι ότι όλα αυτά δεν τα σκέφτεσαι για πρώτη φορά. Ούτε τα ψάλλεις στον εαυτό σου για πρώτη φορά. Ούτε ορκίζεσαι ότι θα "σε προσέχεις περισσότερο" για πρώτη φορά. Άρα τι μένει ως συμπέρασμα; Η φωτεινή επιγραφή που λέγαμε...

Και επαναλαμβάνεις συνεχώς μέσα σου - ούτε αυτό για πρώτη φορά: το καλό με την προσωπική ευθύνη είναι ότι "δικό σου το καρπούζι δικό σου και το μαχαίρι". Άντε να δούμε αυτή τη φορά...

Άτιτλο...

(σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη, δημοσιευμένο στο protagon.gr, 29/6/2011)

Κρίση, περνάμε κρίση

Για να είμαι μέσα στο πνεύμα της εποχής, λέω να μιλήσω για την κρίση. Όλο και κάποιος θα «τσιμπήσει» και θα με διαβάσει και έτσι θα μπορώ να υπερηφανεύομαι όχι μόνο ότι είμαι πολίτης με άποψη, αλλά και με αναγνώστες αυτής της άποψης!

Κρίση, λοιπόν: οικονομική, κρίση του (πολιτικού) συστήματος, κρίση αξιών, αλλά και γυναίκες (και άνδρες) στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Δεν μας έφταναν όλα τ’ άλλα, έχουμε και την κρίση στο «συναισθηματικό κομμάτι» (κατά την προσφιλή έκφραση αστρολόγων–παραψυχολόγων) να μας παιδεύει.

Τουλάχιστον το ένα τρίτο των γάμων, λένε οι μετρήσεις, καταλήγουν σε διαζύγιο, ενώ έξω, στην «ελεύθερη αγορά» των σχέσεων (ο καπιταλισμός πάει με όλα, όπως και το προϊόν-έμβλημά του, η κόκα κόλα), ένα σημαντικό ποσοστό νέων ανθρώπων, ανάμεσα στα 30 με 40, δεν έχουν σταθερό σύντροφο. «Από επιλογή» λένε κάποιοι, όταν τους ρωτάς, ειδικά άντρες. Ή «αναγκαστικά», υποστηρίζουν κάποιες από εμάς τις γυναίκες, αφού αν το δούμε αριθμητικά, οι άντρες είναι λιγότεροι από τις γυναίκες. Βγάλτε τους ήδη παντρεμένους, τους γκέι, τους «πυροβολημένους», πόσοι διαθέσιμοι έμειναν, χωρίς να είναι ορκισμένοι εργένηδες;

Γενικώς, υπάρχει μια απροθυμία για δέσμευση. Οι άντρες προσάπτουν στις γυναίκες κατινιά, υστερία, κτητικότητα και όλα τα συναφή, οι γυναίκες στους άνδρες επιπολαιότητα, απουσία τσαγανού/ανδρισμού, ενώ όλοι μαζί –άνδρες, γυναίκες– βλέπουν τα διόλου αξιοζήλευτα, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, παραδείγματα έγγαμου/συντροφικού βίου από φίλους, γνωστούς, συγγενείς και διόλου δεν μπαίνουν σε mood «σοβαρής σχέσης». (Αυτό το «σοβαρή» εμένα καθόλου δεν μου αρέσει σαν χαρακτηρισμός, αλλά τόσες φορές που το έχω ακούσει από γυναίκες –ως ευχή– και άνδρες –ως κατάρα– επιβάλλεται να το χρησιμοποιήσω. Πάντως, μια «αστεία» σχέση ακούγεται πιο ευχάριστη!)

Για να πούμε την αλήθεια, δεν είναι ανάγκη να βρίσκεσαι σε σχέση για να απολαμβάνεις τα καλά της. Ας πούμε: σεξ; Στην εποχή μας βρίσκεις άφθονο ακόμη και ως single, περισσότερο και καλύτερο μάλιστα κάποιες φορές, αν το συγκρίνουμε π.χ. με το σεξ ύστερα από 5-10 χρόνια δεσμού. Συντροφικότητα; Και αυτή την έχουμε μισοβρεί στις –πολύ in, lately– «ελεύθερες» σχέσεις (άλλος όρος που σηκώνει πολλή κουβέντα. Μήπως, τελικά, χρειαζόμαστε γλωσσολόγο και όχι σύμβουλο σχέσεων;), ξέρετε σε αυτές όπου είμαστε (για την καλοπέραση) και δεν είμαστε (για την ουσιαστική, την ψυχική, δέσμευση) μαζί... Εντάξει, λείπει ο έρωτας. Αυτός όμως είναι σπάνιος ούτως ή άλλως, έτσι δεν είναι;

