Γυναίκες με Η κεφαλαίο...

Πόσο καιρό τώρα, ήθελα διακαώς να γράψω ένα κείμενο με τίτλο "Άντρες με Μ κεφαλαίο" και ανάλογο σπαρταριστό περιεχόμενο (ναι, τους μαλάκες εννοώ)! Διότι παρόλο που αγαπώ τους άντρες, όσο να 'ναι μπορούν να γραφτούν δυο-τρία λογάκια για τις περιπτώσεις που μας τα κάνουν λίγο μπάχαλο, για να το πω κομψά. Πάνω όμως που άρχισα να αναλογίζομαι διάφορες από τις γλαφυρές ιστοριούλες που κατά καιρούς έχω δει/ζήσει/ακούσει και που θα πρόσφεραν μπόλικη τροφή και επιχειρηματολογία στα λέγομενά μου, συνειδητοποίησα ότι κάθε άντρας με Μ κεφαλαίο είχε κάπου εκεί δίπλα του μια γυναίκα με Η ακόμα πιο κεφαλαίο (Ηλίθια, για όποια δεν το έπιασε )... 

Έτσι είναι, παίδες. Μπορεί να μην είμαι σίγουρη για το αν πίσω από κάθε πετυχημένο άντρα κρύβεται μια έξυπνη γυναίκα, έχω βεβαιωθεί όμως ότι πίσω από κάθε μαλάκα άντρα υπάρχει μια γυναίκα (και περισσότερες, συνήθως) που τον ανέχεται. Και μάλιστα, αυτή ακριβώς η ανοχή είναι που κάνει τους μαλάκες να εξαπλώνονται σαν επιδημία στην Αφρική. Διότι είτε πούμε ότι οι μαλάκες γεννήθηκαν έτσι -με ελαττωματικό DNA, δηλαδή-, που δεν το πολυπιστεύω, είτε ότι έγιναν μαλάκες (ή ακόμη κι ότι δεν υπάρχουν μαλάκες, αλλά "κανονικοί" άντρες που ενίοτε αναπτύσσουν μαλακισμένη συμπεριφορά) -πώς και γιατί, παρακαλώ στον κύριο Φρόυντ για απαντήσεις, εγώ ένα μπλογκάκι συντηρώ όλο κι όλο-, αν δεν είχαν βρει πρόσφορο έδαφος να ξεδιπλώσουν το "ταλέντο" τους, όσο να 'ναι ή θα είχαν εκλείψει ως είδος ή το ένστικτο της επιβίωσης θα τους είχε μεταλλάξει σε κάτι φιλικότερο προς τη χρήστρια. Όπου βρίσκει(ς), κάνει(ς) λέει ένα ρητό - κι αν δεν το λέει, το λέω εγώ.

Ναι, κυρίες μου, εμείς συντελούμε, αν όχι στην εμφάνιση, στην επιβίωση των απανταχού κωλόπαιδων. Και, μεταξύ μας, οι δικαιολογίες του τύπου "για τον μαλάκα μου φταίει μια άλλη γυναίκα, η μαμά του ή η πρώην" είναι δικολαβίες της δεκάρας. Διότι ακόμη κι αν αυτό ισχύει ενίοτε, εμείς γιατί ασχολούμαστε μαζί του; Για να τον "αλλάξουμε"; (εδώ γελάνε) - Γιατί σε εμάς δεν θα κάνει ό,τι στις άλλες; (ενδεχομένως. Αλλά αν και όταν κάνει;) - Γιατί είμαστε γεννημένες μαμάδες Τερέζες και μας ελκύουν οι δύσκολες περιπτώσεις; - Γιατί πιστεύουμε ότι όλοι αξίζουν μια (εκατοστή)δεύτερη ευκαιρία; - Γιατί μας αρέσει να παραμυθιαζόμαστε; -  Για να 'χουμε να λέμε; - Γιατί απ' όλα; Και ποιος είναι τελικά ο βαθμός δυσανεξίας στην μαλακία για κάθε μία από εμάς;

Έτσι, λοιπόν, αντί να σχολιάζουμε απηυδισμένες ότι ο κόσμος γέμισε μαλάκες ή ότι εμείς έχουμε τον "μαλακομαγνήτη", όπως χαρακτηριστικά έλεγε μια καλή μου φίλη, θα πρέπει, απλώς, να θέσουμε σε λειτουργία το "φίλτρο ανεπιθύμητης συμπεριφοράς"...

