Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο

Αν υποθέσουμε ότι ως άνθρωποι είμαστε ικανοί να κατορθώσουμε τα πάντα, υπάρχουν δύο πράγματα που φαίνονται ακατόρθωτα: η υπέρβαση του θανάτου και η επανάκτηση του  χρόνου που περνάει. Ακριβώς επειδή φαίνονται τέτοια, τείνουμε να τα αγνοούμε, βάζοντας το κεφάλι μας στην άμμο σαν τη στρουθοκάμηλο, ζούμε δλδ χωρίς να σκεφτόμαστε το τέλος (ευτυχώς) και σαν να πιστεύουμε ότι έχουμε αμέτρητο χρόνο να "σπαταλήσουμε" (δυστυχώς). 

Η ζωή όμως είναι ένα άθροισμα χρόνου που εξελίσσεται απολύτως γραμμικά, αριθμημένα και αδιαπραγμάτευτα, ένα συγκεκριμένο ποσοτικό μέγεθος που μας χαρίζεται, με αρχή, διάρκεια και τέλος. Κι αν η αρχή και το τέλος είναι αποφασισμένα ερήμην μας, σε εμάς αφήνεται το πολύτιμο προνόμιο να γεμίσουμε τη διάρκεια με ποιότητα: ποιότητα εμπειριών, στιγμών, ανθρώπων. 

Είναι εύκολο να υποστηρίξει κανείς ότι τις ζωές μας, κατά κανόνα, τις γεμίζουν "ανούσιες", "βαρετές", "επίπεδες" στιγμές ρουτίνας που διακόπτονται από ελάχιστα διαλείμματα ευτυχίας ("δεν υπάρχει ευτυχία, μόνο ευτυχισμένες στιγμές", συνηθίζεται να λέγεται), όμως αυτό που φαίνεται να ξεχνάμε συστηματικά είναι ότι κάθε στιγμή που ζούμε είναι εξόχως σημαντική, απλώς και μόνο επειδή είναι απολύτως μοναδική και ανεπανάληπτη. Σε καμία περίπτωση, όσο κι αν προσπαθήσουμε, δεν μπορούμε να (ξανα)ζήσουμε οτιδήποτε, παρά μόνο κατά τη μοναδική εκείνη στιγμή που συμβαίνει. 

Αυτό, όταν δεν το ξεχνάμε, το θυμόμαστε για οποιοδήποτε λάθος λόγο (ας πούμε, για να μην τολμούμε τίποτα καινούριο/διαφορετικό, αφού -λέμε- ακόμη και τα "ίδια" είναι κάθε φορά διαφορετικά!, ή για να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη, αφού -ξαναλέμε- ένα "ίδιο" λάθος δεν είναι ποτέ απολύτως ίδιο με το προηγούμενο!), αλλά όχι για τον λόγο για τον οποίο θα 'πρεπε να το θυμόμαστε: για να εκτιμούμε δλδ τη σημασία και την αξία του "αθροίσματος χρόνου" που μας αναλογεί.

Υπάρχουν δε και περίοδοι στις ζωές μας που φερόμαστε με απελπιστική σκληρότητα στους εαυτούς μας, στερώντας τους τη δυνατότητα να ζουν τις στιγμές! Είναι τότε που λέμε "βλέπω τη ζωή να περνάει από μπροστά μου", αντί να λέμε "ζω τη ζωή μου", και αφήνουμε το χρόνο να περνάει... να περνάει... να περνάει... Κι όταν συνέλθουμε κι αρχίσουμε να μετράμε τις απώλειες του χαμένου μας χρόνου, υπάρχει πάντα η πιθανότητα να τρομοκρατηθούμε από τις διαπιστώσεις και να ξαναπέσουμε στα ίδια, από απελπισία/παραίτηση/απογοήτευση.

Όμως, το μυστικό είναι ότι ο χαμένος χρόνος μπορεί να ξανακερδηθεί - αν και μόνο αν τραβήξουμε μια γραμμή και αντικρύσουμε τη μέρα μας όπως ακριβώς είναι: σαν μία ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ μέρα, άγραφη και ανεπανάληπτη. Γιατί το καλό με τον χαμένο χρόνο είναι ότι, μαζί με αυτά που παίρνει, χάνεται και ο ίδιος και η ζωή μάς δίνει κάθε μέρα την ευκαιρία μιας νέας αρχής...