μετριότης μετριοτήτων τα πάντα μετριότης...

Δεν γίνεται, θα το ρίξω το επίπεδο... διότι μπορεί να είμαι κορίτσι με καλλιέργεια και μυαλό και πολυδιαβασμένη -με αγγλικά και i-pod, σε πιο τρέντι εκδοχή από τα γαλλικά και το πιάνο δηλαδή- και μπορώ στο πιτς φυτίλι να σου βγάλω μια ανάλυση για τον Σέξπιρ, αλλά εντάξει, η λαϊκούρα με εκφράζει καλύτερα ώρες-ώρες... 

Ας πούμε, όταν έχω νταλκάδες ή θέλω να τα σπάσω που λένε, τι νομίζετε ότι θα ακούσω; Λοΐζο και Χατζιδάκι ή Νατάσα (Θεοδωρίδου, ντε) και Νότη (ένας είναι ο Νότης); Άντε στην καλύτερη λίγο Πυξ Λαξ, που κάποιος τους χαρακτήρισε "το ποιοτικό άλλοθι των σκυλάδων" - πράγμα με το οποίο διαφωνώ, εμένα μ' αρέσουν οι Πυξ Λαξ, έχουν αυτό το "εγώ είμαι ένα λαϊκό παιδί, λιγάκι κωλόπαιδο, αλλά σ' αγάπησα και εσύ με πρόδωσες, αλήτισσα!" (και μην την είδατε -και είδαμε- αυτή την αλήτισσα που πρόδωσε όλα αυτά τα καλόπαιδα και έγιναν κωλόπαιδα, μία θα είναι και άντε να τη βρεις!) 

Οπότε, αρχίζω να αναρωτιέμαι μήπως, αν και με θεωρούσα άνθρωπο του μέτρου, είμαι άνθρωπος των άκρων τελικά, και γι' αυτό στο i-pod μου ο Ξυλούρης εναλλάσσεται με τον Μακρόπουλο, και στη λίστα των αγαπημένων ταινιών η Έβδομη σφραγίδα του Μπέργκμαν με την Εκδίκηση της ξανθιάς, νο 1. 

Δεν ξέρω αν αυτό χρήζει ψυχανάλυσης, ούτε πού οφείλεται, αλλά εγώ πάντως αρχίζω και νιώθω ότι κατακτώ την αυτογνωσία! Εμ, έτσι εξηγούνται όλα τελικά, όπως ας πούμε γιατί ενώ διατείνομαι ότι θέλω ηρεμία και ψυχραιμία, γοητεύομαι από τις μεγάλες καψούρες και τις ακραίες εκδηλώσεις πάθους, ή γιατί, ενώ μου χαλάνε το στομάχι, έχω μια ροπή προς τις καταδικασμένες ιστορίες αγάπης και τα  θανατηφόρα πάθη που δεν δικαιώνονται... 

Και άντε μετά να βρεις την εσωτερική σου ισορροπία, μπαλαντζάροντας από το ένα άκρο στο άλλο, και άντε επίσης να βρεις άντρα που να προσαρμόζεται επιτυχώς σε αυτά τα δύο άκρα -που έχουν πολλαπλά πρόσωπα, τρομάρα τους, σαν τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας-, αυτόν που θα σε φέρει σε σύμπνοια με τους σοφούς προγόνους σου που διατείνονταν "παν μέτρον άριστον" - το οποίο "μέτρον" θα λειτουργήσει βεβαίως-βεβαίως ως χρυσή τομή, αλλά δεν θα είναι ουδόλως μία χρυσή μετριότης... 

Προς το παρόν όμως, όσο νιώθω τη χλιαρή μετριότητα να με περικυκλώνει απειλητικά, είναι που με πιάνει ακόμη περισσότερο το λαϊκό μου και δεν θα αργήσω να ξεπέσω εις διπλούν: ανατρέχοντας και στα σκυλάδικα και στο ποδόσφαιρο (πόσο πιο χαμηλά να πέσει κανείς δηλαδή!), θα βγάλω κόκκινη κάρτα και θα αρχίσω να τραγουδάω: σφύριξα κι έληξες!