Ένα ζευγάρι κόκκινες ζαρτιέρες

Άτιμο πράγμα η οικονομική κρίση. Εκεί που αποφασίζεις να αναθεωρήσεις τα βραδινά σου ρούχα -αντί να ξοδευτείς αγοράζοντας ακόμη ένα φόρεμα που θα το φορέσεις άπαξ στις φετινές γιορτές και μετά θα το ξεχάσεις- και ψάχνεις κάπου ανάμεσα σε συρτάρια και στοίβες ρούχων να ξετρυπώσεις το μαγικό αξεσουάρ-ζώνη-καρφίτσα που θα μεταμορφώσει το "little black dress" σου σε κάτι μοναδικό, το μάτι σου σκαλώνει σε μια μικρή ακρούλα ντελικάτου υφάσματος. Και αρχίζει το καρδιοχτύπι και μια αίσθηση αμφιταλάντευσης: να βρίσω, να κλάψω, να τσατιστώ, να νοσταλγήσω, να, να, τι; 

Να τες εκεί, οι κόκκινες ζαρτιέρες που αγόρασες τότε που κάθε νύχτα ήταν γιορτή, τότε που περίμενες ΕΚΕΙΝΟΝ με διαφορετική νυχτερινή "ένδυση" κάθε φορά που άφηνε λίγα στο μάτι και πολλά στη φαντασία... εκείνες οι κόκκινες ζαρτιέρες που φόρεσες εκείνο το βράδυ που είχε προηγηθεί πολύ κρασί και ακολούθησε ακόμη περισσότερος έρωτας και μετά ακόμη μεγαλύτερη σιωπή. Ήταν τότε που εσύ ήθελες να φωνάξεις "Σε έχω ερωτευτεί!!!", αλλά σιωπούσες γιατί κώλωνες... και πίστευες ότι "εμείς δεν χρειαζόμαστε τις λέξεις, εμείς επικοινωνούμε με τα μάτια και τα μάτια του μου λένε το ίδιο"...

Είναι εκείνο το ίδιο ζευγάρι ζαρτιέρες που σου φάνηκε τόσο τραγικά γελοίο πάνω σου την νύχτα που επέστρεψες στο σπίτι σου αφότου εκείνος είχε, επιτέλους, μιλήσει... λέγοντας "παρερμήνευσες τα πράγματα, μωρό μου, εγώ δεν είμαι για σχέσεις και έρωτες"... Και ποτέ άλλοτε εκείνο το "μωρό μου" δεν σου είχε ακουστεί τόσο ειρωνικό... Και μετά για να σε παρηγορήσει: "έλα, εμείς δεν είμαστε για τέτοια... εμείς δεν είμαστε για τη ρουτίνα της καθημερινότητας". Αλλά εσένα ποτέ άλλοτε η ρουτίνα δεν σου είχε φανεί τόσο επιθυμητή. Τον πίστεψες, όμως, γιατί ήθελες σαν τρελή να τον πιστέψεις και παρηγορούσες τον εαυτό σου λέγοντας "αν όμως ήθελε σχέση, εμένα θα διάλεγε χωρίς αμφιβολία"...


Κυρίως, είναι το ίδιο εκείνο ζευγάρι που "έθαψες" τελετουργικά σε ένα κουτί και καταχώνιασες στο βάθος της ντουλάπας σου τη μέρα που εκείνος αποφάσισε τελικά ότι ήταν για σχέσεις και έρωτες, αλλά όχι μαζί σου... Και ευχόσουν να μπορούσες να βάλεις σε ένα κουτί και όλες τις αναμνήσεις, τα συναισθήματα και τις ελπίδες σου και κυρίως εκείνο το μεγάλο "γιατί όχι εμένα;" και να πατούσες alt+ctrl+dlt...


Και τώρα που όλα αυτά είναι παρελθόν και εσύ στέκεσαι και κρατάς στο χέρι σου το ίδιο αυτό ζευγάρι κόκκινες ζαρτιέρες, ξέρεις ότι πια αναζητάς αυτόν που, μαζί, θα κάνετε  τη ρουτίνα να μοιάζει κατακόκκινη...

Μήπως είμαστε κατίνες;

"Όχι, φυσικά!" θα φωνάζαμε σύσσωμες σε μια τέτοια ερώτηση. Αν, μάλιστα, μας την απηύθυνε άντρας, αλίμονό του, μετά βίας θα γλύτωνε τον δημόσιο απαγχονισμό! 