Έτσι, το μόνο που μένει είναι το θέμα της οικογένειας. Αυτή, όμως, είναι μια δύσκολη εξίσωση, καθότι οι άντρες μπορούν (και προτιμούν) να κάνουν παιδιά και στα 40+ και τότε επιλέγουν, συνήθως, μία γυναίκα 25+, οπότε η σημερινή 30+ τι κάνει; Αποκλείει από το target group τον συνομήλικό της και στρέφεται στους πάνω-κάτω 50; Αλλά ας το δούμε ρεαλιστικά, δεν είναι (όλοι) οι πάνω-κάτω 50 οι καλύτερες των περιπτώσεων για οικογένεια και παιδιά και δυστυχώς ο Πέτρος Κωστόπουλος έχει χρόνια που αποσύρθηκε από την «αγορά»!

Εγώ πάντως πιστεύω ότι η σχέση είναι ωραίο πράγμα, αλλά την καϋμένη την έχουμε παρεξηγήσει κι αυτό γιατί την έχουμε παρερμηνεύσει (βρε μπας και όντως χρειαζόμαστε γλωσσολόγο;). Μήπως κάποιοι μετάφρασαν το δεσμό σε «δεσμά», οπότε όλοι οι υπόλοιποι ανέπτυξαν  έκτοτε μια δυσανεξία στην ιδέα; Ή μήπως συγχέουμε το «ξέρω τι θέλω» με το «δεν συμβιβάζομαι», το «δεν μένω σε μία κακή σχέση» με το «παραιτούμαι με την πρώτη δυσκολία», το «πρώτα εγώ» με το «μόνο εγώ» και έτσι καταλήγουμε να πορεύομαστε μονάχοι; Μήπως αν όλοι μας, αμοιβαία, συμβουλευόμασταν σωστότερα τον Μπαμπινιώτη της συναισθηματικής γλώσσας, ανοίγαμε το δρόμο σε όλο και πιο «αστείες», τουτέστιν χαρούμενες, σχέσεις; 

Μικρό λεξικό

απόγνωση, η: πολύ μεγάλη απελπισία / ερωτική, οικονομική, ομαδική ~ | έσχατη, πικρή, τέλεια, τραγική ~ | μάτια, ψυχή γεμάτη ~ | βρίσκομαι, πέφτω, φτάνω σε ~ |  νιώθω ~

απωθημένο, το: repressed or frustrated feeling or thought / excluded from consciousness / απωθημένες αναμνήσεις, επιθυμίες, ορμές, σκέψεις, τάσεις | απωθημένο κατάλοιπο, ένστικτο, πάθος, πείσμα

deja-vu (literally "already seen"): the experience of feeling sure that one has already witnessed or experienced a current situation, even though the exact circumstances of the previous encounter are uncertain and were perhaps imagined 

μνήμη, η: το τμήμα του εγκεφάλου στο οποίο διατηρούνται οι γνώσεις ή οι εντυπώσεις / ανάμνηση

μοναξιά, η: η κατάσταση εκείνου που είναι ή ζει μόνος, χωρίς συντροφιά / το σχετικό συναίσθημα / το να απομένει κανείς μόνος / Πάντα τη μοναξιά ζητάς, τη μοναξιά ξετρέχεις (Ερωτόκρ. Α΄ 791)

υποτροπή, η: η επανεμφάνιση των συμπτωμάτων μιας αρρώστιας

φόβος, ο: έντονο δυσάρεστο συναίσθημα, που προκαλείται εξαιτίας (πραγματικού ή φανταστικού) κινδύνου ή απειλής / ανησυχία

πληθυντικός αριθμός, ο

ο έρωτας, όνομα ουσιαστικόν, πολύ ουσιαστικόν, 

ενικού αριθμού, 

γένος ούτε θηλυκού, ούτε αρσενικού, 

γένους ανυπεράσπιστου

πληθυντικός αριθμός: οι ανυπεράσπιστοι έρωτες

ο φόβος, όνομα ουσιαστικόν, 

στην αρχή ενικός αριθμός

και μετά πληθυντικός: οι φόβοι

οι φόβοι για όλα από δω και πέρα

η μνήμη, κύριο όνομα των θλίψεων,

ενικού αριθμού, 

μόνον ενικού αριθμού και άκλιτο

η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη

η νύχτα, όνομα ουσιαστικόν, 

γένους θηλυκού, ενικός αριθμός.

πληθυντικός αριθμός: οι νύχτες

οι νύχτες από δω και πέρα.