Παπασταύρου, στον πίνακα!

 

Καρδιοχτυπούσε η Λίζα Παπασταύρου μην τύχει και χρειαστεί να εξεταστεί στην Οδύσσεια, αλλά εγώ ποτέ δεν κατάλαβα: το πρόβλημά της ήταν αυτό το απλό, ευχάριστο παραμυθάκι, η ιστοριούλα που σκαρφίστηκε ο Όμηρος, για να μας αφηγηθεί τις περιπέτειες του Οδυσσέα; Δηλαδή με τις βιολογίες, τα μαθηματικά, τις φυσικοχημείες, όλα ήταν ΟΚ; Ή εγώ δεν θυμάμαι καλά, μια που δεν έχω εντρυφήσει και ιδιαίτερα στις ελληνικές ταινίες των 60's;

 Γιατί εμένα η αγωνία μου, μαθήτρια ούσα, κάθε μέρα στο θρανίο ήταν μην τυχόν χρειαστεί να εξηγήσω τα ανεξήγητα - ανεξήγητα για μένα, βεβαίως, ουδόλως όμως ανεξήγητα για άλλα μυαλά που είχαν βαλθεί να λύσουν τα μυστήρια της φύσης κάνοντας τη δική μου -μαθητική- ζωή δύσκολη. Βιβλία γεμάτα με αριθμούς και περίεργα σύμβολα, πυθαγόρεια θεωρήματα, κάτι νόμους του Νεύτωνα, εξισώσεις, αγνώστους x, ορολογίες που θύμιζαν ΝΑΣΑ, και εμένα ο τρόμος  μου να μεγαλώνει, ειδικά όταν άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ο εφιάλτης πολλαπλασιαζόταν με τα χρόνια, σαν τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας (η μυθολογία, αντιθέτως, το φόρτε μου, όπως καταλάβατε): τα "απλά" μαθηματικά διαιρέθηκαν σε άλγεβρα και γεωμετρία, η χημεία ήταν και οργανική και ανόργανη, και δεν συμμαζεύεται. 

Κι εγώ με το αφελές εφηβικό μου μυαλουδάκι, που αγαπούσε τα αρχαία και τα νέα, τη γλώσσα, τη λογοτεχνία, έλεγα: χρήσιμοι οι αριθμοί και οι χημικές ενώσεις και οι εξισώσεις και οι φυσικοί νόμοι, αλλά για τους "επιστήμονες", τους "ειδικούς". Εμένα σε τι θα μου χρειαστεί να ξέρω ότι Η2Ο μας κάνουν το νερό ή τι μας δίνει η ένωση CaCO3; (που μη με ρωτήσετε τι σημαίνει, κάτι με τον άνθρακα νομίζω.) Ενώ η ποίηση, η λογοτεχνία, η γλώσσα, εεεε; είναι για όλους. Υμνούν τον άνθρωπο, τη ζωή, τον έρωτα, ασχολούνται με τα "υψηλά", τα "πνευματώδη", όχι με την ύλη, το πεζό, το απτό.

Και πάρτα τώρα, αγαπητή μου, που η χημεία σε καταδιώκει! Όχι, δεν παντρεύτηκα χημικό ούτε η ζωή που είναι πόρνη (sic) μου έστειλε μια σειρά από επιλογές που τελικά με έφεραν στα αμφιθέατρα του Χημικού. Συνειδητοποίησα, απλώς, -πλην του ότι ο υλικός μας κόσμος είναι όλος μαθηματικά- ότι η χημεία κάνει πολύ κουμάντο στη ζωή μας, και μάλιστα σε πεδία διόλου "επιστημονικά", "απτά" ή "πεζά".

Οι επιστήμονες λένε (κι εγώ τους εμπιστεύομαι τους επιστήμονες, είναι σοβαροί άνθρωποι) ότι ο έρωτας δεν είναι συναίσθημα, είναι μια χημική διεργασία του εγκεφάλου. Άρα, λέω εγώ, δεν εδράζει στην καρδιά αλλά στον εγκέφαλο. Πράγμα που δεν μου φαίνεται διόλου περίεργο, ούτε το θέμα του εγκεφάλου ούτε της χημικής διεργασίας. Διότι πιο πειστικά εξηγούνται όλα τα κουλά ψυχοσωματικά που παθαίνουμε όταν ερωτευόμαστε, αν τα αποδώσουμε σε χημικά ταρατατζούμ του εγκεφάλου, παρά σε συναισθηματικά καρδιοχτύπια. Φανταστείτε δηλαδή μέσα σε έναν ανθρώπινο εγκέφαλο τους διάφορους νευρώνες τη στιγμή που ερωτεύεται: κάπως σαν καλώδια γυμνά που ενώνονται και βραχυκυκλώνονται βγάζοντας σπίθες μου κάνουν ή σαν πίδακες χημικών ουσιών που εκρήγνυνται και ανακατεμένες όλες μαζί φτιάχνουν το θανατηφόρο κοκτέιλ...