"Κατίνες", δηλαδή τι; γυναικούλες; εμείς; Οι σύγχρονες, χειραφετημένες γυναίκες του 21ου αιώνα; Εμείς σπουδάζουμε, έχουμε καριέρα, ξέρουμε τι θέλουμε, είμαστε σεξουαλικά απελευθερωμένες, δεν έχουμε ως αποκλειστικό σκοπό ζωής το γάμο και τα παιδιά. Η  Μαίρη Παναγιωταρά έκανε επιτέλους την επανάστασή της και ποιος την πιάνει, τρέμε Carrie Bradshaw!

Για δείτε πόσο προσπαθήσαμε να αποτινάξουμε από πάνω μας τη μιαρή μικροαστική ταυτότητα: αναθέσαμε στις "αλλοδαπές" την καθαριότητα του σπιτιού και εμείς ασχολούμαστε μόνο με τη (feng sui) διακόσμησή του, πετάξαμε την ποδιά και βγήκαμε από την κουζίνα, ξέρουμε όμως πού φτιάχει το καλύτερο σούσι της Αθήνας. Αφήστε που φροντίζουμε να βρούμε άντρα που μαγειρεύει, είναι πιο trendy - μεγάλη η χάρη σου master chef! Τα παιδιά μας, όταν κάνουμε, δεν τα πηγαίνουμε στην παιδική χαρά για να παίξουν αλλά τα παίρνουμε μαζί μας στα shopping malls, ως άλλες Μαντόνες που διδάσκουν στη Λούρδη τα μυστικά του σωστού styling.

Αλλά και στις σχέσεις μας, τι σχέση έχουμε με τις "γυναικούλες"; Εμείς συζούμε χωρίς να παντρευτούμε και, αν παντρευτούμε τελικά, είναι πιο πολύ για το χατήρι των γονιών, σιγά μην ονειρευόμαστε εμείς να φορέσουμε νυφικό (άλλο που αν τύχει θα το ψάχνουμε μετά μανίας επί ένα χρόνο, η ωραιοπάθειά μας φταίει γι' αυτό). Εμείς έχουμε σύντροφο αλλά διατηρούμε την ανεξαρτησία μας, βγαίνουμε χωριστά, ενίοτε κάνουμε και χωριστές διακοπές! Κι αν του τηλεφωνούμε δέκα φορές τη μέρα είναι φυσικά από αγάπη, όχι γιατί μας περνάει από το μυαλό να τον "ελέγξουμε" (ούτε να τη σκεφτούμε αυτή τη λέξη!). Κι αν δηλώσουμε στο facebook ότι είμαστε "σε σχέση" με τον Mr. Perfect και ποστάρουμε όλο χαρά τις κοινές φωτογραφίες-πειστήρια της ευτυχίας μας είναι από ενθουσιασμό και μόνο - όχι, όπως μόνο ένας κακοπροαίρετος θα σκεφτόταν, γιατί θέλουμε να οριοθετήσουμε την "ιδιοκτησία" μας (κορίτσια, μην αγγίζετε, είναι δικός ΜΟΥ!). Εμείς, άλλωστε, έχουμε τη δική μας ζωή, ο σύντροφός μας δεν είναι ο μοναδικός λόγος της ύπαρξής μας. Τι κι αν προσαρμόζουμε σχεδόν τα πάντα σύμφωνα με τα δικά του προγράμματα και τις  δικές του επιθυμίες; Αυτό συμβαίνει μόνο και μόνο επειδή ως γυναίκες είμαστε περισσότερο ευέλικτες.

Σας λέω, με τίποτα δεν είμαστε κατίνες. Μέχρι και τα ονόματά μας το μαρτυρούν, που  εκμοντερνίστηκαν αναλόγως: γίναμε η Πέννυ αντί για Παναγιώτα, η Κάτια αντί για Κατερίνα, η Σάντυ αντί για Κυριακή, η Σίσσυ αντί για Αθανασία. Άλλο τώρα αν η διαφορά μεταξύ Κάτιας και Κατίνας είναι μονάχα ένα "ν".

