Περί έρωτος

Let's never stop falling in love τραγουδούν επίμονα από το πρωί οι Pink Martini, αλλά εγώ τολμώ να αναρωτηθώ: γιατί; Δηλαδή τι στο καλό έχει ο έρωτας για να τον αποζητούμε; Εντάξει, δε λέω, η ερώτηση είναι κάπως προβοκατόρικη. Ο έρωτας, αυτό το "μεγαλειώδες" συναίσθημα, έχει υμνηθεί ανά τους αιώνες (εις τους αιώνας, των αιώνων, αμήν) και ποια είμαι εγώ να το αμφισβητήσω; Αφήστε που ο έρωτας δρα πέρα και έξω από τη λογική, οπότε τι νόημα έχει να αρχίσουμε την επιχειρηματολογία;

Όμως, μια που στην παρούσα φάση δεν είμαι ερωτευμένη και έτσι δικαιούμαι να λέω όλα αυτά τα οποία θα ανατραπούν θριαμβευτικά τη στιγμή που θα (ξανα)ερωτευτώ, αποφάσισα ότι είναι καιρός να βάλω κάτω τον έρωτα και να του ασκήσω και λίγη κριτική. Δηλαδή, τι; Μόνο αυτός θα τριγυρνάει ανενόχλητος ανάμεσά μας με τα βέλη του και όποιον πάρει ο χάρος; 

Συνειδητοποίησα λοιπόν, ρεαλιστικά σκεπτόμενη, ότι αυτό που κάνει ο έρωτας είναι να μας βάζει τα (παραμορφωτικά) γυαλιά: όλα φαίνονται υπέροχα όταν είμαστε ερωτευμένοι. Πράγμα που με κάνει να διαπιστώσω: αυτό που επιθυμούμε, στην τελική, είναι η ψευδαίσθηση (τόσο έντονα κάποιες φορές, ώστε ενίοτε ερωτευόμαστε την ιδέα του έρωτα, ελλείψει ενδιαφερομένων με σάρκα και οστά!). Τζάμπα δηλαδή όλη αυτή η παραφιλολογία γύρω από το μεγαλείο και τον ιδεαλισμό του ερωτικού συναισθήματος, την ευτυχία να μοιράζεσαι (τη ζωή σου, τα συναισθήματά σου, την οδοντόβουρτσά σου) κ.λπ., κ.λπ. LSD χρειαζόμαστε στην πραγματικότητα και είπαμε να το βρούμε σε φτηνότερη και υγιεινότερη εκδοχή! Αν και για το "υγιεινότερη" δεν είμαι και τόσο σίγουρη... αν προσμετρήσουμε τις εξάψεις, τους στομαχόπονους, τις ταχυκαρδίες που προκαλεί ο έρωτας, αναρωτιέμαι πώς την έχουμε βγάλει καθαρή τόσα χρόνια!

Η ψευδαίσθηση πάντως είναι απαραίτητη, κατ' αρχήν για να μην έχουμε επίγνωση της ηλίθιας -ενίοτε και εκνευριστικής για τους άλλους- κατάστασης στην οποία περιερχόμαστε όταν είμαστε ερωτευμένοι: για το απλανές μας βλέμμα, για το μόνιμο χαμόγελό μας άνευ λόγου και αιτίας, κυρίως για την "επιλεκτική" μας συμπεριφορά (είμαστε απρόθυμοι, π.χ., για τα πάντα, αλλά πρόθυμοι πάντα για οτιδήποτε αφορά το αντικείμενο του πόθου μας ή επιδεικνύουμε μηδενική εγκεφαλική δραστηριότητα για οτιδήποτε δεν έχει σχέση με αυτό το "αντικείμενο").

Η ψευδαίσθηση είναι επίσης -και κυρίως- απαραίτητη για να παραβλέψουμε όλα τα ποταπά συναισθήματα που γεννάει μέσα μας αυτό το -ω, Θεοί, όχι και τόσο αγνό!- συναίσθημα. Πιστεύετε πραγματικά ότι ο έρωτας μας κάνει να εκδηλώνουμε τον καλύτερο εαυτό μας; Για ξανασκεφτείτε το! Πόσες φορές κι αν έχουν θυσιαστεί φιλίες, έχουν προσαρμοστεί ιδεολογίες, έχουν παραβλεφθεί αδικίες, όλα στο όνομα του έρωτα, για να μη μιλήσω για το πιο απλό και συνηθισμένο: ένα τσίμπημα από το βέλος του φτερωτού θεού και να το: όλοι εμείς οι "νορμάλ", "υγειώς σκεπτόμενοι", "δημοκρατικοί" και "φιλελεύθεροι" άνθρωποι μεταμορφωνόμαστε σε ζηλιάρικα, κτητικά, ενίοτε υστερικά "ανθρωπάκια"...

Θα μου πείτε; Φταίει ο έρωτας που μας βγάζει τον "μικρό", "ποταπό", "γελοίο" μας εαυτό ή εμείς οι ίδιοι; Τι να σας πω... Ίσως ο έρωτας να είναι σαν τον κομμουνισμό: μια ωραία ιδέα στη θεωρία αλλά μάλλον ανεφάρμοστη δεδομένης της ανθρώπινης φύσης.