SERVICE KIT, no 1: ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΜΙΑΣ ΑΣΧΗΜΗΣ ΜΕΡΑΣ

Εγώ, κορίτσια, κατά κανόνα, βαριέμαι αφόρητα τα εγχειρίδια οδηγιών (χρήσεως, κατασκευής, συναρμολόγησης, επισκευής)! Μέχρι και τα φυλλαδιάκια του ΙΚΕΑ με το ζόρι τα συμβουλεύομαι, όταν συναρμολογώ τα έπιπλα που αγοράζω, κι αυτό γιατί είμαι τεμπέλα και δεν μου αρέσει να παιδεύομαι. Αλλιώς, μπορεί να την έβρισκα προσπαθώντας από μόνη μου να κάνω πέντε κομμάτια ξύλου να μοιάζουν με κρεβάτι. 

Εξαιρούνται, όμως, οι οδηγίες που αφορούν τη ζωή, για τις οποίες τρελαίνομαι, ειδικά όταν τις έχω εφεύρει εγώ! Επειδή μου συμβαίνει συχνά τώρα τελευταία να ξυπνάω ελαφρώς -ή και βαρέως- κακοδιάθετη, κόλλησα στο ψυγείο μου μια λίστα με 3+1 πολύτιμες συμβουλές -δικής μου εμπνεύσεως- που κάνουν μια κακή μέρα καλύτερη! Και επειδή υποψιάζομαι ότι δεν είμαι η μόνη που ξυπνάει στραβά αυτόν τον καιρό, αποφάσισα να τις μοιραστώ μαζί σας, διότι, όπως λέει και το τραγούδι, ζωή που δεν μοιράζεται είναι ζωή κλεμμένη... Αποδεδειγμένα δουλεύουν, σας το εγγυώμαι! Οπότε παραμερίστε μία από τις δεκάδες δίατες που έχετε στο ψυγείο σας και επιδεικτικά αγνοείτε και κάντε λίγο χώρο για τα παρακάτω: 

1.  Δεν κάνουμε πράγματα που μας προσφέρουν πρόσκαιρη ευχαρίστηση, αλλά μετά μας κάνουν να νιώθουμε χειρότερα! Ας πούμε, δεν καταβροχθίζουμε ό,τι σοκολάτα βρούμε μπροστά μας - μετά, έτσι όπως είμαστε κακοδιάθετες, θα βλεπόμαστε στον καθρέφτη και θα βλέπουμε στην καλύτερη ΑΥΤΟ! Ή δεν πηγαίνουμε για shopping therapy, αν είναι εκτός από χοντρές -που δεν μας χωράει τίποτα- να συνειδητοποιούμε ότι είμαστε και άφραγκες!

 2. Κράταμε το μυαλό μας απασχολημένο κάνοντας χειρωνακτικές εργασίες. Οποιαδήποτε! Γενική καθαριότητα, τακτοποίηση ντουλάπας, αλλαγές στη διακόσμηση, αρχειοθέτηση, ή ό,τι άλλο μπορούμε να φανταστούμε! Έτσι, αποκτούμε στόχο και η σκέψη μας δεν ξεστρατίζει σε απαγορευμένες περιοχές και, κυρίως, νιώθουμε αποτελεσματικές!

3. Γενικώς, τηρούμε μια ενεργητική στάση, ποντάροντας σε αυτά που μας αρέσουν. Να μαγειρέψουμε κάτι ωραίο, να γράψουμε, να κάνουμε γυμναστική, να βγούμε έξω για περπάτημα, είναι όλα καλύτερα και αποτελεσματικότερα από το να περνάμε την ώρα μας doing nothing στην tv ή/και στο pc.

3+1. Διαβάζουμε για να εμπεδώσουμε το Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο (όχι, όχι του Προυστ, μην τρομάζετε!) και επαναλαμβάνουμε ως άλλες Σκάρλετ Ο' Χάρα, after all tomorrow is another day!