SERVICE KIT, no 1: ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΜΙΑΣ ΑΣΧΗΜΗΣ ΜΕΡΑΣ

Εγώ, κορίτσια, κατά κανόνα, βαριέμαι αφόρητα τα εγχειρίδια οδηγιών (χρήσεως, κατασκευής, συναρμολόγησης, επισκευής)! Μέχρι και τα φυλλαδιάκια του ΙΚΕΑ με το ζόρι τα συμβουλεύομαι, όταν συναρμολογώ τα έπιπλα που αγοράζω, κι αυτό γιατί είμαι τεμπέλα και δεν μου αρέσει να παιδεύομαι. Αλλιώς, μπορεί να την έβρισκα προσπαθώντας από μόνη μου να κάνω πέντε κομμάτια ξύλου να μοιάζουν με κρεβάτι. 

Εξαιρούνται, όμως, οι οδηγίες που αφορούν τη ζωή, για τις οποίες τρελαίνομαι, ειδικά όταν τις έχω εφεύρει εγώ! Επειδή μου συμβαίνει συχνά τώρα τελευταία να ξυπνάω ελαφρώς -ή και βαρέως- κακοδιάθετη, κόλλησα στο ψυγείο μου μια λίστα με 3+1 πολύτιμες συμβουλές -δικής μου εμπνεύσεως- που κάνουν μια κακή μέρα καλύτερη! Και επειδή υποψιάζομαι ότι δεν είμαι η μόνη που ξυπνάει στραβά αυτόν τον καιρό, αποφάσισα να τις μοιραστώ μαζί σας, διότι, όπως λέει και το τραγούδι, ζωή που δεν μοιράζεται είναι ζωή κλεμμένη... Αποδεδειγμένα δουλεύουν, σας το εγγυώμαι! Οπότε παραμερίστε μία από τις δεκάδες δίατες που έχετε στο ψυγείο σας και επιδεικτικά αγνοείτε και κάντε λίγο χώρο για τα παρακάτω: 

1.  Δεν κάνουμε πράγματα που μας προσφέρουν πρόσκαιρη ευχαρίστηση, αλλά μετά μας κάνουν να νιώθουμε χειρότερα! Ας πούμε, δεν καταβροχθίζουμε ό,τι σοκολάτα βρούμε μπροστά μας - μετά, έτσι όπως είμαστε κακοδιάθετες, θα βλεπόμαστε στον καθρέφτη και θα βλέπουμε στην καλύτερη ΑΥΤΟ! Ή δεν πηγαίνουμε για shopping therapy, αν είναι εκτός από χοντρές -που δεν μας χωράει τίποτα- να συνειδητοποιούμε ότι είμαστε και άφραγκες!

 2. Κράταμε το μυαλό μας απασχολημένο κάνοντας χειρωνακτικές εργασίες. Οποιαδήποτε! Γενική καθαριότητα, τακτοποίηση ντουλάπας, αλλαγές στη διακόσμηση, αρχειοθέτηση, ή ό,τι άλλο μπορούμε να φανταστούμε! Έτσι, αποκτούμε στόχο και η σκέψη μας δεν ξεστρατίζει σε απαγορευμένες περιοχές και, κυρίως, νιώθουμε αποτελεσματικές!

3. Γενικώς, τηρούμε μια ενεργητική στάση, ποντάροντας σε αυτά που μας αρέσουν. Να μαγειρέψουμε κάτι ωραίο, να γράψουμε, να κάνουμε γυμναστική, να βγούμε έξω για περπάτημα, είναι όλα καλύτερα και αποτελεσματικότερα από το να περνάμε την ώρα μας doing nothing στην tv ή/και στο pc.

3+1. Διαβάζουμε για να εμπεδώσουμε το Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο (όχι, όχι του Προυστ, μην τρομάζετε!) και επαναλαμβάνουμε ως άλλες Σκάρλετ Ο' Χάρα, after all tomorrow is another day!