Και όσο κι αν διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους οι αθεράπευτα ρομαντικοί και λένε ότι ο έρωτας είναι συναίσθημα -ή, κατ' εμέ, καταλήγει να γίνει και συναίσθημα-, δεν νομίζω ότι αρνείται κανείς ότι η χημεία έχει τον πρώτο λόγο σε κάθε μας γνωριμία και δη ερωτική. Την ίδια αυτή λέξη χρησιμοποιούμε, για να ορίσουμε αυτό το "κάτι" που λέγεται έλξη, ταίριασμα, επικοινωνία, χημεία βρε αδερφέ! - ακόμη κι αν δεν εξηγείται με νόμους όπως το επιστημονικό αδερφάκι της. Αν δεν προηγηθεί αυτή, κομματάκι χλωμό να καταλήξουμε σε έρωτα.

Έχοντας όλα αυτά υπόψη και αφού έχω καταλάβει πια ότι το σύμπαν παίρνει την εκδίκησή του από μένα, που τόσο αμφισβητούσα τη χρησιμότητα της χημείας και τώρα όλο γι' αυτή μιλάω και όλο αυτήν αναζητώ, μου καρφώθηκε και μια αμφιβολία: τελικά, η Πηνελόπη περίμενε πιστή τον Οδυσσέα στην Ιθάκη επειδή ήταν κοπέλα καλής οικογενείας και τον αγαπούσε αποκλειστικώς ή, απλώς, δεν ταίριαξε η χημεία της με κανέναν από τους μνηστήρες;

The F word

Μαζευτήκαμε με την παρέα ένα απογευματάκι γύρω από καφέ και γλυκό, ύστερα από σοβαρή δική μου πρόσκληση: ῾Ἁύριο θέλω να μιλήσουμε για μια μικρή λεξούλα με μεγάάάλες προεκτάσεις. Αρχίζει από f, να είστε όλοι στην ώρα σας και μην κανονίσετε τίποτα για το βράδυ!᾽᾽

Αυτός που ήρθε με τη μεγαλύτερη όρεξη ήταν ο μοναδικός άντρας της παρέας και ήταν ο πρώτος (και ο μόνος) που δήλωσε ότι τον κορόιδεψα και μας παράτησε για να πάει να χαζέψει ποδόσφαιρο στην τηλεόραση. Ο λόγος;

Άλλο περίμενε και άλλο τον βρήκε, όταν με άκουσε περιχαρή να δηλώνω: ῾῾Σήμερα θέλω να μιλήσουμε για το flirt!" Έτσι, προτίμησε την παρέα του Σισέ και λοιπών ιδρωμένων αρσενικών  με σορτσάκια και μας άφησε στην κουζίνα να προσπαθούμε να λύσουμε τα μυστήρια των ραντεβού. (Η αλήθεια είναι ότι και μεις θα προτιμούσαμε ιδρωμένα αρσενικά με ή χωρίς σορτσάκια, αλλά επειδή η τηλεοπτική εικόνα δεν μας ικανοποιεί, προτιμήσαμε να αφιερωθούμε στη θεωρία, μπας και βοηθήσουμε την πράξη.) 

Τελευταίως με απασχολεί έντονα ένα ερώτημα και δεν είναι το "μα πού πήγαν όλοι οι άνδρες;" -παραδόξως, γνωρίζω κάποιους "ελεύθερους σκοπευτές"-, αλλά το "μα, υπάρχει κάποιος άνδρας που να ξέρει να φλερτάρει;" Η ερώτηση είναι λίγο προβοκατόρικη, το παραδέχομαι, παρ' όλ' αυτά, δεν κρύβει δόλο ούτε προκατάληψη - ως γνωστό, εγώ αγαπάω τους άνδρες και ουδέποτε θα έλεγα κακά πράγματα γι' αυτούς, αφήστε που αναγνωρίζω ότι και σε αυτούς τους καϋμένους έχουμε φορτώσει πολλά, τι να πρωτομάθουν;

