Κρίση, περνάμε κρίση

Για να είμαι μέσα στο πνεύμα της εποχής, λέω να μιλήσω για την κρίση. Όλο και κάποιος θα «τσιμπήσει» και θα με διαβάσει και έτσι θα μπορώ να υπερηφανεύομαι όχι μόνο ότι είμαι πολίτης με άποψη, αλλά και με αναγνώστες αυτής της άποψης!

Κρίση, λοιπόν: οικονομική, κρίση του (πολιτικού) συστήματος, κρίση αξιών, αλλά και γυναίκες (και άνδρες) στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Δεν μας έφταναν όλα τ’ άλλα, έχουμε και την κρίση στο «συναισθηματικό κομμάτι» (κατά την προσφιλή έκφραση αστρολόγων–παραψυχολόγων) να μας παιδεύει.

Τουλάχιστον το ένα τρίτο των γάμων, λένε οι μετρήσεις, καταλήγουν σε διαζύγιο, ενώ έξω, στην «ελεύθερη αγορά» των σχέσεων (ο καπιταλισμός πάει με όλα, όπως και το προϊόν-έμβλημά του, η κόκα κόλα), ένα σημαντικό ποσοστό νέων ανθρώπων, ανάμεσα στα 30 με 40, δεν έχουν σταθερό σύντροφο. «Από επιλογή» λένε κάποιοι, όταν τους ρωτάς, ειδικά άντρες. Ή «αναγκαστικά», υποστηρίζουν κάποιες από εμάς τις γυναίκες, αφού αν το δούμε αριθμητικά, οι άντρες είναι λιγότεροι από τις γυναίκες. Βγάλτε τους ήδη παντρεμένους, τους γκέι, τους «πυροβολημένους», πόσοι διαθέσιμοι έμειναν, χωρίς να είναι ορκισμένοι εργένηδες;

Γενικώς, υπάρχει μια απροθυμία για δέσμευση. Οι άντρες προσάπτουν στις γυναίκες κατινιά, υστερία, κτητικότητα και όλα τα συναφή, οι γυναίκες στους άνδρες επιπολαιότητα, απουσία τσαγανού/ανδρισμού, ενώ όλοι μαζί –άνδρες, γυναίκες– βλέπουν τα διόλου αξιοζήλευτα, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, παραδείγματα έγγαμου/συντροφικού βίου από φίλους, γνωστούς, συγγενείς και διόλου δεν μπαίνουν σε mood «σοβαρής σχέσης». (Αυτό το «σοβαρή» εμένα καθόλου δεν μου αρέσει σαν χαρακτηρισμός, αλλά τόσες φορές που το έχω ακούσει από γυναίκες –ως ευχή– και άνδρες –ως κατάρα– επιβάλλεται να το χρησιμοποιήσω. Πάντως, μια «αστεία» σχέση ακούγεται πιο ευχάριστη!)

Για να πούμε την αλήθεια, δεν είναι ανάγκη να βρίσκεσαι σε σχέση για να απολαμβάνεις τα καλά της. Ας πούμε: σεξ; Στην εποχή μας βρίσκεις άφθονο ακόμη και ως single, περισσότερο και καλύτερο μάλιστα κάποιες φορές, αν το συγκρίνουμε π.χ. με το σεξ ύστερα από 5-10 χρόνια δεσμού. Συντροφικότητα; Και αυτή την έχουμε μισοβρεί στις –πολύ in, lately– «ελεύθερες» σχέσεις (άλλος όρος που σηκώνει πολλή κουβέντα. Μήπως, τελικά, χρειαζόμαστε γλωσσολόγο και όχι σύμβουλο σχέσεων;), ξέρετε σε αυτές όπου είμαστε (για την καλοπέραση) και δεν είμαστε (για την ουσιαστική, την ψυχική, δέσμευση) μαζί... Εντάξει, λείπει ο έρωτας. Αυτός όμως είναι σπάνιος ούτως ή άλλως, έτσι δεν είναι;

Έτσι, το μόνο που μένει είναι το θέμα της οικογένειας. Αυτή, όμως, είναι μια δύσκολη εξίσωση, καθότι οι άντρες μπορούν (και προτιμούν) να κάνουν παιδιά και στα 40+ και τότε επιλέγουν, συνήθως, μία γυναίκα 25+, οπότε η σημερινή 30+ τι κάνει; Αποκλείει από το target group τον συνομήλικό της και στρέφεται στους πάνω-κάτω 50; Αλλά ας το δούμε ρεαλιστικά, δεν είναι (όλοι) οι πάνω-κάτω 50 οι καλύτερες των περιπτώσεων για οικογένεια και παιδιά και δυστυχώς ο Πέτρος Κωστόπουλος έχει χρόνια που αποσύρθηκε από την «αγορά»!

Εγώ πάντως πιστεύω ότι η σχέση είναι ωραίο πράγμα, αλλά την καϋμένη την έχουμε παρεξηγήσει κι αυτό γιατί την έχουμε παρερμηνεύσει (βρε μπας και όντως χρειαζόμαστε γλωσσολόγο;). Μήπως κάποιοι μετάφρασαν το δεσμό σε «δεσμά», οπότε όλοι οι υπόλοιποι ανέπτυξαν  έκτοτε μια δυσανεξία στην ιδέα; Ή μήπως συγχέουμε το «ξέρω τι θέλω» με το «δεν συμβιβάζομαι», το «δεν μένω σε μία κακή σχέση» με το «παραιτούμαι με την πρώτη δυσκολία», το «πρώτα εγώ» με το «μόνο εγώ» και έτσι καταλήγουμε να πορεύομαστε μονάχοι; Μήπως αν όλοι μας, αμοιβαία, συμβουλευόμασταν σωστότερα τον Μπαμπινιώτη της συναισθηματικής γλώσσας, ανοίγαμε το δρόμο σε όλο και πιο «αστείες», τουτέστιν χαρούμενες, σχέσεις;