Η διαδικασία έχει ως εξής:
Γνωρίζεις έναν μαλάκα. (Ψάχνεις να βρεις διάφορα επίθετα για να τον δικαιολογήσεις: δύσκολος, απρόσιτος, ανώριμος συναισθηματικά, ανένταχτος, ανεξάρτητος, πολυγαμικός, κουλουπού, κουλουπού. Αλλιώς: μαλάκας) Τον ερωτεύεσαι. Πρώτον, γιατί έχει κρυμμένες χάρες, όχι αυτές στο παντελόνι του, άλλες, ψυχικές και εγκεφαλικές που σε γοητεύουν. Δεύτερον, γιατί έχει κι άλλες κρυμμένες χάρες πράγματι στο παντελόνι του, που σου θολώνουν την ορθή κρίση. Τρίτον, γιατί είσαι ηλίθια γυναίκα που πιστεύει στα παραμύθια ότι ο μαλάκας θα μεταμορφωθεί από τη δύναμη της αγάπης σου. Ο μαλάκας δηλώνει απερίφραστα νωρίς νωρίς ότι δεν θέλει να συνάψετε δεσμό γιατί αυτός δεν είναι "για σχέσεις", αλλά σου κάνει την τιμή να σε συμπεριλάβει στη λίστα των γυναικών που μπορούν να χαίρονται τη συντροφιά του, όποτε αυτός θέλει. Ο χρόνος περνάει και κάπου εκεί που εσύ έχεις χωνέψει ότι αυτός δεν είναι "για σχέσεις" και χαίρεσαι την ελεύθερη σχέση σας, μπλέκει με την πρώτη πιπίτσα που θα βρει (εναλλακτικό σενάριο: με την πρώην του) που φέρει απαραιτήτως το καμουφλάζ της "εναλλακτικιάς". "Ερωτεύεται", συζεί, παντρεύεται, αμολάει και δυο κουτσούβελα, αλλά εσένα συνεχίζει να θέλει να σε πηδάει, γιατί είναι άντρας και το κέφι του θα κάνει, ενώ εσύ αν πήγαινες μαζί του ενώ είχες σχέση, θα έμπαινες στην κατηγορία "θλιβερή γκομενίτσα που έχει μονάχα τον π@@τσο στο μυαλό της". Εν τω μεταξύ, σου έχει γαμήσει ό,τι έχεις και δεν έχεις, της ψυχολογίας
συμπεριλαμβανομένης (και λες πάλι καλά που δεν σου γάμησε και την
κολλητή, την αδερφή και την μαμά σου που είναι milfάρα), αλλά κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι η κατάθλιψη δεν σου ταιριάζει διότι αν μη τι άλλο δεν είσαι από αυτές που αδυνατίζουν όταν στεναχωριούνται, αντιθέτως έχεις κοντέψει να γίνεις μοσχάρα. Ρίχνεις λοιπόν μια μούτζα στο παρελθόν, στον μαλάκα και στις χάρες του και προχωράς. Βγαίνεις ατελείωτα ραντεβού, στα οποία ακούς για εκατοστή φορά από τα 18 σου το σενάριο "ήμουν καλό παιδί αλλά η πρώτη γυναίκα που ερωτεύτηκα ήταν σκύλα και αυτή φταίει που τώρα δεν μπορώ να εμπιστευτώ γυναίκα", τους ανταπαντάς με το ίδιο κλισέ σενάριο "είμαι σκύλα, για τις ευθύνες απευθυνθείτε στον πρώην μου, όνομα, διεύθυνση, τηλέφωνο διαθέσιμα δια παν ενδιαφερόμενον" και το παίρνεις απόφαση ότι ο έρωτας έχει πεθάνει, άρα δεν υπάρχει και κανένας λόγος να κάνεις σχέση χωρίς να υπάρχει έρωτας. Συνειδητοποιείς πόσο καλά περνάς μόνη σου και σκέφτεσαι ότι δεν υπάρχει λόγος να κάνεις σχέση ούτε καν για να βγουν πιο εύκολα τα γεράματά σου: οι άνδρες πεθαίνουν νωρίτερα από τις γυναίκες, οπότε πάλι μόνη θα μείνεις. Αντιθέτως, σκέφτεσαι σοβαρά να κάνεις/υιοθετήσεις ένα παιδί, για να έχεις τουλάχιστον κάποιον νεότερο να σε νοιάζεται και να σε γηροκομήσει. Τέλος, συνειδητοποιείς κάποια στιγμή ότι η εποχή της φρίκης σού έχει έχει αφήσει μία πολύτιμη κληρονομιά: αστείρευτη έμπνευση για κείμενα ρομαντικά, μελαγχολικά, σαρκαστικά, χιουμοριστικά, σεξουαλικά, ερωτικά... Κείμενα που πρέπει να τα κάνεις βιβλίο, μη σου πω και σενάριο με τόσο σεξ και βία που μπροστά του το sex and the city θα μοιάζει με ξενέρωτο άρλεκιν, για να χεστείς επιτέλους στο τάλιρο. Και ξεκινάς με την αφιέρωση: to my beloved Mr. X who made me the bitch I am.