Περί έρωτος

Let's never stop falling in love τραγουδούν επίμονα από το πρωί οι Pink Martini, αλλά εγώ τολμώ να αναρωτηθώ: γιατί; Δηλαδή τι στο καλό έχει ο έρωτας για να τον αποζητούμε; Εντάξει, δε λέω, η ερώτηση είναι κάπως προβοκατόρικη. Ο έρωτας, αυτό το "μεγαλειώδες" συναίσθημα, έχει υμνηθεί ανά τους αιώνες (εις τους αιώνας, των αιώνων, αμήν) και ποια είμαι εγώ να το αμφισβητήσω; Αφήστε που ο έρωτας δρα πέρα και έξω από τη λογική, οπότε τι νόημα έχει να αρχίσουμε την επιχειρηματολογία;

Όμως, μια που στην παρούσα φάση δεν είμαι ερωτευμένη και έτσι δικαιούμαι να λέω όλα αυτά τα οποία θα ανατραπούν θριαμβευτικά τη στιγμή που θα (ξανα)ερωτευτώ, αποφάσισα ότι είναι καιρός να βάλω κάτω τον έρωτα και να του ασκήσω και λίγη κριτική. Δηλαδή, τι; Μόνο αυτός θα τριγυρνάει ανενόχλητος ανάμεσά μας με τα βέλη του και όποιον πάρει ο χάρος; 

Συνειδητοποίησα λοιπόν, ρεαλιστικά σκεπτόμενη, ότι αυτό που κάνει ο έρωτας είναι να μας βάζει τα (παραμορφωτικά) γυαλιά: όλα φαίνονται υπέροχα όταν είμαστε ερωτευμένοι. Πράγμα που με κάνει να διαπιστώσω: αυτό που επιθυμούμε, στην τελική, είναι η ψευδαίσθηση (τόσο έντονα κάποιες φορές, ώστε ενίοτε ερωτευόμαστε την ιδέα του έρωτα, ελλείψει ενδιαφερομένων με σάρκα και οστά!). Τζάμπα δηλαδή όλη αυτή η παραφιλολογία γύρω από το μεγαλείο και τον ιδεαλισμό του ερωτικού συναισθήματος, την ευτυχία να μοιράζεσαι (τη ζωή σου, τα συναισθήματά σου, την οδοντόβουρτσά σου) κ.λπ., κ.λπ. LSD χρειαζόμαστε στην πραγματικότητα και είπαμε να το βρούμε σε φτηνότερη και υγιεινότερη εκδοχή! Αν και για το "υγιεινότερη" δεν είμαι και τόσο σίγουρη... αν προσμετρήσουμε τις εξάψεις, τους στομαχόπονους, τις ταχυκαρδίες που προκαλεί ο έρωτας, αναρωτιέμαι πώς την έχουμε βγάλει καθαρή τόσα χρόνια!

Η ψευδαίσθηση πάντως είναι απαραίτητη, κατ' αρχήν για να μην έχουμε επίγνωση της ηλίθιας -ενίοτε και εκνευριστικής για τους άλλους- κατάστασης στην οποία περιερχόμαστε όταν είμαστε ερωτευμένοι: για το απλανές μας βλέμμα, για το μόνιμο χαμόγελό μας άνευ λόγου και αιτίας, κυρίως για την "επιλεκτική" μας συμπεριφορά (είμαστε απρόθυμοι, π.χ., για τα πάντα, αλλά πρόθυμοι πάντα για οτιδήποτε αφορά το αντικείμενο του πόθου μας ή επιδεικνύουμε μηδενική εγκεφαλική δραστηριότητα για οτιδήποτε δεν έχει σχέση με αυτό το "αντικείμενο").

Η ψευδαίσθηση είναι επίσης -και κυρίως- απαραίτητη για να παραβλέψουμε όλα τα ποταπά συναισθήματα που γεννάει μέσα μας αυτό το -ω, Θεοί, όχι και τόσο αγνό!- συναίσθημα. Πιστεύετε πραγματικά ότι ο έρωτας μας κάνει να εκδηλώνουμε τον καλύτερο εαυτό μας; Για ξανασκεφτείτε το! Πόσες φορές κι αν έχουν θυσιαστεί φιλίες, έχουν προσαρμοστεί ιδεολογίες, έχουν παραβλεφθεί αδικίες, όλα στο όνομα του έρωτα, για να μη μιλήσω για το πιο απλό και συνηθισμένο: ένα τσίμπημα από το βέλος του φτερωτού θεού και να το: όλοι εμείς οι "νορμάλ", "υγειώς σκεπτόμενοι", "δημοκρατικοί" και "φιλελεύθεροι" άνθρωποι μεταμορφωνόμαστε σε ζηλιάρικα, κτητικά, ενίοτε υστερικά "ανθρωπάκια"...

