Περί έρ♥τος - nο. 2

Αυτός ο άτιμος ο φτερωτός θεός με έβαλε στο μάτι, μάλλον επειδή πήρε χαμπάρι ότι τον αμφισβήτησα (βλ. εδώ), και είπε να ασχοληθεί με την αφεντιά μου, μέχρι να φωνάξω γονατιστή "δείξε έλεος, σε παραδέχομαι!"... Τι ήθελα και έλεγα η χριστιανή ότι αυτό που μας κάνει όλο κι όλο ο έρωτας είναι να μας βάζει τα (παραμορφωτικά) γυαλιά ή ότι αντίστοιχη ψευδαίσθηση βρίσκουμε και στο LSD; - που και δίκιο να 'χω, ούτε κυκλοφορούν στην αγορά παραμορφωτικά γυαλιά ούτε μας περισσεύουν λεφτά για ουσίες! Και είναι πονηρός ο άτιμος, τι νομίζετε ότι έκανε; Μήπως ήρθε και με χτύπησε αλύπητα, μου έστειλε δηλαδή μεγάλη καψούρα για να με βλέπει να κάνω όλα όσα κατέκρινα και να γελάει με σαρκαστικό γελάκι και κορδωμένο ύφος "καλά να πάθεις"; 

Όχι βέβαια - τουναντίον. Με έβαλε σε καραντίνα, με έσβυσε από τα τεφτέρια του, μου έβαλε Χ, με έγραψε, όπως θέλετε πείτε το... Έλαμψε δια της απουσίας του ο κύριος! Για μήνες, ούτε ένα τόσο δα καρδιοχτύπι, ένα τσιμπηματάκι, τίποτα... Εκεί στο excelάκι, στη βάση δεδομένων, όπου τέλος πάντων οργανώνει τα πλάνα του, το δικό μου πεδίο παρέμενε επιμελώς "ανενεργό". Σου λέει, πού θα πάει, δεν θα αντέξει, θα αρχίσει να με αναζητά, θα αρχίσουν τα παρακάλια, κλασικός άντρας ο θεός εφάρμοσε την τακτική "φτύσ' την και θα κολλήσει". Αλλά εγώ σκληρό καρύδι, με το ζόρι που πήρα πρέφα αυτή την απουσία! "Περνώ και μόνη μου καλά, τα καταφέρνω μια χαρά" ήταν το μότο μου...

Ε, τότε ήταν που άστραψε και βρόντηξε ο θεός, ζήλεψε τον Δία μάλλον, τι να γίνει όλοι κάποια στιγμή την φθονούν την υπέρτατη εξουσία. Και είπε να με χορέψει στο ταψί. Και φυσικά δεν διάλεξε τον βολικό (για μένα) τρόπο... διότι αν μου έστελνε έναν έρωτα κατακούτελα, θα έπαιρνε μεν την ικανοποίηση να με βλέπει, εμένα τη μετανοημένη, να του αφιερώνω λατρευτικούς ύμνους και να υποκλίνομαι στον βωμό της μεγαλειότητός του, παράλληλα όμως θα μου είχε κάνει ένα μεγάλο χατήρι: θα μου 'χε στείλει το ροζ συννεφάκι της ζαχαρένιας ψευδαίσθησης για να αιωρηθώ μέσα του περιχαρής, με το καρδιοχτύπι μου να συντονίζεται επακριβώς με αυτό του άλλου μου μισού...

Aμ δε... ο θεός είναι σκανταλιάρης και του αρέσει να σπάει πλάκα. Να μας τσιτσιρίζει και αυτός να διασκεδάζει. Και ειδικά άμα τον προκαλέσεις, τον πιάνουν μεγάλα κέφια! Τότε είναι που βάζει μπρος το ύπουλο, πλάγιο και αποτελεσματικότατο σχέδιο του. Στρώνει και σου στέλνει κατάσταση: όχι κάτι σε ροζ ή κόκκινο είπαμε, γιατί θα παραείναι παθιάρικο και happy, ούτε στο αιμάτινο της ερωτικής απογοήτευσης, γιατί θα σε κάνει να τον αποστραφείς. Το ουδέτερο χαμαιλεοντί είναι το χρώμα που ταιριάζει στην περίσταση. Ελαφρώς ροζ στην αρχή για να αρχίσεις να ψήνεσαι, να βγεις από τη νιρβάνα της μοναξιάς, να μπεις στο τριπάκι του "βρε λες; μήπως κάτι έχουμε εδώ;" - που σταδιακά αρχίζει να ξεθωριάζει αντί να ροδοκοκκινίζει, να γίνεται ένα θλιβερό εκρού του νεκρού. 

Έτσι τα συναισθήματα θάβονται πριν καλά-καλά αναπτυχθούν, οι σφυγμοί πέφτουν χωρίς να έχουν πιάσει κόκκινο και τα χτυποκάρδια γράφουν μια ευθεία γραμμή. Όλα αυτά μπορεί να σε αφήνουν εν τέλει χωρίς συναισθηματικές απώλειες, όμως η ζημιά έχει γίνει αλλού: έχεις πια μπει σε διαδικασία εκτόξευσης, έχεις ήδη ανακαλέσει μνήμες και αισθήσεις και συναισθήματα και καταλήγεις να αναζητάς "the real thing"! Με λίγα λόγια, σε ακούει με χαμόγελο ικανοποίησης ο περί ου ο λόγος να μονολογείς: θεέ μου, ρίξε μια καλή με το βέλος σου και δεν θα ξανακούσεις κακή κουβέντα από τα χειλάκια μου!