Όμως, πραγματικά δεν ξέρω αν οι άντρες έχουν αντιληφθεί ότι έχουν στο τσεπάκι τους ένα μυστικό που μπορεί να τους χαρίσει οποιαδήποτε γυναίκα επιθυμήσουν. Και μην μου πει κανείς ότι θα προτιμήσουν τον Σισέ έναντι αυτού, γιατί δεν θα το πιστέψω. Το μόνο που απαιτείται είναι να εντρυφήσουν λιγάκι στην τέχνη της κατάκτησης, γιατί, κακά τα ψέματα, δεν την έχουν όλοι έμφυτη. Για αυτούς που την έχουν έμφυτη ή που την εξάσκησαν, διαισθανόμενοι ή μαθαίνοντας τι λειτουργεί με τις γυναίκες, δεν έχω να πω πολλά, παρά μόνο "καλή συνέχεια, παίδες!"

Για τους υπόλοιπους είναι που ήθελα να  μιλήσω, όχι αυτούς που δεν φλερτάρουν (τι να κάνω, δημοκρατικός τύπος είμαι, τους αναγνωρίζω το δικαίωμα να απέχουν από το σπορ) αλλά για αυτούς που, ας πούμε, δεν τα πολυκαταφέρνουν. Διότι, ναι μεν, όταν υπάρχει εξαρχής μια ξεκάθαρη χημεία, όλα κυλάνε χωρίς προσπάθεια -κάνει παιχνίδι η χημεία από μόνη της-, όμως όταν η χημεία δεν είναι τόσο εμφανής, χρειάζεται λίγη μεγαλύτερη προσπάθεια. Κι αυτό πρέπει να το γνωρίζουν αμφότεροι φυσικά, για να μην τα ρίχνουμε όλα στους άντρες. 

Γι' αυτό έβαλα κάτω τις φίλες, μπας και βγάλουμε άκρη. Διότι μπορεί ο αγαπημένος μου φίλος να γέλασε υποτιμητικά όταν άκουσε το θέμα της συζήτησης και να με επέπληξε που αυτός ήρθε "με διάθεση να μιλήσουμε για καυτές στιγμές και ηδονικές εμπειρίες" και εγώ άρχισα τις γυναικουλίστικες χαζομάρες, όμως του διέφυγε προφανώς ότι πολλές από αυτές τις καυτές στιγμές και τις ηδονικές εμπειρίες προκύπτουν επειδή έχει προηγηθεί πετυχημένο φλερτ. 

Φυσικά γνωρίζω ότι δεν υπάρχουν συνταγές ούτε χρυσοί κανόνες, ύστερα όμως από πολύωρη κουβέντα αναμνήσεων και ανάσυρσης εμπειριών κατέληξα στο εξής: το (καλό) φλερτ είναι μια συνθήκη - κατασκευασμένη κατά κάποιον τρόπο, όχι επειδή είναι προμελετημένο ή βασίζεται σε κάτι ψεύτικο, αλλά επειδή είναι, ξεκάθαρα, παιχνίδι: παιχνίδι ρόλων, κυνηγητό, εγκεφαλικό παιχνίδι, παιχνίδι λέξεων και εντυπώσεων. Αυτή πιστεύω ότι είναι η λέξη-κλειδί που πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας όταν φλερτάρουμε. To παιχνίδι φτιάχνει ατμόσφαιρα, φέρνει ωραίες ατάκες, δημιουργεί προσδοκίες, εξιτάρει το μυαλό, διεγείρει τις αισθήσεις. Το φλερτ δεν είναι για να δίνει εξηγήσεις αλλά για να δημιουργεί ερωτήσεις προς απάντηση, να θέτει στόχους προς κατάκτηση, να μυθοποιεί και όχι να απομυθοποιεί.

Ο φίλος μου κούνησε το κεφάλι του, όταν μας άκουσε, λέγοντας "το θέλετε το παραμύθι σας και μετά μας κατηγορείτε για ψεύτες". Όμως εμείς δεν μιλούσαμε ούτε για παραμύθια ούτε για ψέματα. Μιλούσαμε για ένα παιχνίδι για δύο που ευδοκιμεί κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, συνθήκες που με κάποιο τρόπο πρέπει να δημιουργήσουν τη μαγεία της προσμονής. Η απομυθοποίηση το ξέρουμε ότι θα έρθει, αλλά μπορεί να περιμένει...