Θα μου πείτε; Φταίει ο έρωτας που μας βγάζει τον "μικρό", "ποταπό", "γελοίο" μας εαυτό ή εμείς οι ίδιοι; Τι να σας πω... Ίσως ο έρωτας να είναι σαν τον κομμουνισμό: μια ωραία ιδέα στη θεωρία αλλά μάλλον ανεφάρμοστη δεδομένης της ανθρώπινης φύσης.

Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο

Αν υποθέσουμε ότι ως άνθρωποι είμαστε ικανοί να κατορθώσουμε τα πάντα, υπάρχουν δύο πράγματα που φαίνονται ακατόρθωτα: η υπέρβαση του θανάτου και η επανάκτηση του  χρόνου που περνάει. Ακριβώς επειδή φαίνονται τέτοια, τείνουμε να τα αγνοούμε, βάζοντας το κεφάλι μας στην άμμο σαν τη στρουθοκάμηλο, ζούμε δλδ χωρίς να σκεφτόμαστε το τέλος (ευτυχώς) και σαν να πιστεύουμε ότι έχουμε αμέτρητο χρόνο να "σπαταλήσουμε" (δυστυχώς). 

Η ζωή όμως είναι ένα άθροισμα χρόνου που εξελίσσεται απολύτως γραμμικά, αριθμημένα και αδιαπραγμάτευτα, ένα συγκεκριμένο ποσοτικό μέγεθος που μας χαρίζεται, με αρχή, διάρκεια και τέλος. Κι αν η αρχή και το τέλος είναι αποφασισμένα ερήμην μας, σε εμάς αφήνεται το πολύτιμο προνόμιο να γεμίσουμε τη διάρκεια με ποιότητα: ποιότητα εμπειριών, στιγμών, ανθρώπων. 

Είναι εύκολο να υποστηρίξει κανείς ότι τις ζωές μας, κατά κανόνα, τις γεμίζουν "ανούσιες", "βαρετές", "επίπεδες" στιγμές ρουτίνας που διακόπτονται από ελάχιστα διαλείμματα ευτυχίας ("δεν υπάρχει ευτυχία, μόνο ευτυχισμένες στιγμές", συνηθίζεται να λέγεται), όμως αυτό που φαίνεται να ξεχνάμε συστηματικά είναι ότι κάθε στιγμή που ζούμε είναι εξόχως σημαντική, απλώς και μόνο επειδή είναι απολύτως μοναδική και ανεπανάληπτη. Σε καμία περίπτωση, όσο κι αν προσπαθήσουμε, δεν μπορούμε να (ξανα)ζήσουμε οτιδήποτε, παρά μόνο κατά τη μοναδική εκείνη στιγμή που συμβαίνει. 

Αυτό, όταν δεν το ξεχνάμε, το θυμόμαστε για οποιοδήποτε λάθος λόγο (ας πούμε, για να μην τολμούμε τίποτα καινούριο/διαφορετικό, αφού -λέμε- ακόμη και τα "ίδια" είναι κάθε φορά διαφορετικά!, ή για να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη, αφού -ξαναλέμε- ένα "ίδιο" λάθος δεν είναι ποτέ απολύτως ίδιο με το προηγούμενο!), αλλά όχι για τον λόγο για τον οποίο θα 'πρεπε να το θυμόμαστε: για να εκτιμούμε δλδ τη σημασία και την αξία του "αθροίσματος χρόνου" που μας αναλογεί.

Υπάρχουν δε και περίοδοι στις ζωές μας που φερόμαστε με απελπιστική σκληρότητα στους εαυτούς μας, στερώντας τους τη δυνατότητα να ζουν τις στιγμές! Είναι τότε που λέμε "βλέπω τη ζωή να περνάει από μπροστά μου", αντί να λέμε "ζω τη ζωή μου", και αφήνουμε το χρόνο να περνάει... να περνάει... να περνάει... Κι όταν συνέλθουμε κι αρχίσουμε να μετράμε τις απώλειες του χαμένου μας χρόνου, υπάρχει πάντα η πιθανότητα να τρομοκρατηθούμε από τις διαπιστώσεις και να ξαναπέσουμε στα ίδια, από απελπισία/παραίτηση/απογοήτευση.

