Νύχτες με τον εχθρό μου

 Είχα κάποτε μια φίλη που ερωτεύτηκε αυτόν που λέμε "ο λάθος άνθρωπος". Λάθος σε όλα, για δέσμευση, συνεννόηση, επικοινωνία. Πολυγαμικός, ελαφρώς μισογύνης, εριστικός, εγωιστής... Αλλά και έξυπνος, χιουμορίστας, αρρενωπός, κατά βάθος τρυφερός και, κυρίως, εξαιρετικός εραστής. Δεν ήθελε και πολύ η φίλη, έγινε το κακό και το κρεβάτι τους ξεκίνησε να παίρνει φωτιά. 

Δυστυχώς, μαζί με το κρεβάτι πήραν φωτιά και τα μπατζάκια της και αφού πέρασε (και μεις μαζί) πολλούς, πάρα πολλούς εφιαλτικούς μήνες με συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, κλάματα, συμπτώματα στέρησης και πισωγυρίσματα εδέησε και τον ξεπέρασε τον Mr. Big Trouble. 


Έμεινε, λοιπόν, να αναρωτιέται: βρε πώς το 'παθα εγώ αυτό; Τόσος έρως, τόσος κλαυθμός και οδυρμός για τι; Για λίγο (εντάξει όχι λίγο, πολύ, πάρα πολύ, πάρα μα πάρα πολύ) καλό (εντάξει όχι καλό, εξαιρετικό, θεσπέσιο, breathtaking) σεξ; Και όσο το μυαλό της ανάρρωνε από την ερωτική νιρβάνα, τόσο καθάριζε η εικόνα μπροστά της και έρχονταν οι απαντήσεις. 

Κατ' αρχάς, ιδιαιτέρως την ανακούφισε μία ανάλυση που διάβασε ένα βράδυ αϋπνίας, που έλεγε ότι οι γυναίκες τείνουν κάποιες φορές να ερωτεύονται τα "ακατάλληλα" αρσενικά, δηλαδή τους δυναμικούς επιβήτορες που ουδόλως κάνουν για σχέση, επειδή το DNA τους είναι προγραμματισμένο, από την εποχή που ζούσαμε στα σπήλαια, να αναγνωρίζουν ως καταλληλότερο πατέρα των παιδιών τους -και, άρα, σύντροφο- τον πιο δυνατό άνδρα της φυλής -αυτόν που έβγαινε δηλαδή το πρωί με το ρόπαλο και γυρνούσε το βράδυ σώος, έχοντας εξοντώσει όλους τους αντιπάλους-, γιατί αυτός ήταν που μπορούσε να εγγυηθεί τη βιωσιμότητα της οικογένειάς του.


Από εκείνον λοιπόν τον δυνατό άνδρα, που τώρα δεν χρειάζεται ρόπαλα για να βρει τροφή ή για να παλέψει με τα μαμούθ, έχει μείνει η τεστοστερόνη, και όσο πιο άφθονη ρέει τόσο πιο εύκολα ξεγελάει το DNA του "αδύναμου" φύλου. Παρηγορήθηκε, λοιπόν, η φίλη ότι το γ@%@@ένο το DNA της έφταιγε, που είχε μείνει μερικές χιλιετηρίδες πίσω και δεν προσαρμόστηκε στα νέα δεδομένα που θέλουν τον άνδρα και σύντροφο εκτός από κυνηγό, και τι να κάνει, τουλάχιστον δεν ήταν ηλίθια, ήταν απλώς γυναίκα!


Επίσης, μια μέρα που έστιβε το κεφάλι της να καταλάβει γιατί το σεξ με τον συγκεκριμένο τύπο ήταν τόσο "διαφορετικό", συνειδητοποίησε ότι δεν ευθυνόταν μοναχά η άτιμη η έλξη... αλλά εξίσου το γεγονός ότι το σεξ ήταν ο βασικός -αν όχι ο μόνος- τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας που είχαν οι δυο τους. Ό,τι έλεγαν στο κρεβάτι το έλεγαν... αλλά και ό,τι δεν αρθρωνόταν με λέξεις πάλι στο κρεβάτι έβρισκε χώρο να τρυπώσει και να εκφρασθεί αλλιώς. Κυρίως από τη μεριά της, που πάθαινε γλωσσοδέτη όταν τον έβλεπε... Το σεξ, επίσης, ήταν ο πυροσβέστης της σχέσης τους... όσο την εκνεύριζαν τα ελαττώματά του, τόσο το σεξ γινόταν το πεδίο μάχης για να λύνονται οι διαφορές. Κατάλαβε, με λίγα λόγια, ότι η σεξουαλική εξάρτησή της ήταν μοιραίο να συμβεί, ελλείψει εναλλακτικής επικοινωνιακής πλατφόρμας!


Τέλος, κατάλαβε ότι αυτό το παιχνίδι επιβολής και εξουσίας στο οποίο είχε συμμετάσχει το είχε παραπάρει στα σοβαρά, αντί να το δει όπως ήταν: απλώς ένα παιχνίδι ρόλων, ανάμεσα σε έναν άνδρα (που προσποιείται τον) δυνατό όσο η γυναίκα κάνει την αδύναμη. Κι αυτή, αντί να παίξει με κριτικό βλέμμα απέναντι στον ρόλο της, όπως διακήρυττε ο άμοιρος ο Μπρεχτ, πήγε και μπήκε μες στο πετσί του!


Είχα μήνες να τη δω, ώσπου έπεσα τυχαία πάνω της ένα μεσημεράκι και πήγαμε για έναν βιαστικό καφέ. "Λάμπεις ολόκληρη", τη θαύμασα. "Ολονύχτιο σεξ", μου είπε χαμογελώντας ολόκληρη. - "Νέος έρωτας;" - "Παλιός σαν το καλό κρασί" απάντησε, κλείνοντάς μου το μάτι, και, πριν προλάβω να αντιδράσω, συνέχισε: "Τον άκουγα, πλήρως αποστασιοποιημένη, όλο το βράδυ να παραμιλάει στην αγκαλιά μου, αυτόν τον τόσο καλά θωρακισμένο, δυνατό άνδρα, που επιμένει να επιστρέφει ξανά και ξανά... Έχεις αμφιβολία για το ποιος είναι ο δυνατός της υπόθεσης;" Με κοίταξε με βλέμμα που δεν σήκωνε αντίρρηση, τελείωσε τον καφέ της και απομακρύνθηκε με βήμα όλο αυτοπεποίθηση...