Όμως, το μυστικό είναι ότι ο χαμένος χρόνος μπορεί να ξανακερδηθεί - αν και μόνο αν τραβήξουμε μια γραμμή και αντικρύσουμε τη μέρα μας όπως ακριβώς είναι: σαν μία ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ μέρα, άγραφη και ανεπανάληπτη. Γιατί το καλό με τον χαμένο χρόνο είναι ότι, μαζί με αυτά που παίρνει, χάνεται και ο ίδιος και η ζωή μάς δίνει κάθε μέρα την ευκαιρία μιας νέας αρχής...

e-world

"Δεν σε αντέχω πια! Και που σου μιλάω, είναι σαν να μιλάω σε τοίχο! Καλύτερα θα τα βρούμε με το λαπτοπάκι μου! Αυτό μου κάνει όλα τα χατήρια, παίζει τη μουσική που θέλω, με ταξιδεύει εκεί που θέλω να πάω, τροφοδοτεί τα όνειρά μου... Να, του μιλάω και ήδη με ακούει: αλλάζει χρώματα όποτε του πω εγώ, ακόμη και μέγεθος αλλάζει αν θέλω! Γιατί να το παιδεύουμε; Αφού δεν σ υ ν ε ν ν ο ο ύ μ α σ τ ε..."

 

Εμείς και οι άλλοι... γονείς, φίλοι, συνάδερφοι, αφεντικά, σύντροφοι, εραστές... Πού το διάβασα αυτό; ερχόμαστε στη ζωή χωρίς κανείς να μας έχει δώσει ένα εγχειρίδιο οδηγιών. Τα ίδια και στις σχέσεις μας.... Ούτε οδηγίες χρήσης και κυρίως ούτε πλήκτρα χειρισμού: stop, pause, delete, replay, fast forward...

Πλήκτρα χειρισμού: αυτά θα έκαναν τη ζωή μας piece of cake, που λένε και οι Άγγλοι. Ξέρω, ξέρω... "ο άνθρωπος είναι ον με δικαίωμα στην αυτοδιάθεση", "κανείς δεν δικαιούται να ελέγχει κανέναν", μπλα, μπλα, μπλα... Κορίτσια (και αγόρια), μεταξύ μας μιλάμε τώρα, ας το παραδεχτούμε: θα ήταν υπέροχο να κοντρολάρουμε τα πάντα σύμφωνα με τις δικές μας επιθυμίες, στους δικούς μας χρόνους, στα δικά μας μέτρα. 

Bad day at the office? Fast forward, please!/ Λάθος επιλογή φορέματος για το πρώτο ραντεβού; rewind!/ Σαββατόβραδο στο κρεβάτι με TO Αρσενικό; replay and replay and replay!/ Γκρίνια της μαμάς; mute!

Κι αφού ως επιστήμονες είδαμε και αποείδαμε, αλλά δεν καταφέραμε (ακόμη) να κάνουμε τους ανθρώπους υπολογιστές, φέραμε τους ανθρώπους πίσω από τους υπολογιστές! Χα! Υπέροχη ανακάλυψη! Δεν εννοώ, φυσικά, τις υπερατλαντικές συμφωνίες που κλείνονται πια χωρίς να χρειαστεί να κουνηθούμε από τη θέση μας, ούτε την αλληλογραφία μας που παραδίδεται αυτοστιγμής, ούτε ότι αράζουμε με τα φιλαράκια μας και τα λέμε, ταυτόχρονα από Αθήνα, Λονδίνο, Λαμία και Κάτω Ριζοχώρι Αχαΐας,  μοιραζόμαστε φωτογραφίες, μουσική, και άλλες συγκλονιστικές διαδικτυακές εμπειρίες με ταχύτητα που θα ζήλευε και ο Carl Lewis!

Μιλάω για το άλλο... την κορυφαία "ανακάλυψη" της υπέροχης διαδικτυακής εποχής μας: τα πιο πετυχημένα  ραντεβού δίνονται πια πίσω από τις οθόνες των υπολογιστών! Sites κοινωνικής δικτύωσης, γνωριμιών και προγράμματα ανταλλαγής μηνυμάτων παίρνουν φωτιά ολημερίς και ολονυχτίς από "νέους ανθρώπους μόνους (που) ψάχνουν". Σε αυτά τα ραντεβού όλα είναι όπως πρέπει να είναι, καθώς συνδυάζουν τα καλά της πραγματικότητας, χωρίς τα στραβά της, με μερικά υπέροχα εξτραδάκια!

"Η πρώτη εντύπωση είναι το ήμισυ του παντός", μας δασκάλευαν στην εφηβεία μας και  εμείς τρέχαμε να σημαιοστολιστούμε κάθε φορά, για τα πάρτυ, τα ραντεβού, τις εκδρομές... Μα και τώρα, η πρώτη εντύπωση είναι το ήμισυ του παντός και η προετοιμασία μας ανάλογη: προσεχτική επιλογή φωτογραφίας, με συγκεκριμένο -αναλόγως της διάθεσης- στόχο (θα είναι μυστηριώδης, σέξι, τσαχπίνικη, αστεία; από εμάς εξαρτάται! Σίγουρα, πάντως, θα κρύβει τα κιλάκια μας, θα αναδεικνύει τα υπέροχα μάτια μας ή το φωτεινό μας χαμόγελο!). Και ανάλογα θα περιποιηθούμε και την υπόλοιπη εμφάνισή μας, έτσι ώστε να αναδεικνύει τη μοναδική προσωπικότητά μας: "Τι χρώμα γραμματοσειρά να διαλέξω; κόκκινη και φλογερή, κίτρινη και αισιόδοξη, ροζ και ρομαντική; Όχι, με τίποτα ροζ, θα με περάσει για ξενέρωτη που θέλει να τον τυλίξει με το καλημέρα!"

Ως χειραφετημένες γυναίκες, βέβαια, ξέρουμε ότι ο συνδυασμός που σκοτώνει είναι "όμορφη γυναίκα με μυαλό" (όχι πολύ όμως, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) και πού θα βρούμε καλύτερο πεδίο για να ξεδιπλώσουμε τις μοναδικές προσωπικότητές μας, παρά πίσω από το λατρεμένο λαπτοπάκι μας! Χωρίς άγχη να μας αποπροσανατολίζουν και ανασφάλειες να μας κατατρέχουν, με όλο το χρόνο μπροστά μας να σκεφτούμε δεύτερη φορά την ατάκα μας, με το λατρεμένο back space να διορθώνει ό,τι δεν μας αρέσει, με απαραίτητο βοήθημα το google δίπλα μας να μας εφοδιάζει ανά πάσα στιγμή με οποιαδήποτε πληροφορία, είμαστε οι καλύτερες παρτενέρ για οποιαδήποτε κουβέντα! Κι αν το date δεν πάει καλά, πόση λιγότερη αμηχανία υπάρχει! Μία απλή καληνύχτα αρκεί και, αν τα πράγματα σκουρύνουν, πάντα υπάρχει το BLOCK/DELETE! Επιτέλους, η  ζωή μας βρίσκεται κυριολεκτικά στο χέρι μας! (την παίζουμε στα δάχτυλα για την ακρίβεια) 

Όσο πιο πολύ προχωράνε αυτές οι διαδικτυακές σχέσεις τόσο περισσότερο ανακαλύπτουμε και απολαμβάνουμε τα extra features της! Το βόλεμα να δινόμαστε με "δόσεις", να πειραματιζόμαστε με παράλληλους "παρτενέρ", ακόμη και ταυτόχρονα, γιατί όχι; Εμείς και μόνο εμείς έχουμε πρόσβαση στην οθόνη μας! Κυρίως, χτίζουμε μία καινούρια προσωπικότητα, όχι απαραιτήτως πολύ διαφορετική από τη δική μας, αλλά σίγουρα καλύτερα πλασαρισμένη. Και μαζί με τη δική μας, δημιουργούμε στο μυαλό μας την προσωπικότητα του "απέναντι", συνδυάζοντας το δικό του πλασάρισμα με τα δικά μας συμπεράσματα/προσδοκίες. Όπως και στην πραγματική ζωή, θα μπορούσαμε να πούμε. Με μία ειδοποιό διαφορά: από εδώ απουσιάζει η φυσική παρουσία, με ό,τι αυτή συνεπάγεται.

Αναρωτιέμαι, ύστερα από όλ' αυτά, μας φαίνεται αδικαιολόγητα τρελή εκείνη η τύπισσα που είχα δει στην tv, που ήθελε διακαώς να παντρευτεί το κομπιούτερ της;