Περί έρωτος

Let's never stop falling in love τραγουδούν επίμονα από το πρωί οι Pink Martini, αλλά εγώ τολμώ να αναρωτηθώ: γιατί; Δηλαδή τι στο καλό έχει ο έρωτας για να τον αποζητούμε; Εντάξει, δε λέω, η ερώτηση είναι κάπως προβοκατόρικη. Ο έρωτας, αυτό το "μεγαλειώδες" συναίσθημα, έχει υμνηθεί ανά τους αιώνες (εις τους αιώνας, των αιώνων, αμήν) και ποια είμαι εγώ να το αμφισβητήσω; Αφήστε που ο έρωτας δρα πέρα και έξω από τη λογική, οπότε τι νόημα έχει να αρχίσουμε την επιχειρηματολογία;

Όμως, μια που στην παρούσα φάση δεν είμαι ερωτευμένη και έτσι δικαιούμαι να λέω όλα αυτά τα οποία θα ανατραπούν θριαμβευτικά τη στιγμή που θα (ξανα)ερωτευτώ, αποφάσισα ότι είναι καιρός να βάλω κάτω τον έρωτα και να του ασκήσω και λίγη κριτική. Δηλαδή, τι; Μόνο αυτός θα τριγυρνάει ανενόχλητος ανάμεσά μας με τα βέλη του και όποιον πάρει ο χάρος; 

Συνειδητοποίησα λοιπόν, ρεαλιστικά σκεπτόμενη, ότι αυτό που κάνει ο έρωτας είναι να μας βάζει τα (παραμορφωτικά) γυαλιά: όλα φαίνονται υπέροχα όταν είμαστε ερωτευμένοι. Πράγμα που με κάνει να διαπιστώσω: αυτό που επιθυμούμε, στην τελική, είναι η ψευδαίσθηση (τόσο έντονα κάποιες φορές, ώστε ενίοτε ερωτευόμαστε την ιδέα του έρωτα, ελλείψει ενδιαφερομένων με σάρκα και οστά!). Τζάμπα δηλαδή όλη αυτή η παραφιλολογία γύρω από το μεγαλείο και τον ιδεαλισμό του ερωτικού συναισθήματος, την ευτυχία να μοιράζεσαι (τη ζωή σου, τα συναισθήματά σου, την οδοντόβουρτσά σου) κ.λπ., κ.λπ. LSD χρειαζόμαστε στην πραγματικότητα και είπαμε να το βρούμε σε φτηνότερη και υγιεινότερη εκδοχή! Αν και για το "υγιεινότερη" δεν είμαι και τόσο σίγουρη... αν προσμετρήσουμε τις εξάψεις, τους στομαχόπονους, τις ταχυκαρδίες που προκαλεί ο έρωτας, αναρωτιέμαι πώς την έχουμε βγάλει καθαρή τόσα χρόνια!

Η ψευδαίσθηση πάντως είναι απαραίτητη, κατ' αρχήν για να μην έχουμε επίγνωση της ηλίθιας -ενίοτε και εκνευριστικής για τους άλλους- κατάστασης στην οποία περιερχόμαστε όταν είμαστε ερωτευμένοι: για το απλανές μας βλέμμα, για το μόνιμο χαμόγελό μας άνευ λόγου και αιτίας, κυρίως για την "επιλεκτική" μας συμπεριφορά (είμαστε απρόθυμοι, π.χ., για τα πάντα, αλλά πρόθυμοι πάντα για οτιδήποτε αφορά το αντικείμενο του πόθου μας ή επιδεικνύουμε μηδενική εγκεφαλική δραστηριότητα για οτιδήποτε δεν έχει σχέση με αυτό το "αντικείμενο").

Η ψευδαίσθηση είναι επίσης -και κυρίως- απαραίτητη για να παραβλέψουμε όλα τα ποταπά συναισθήματα που γεννάει μέσα μας αυτό το -ω, Θεοί, όχι και τόσο αγνό!- συναίσθημα. Πιστεύετε πραγματικά ότι ο έρωτας μας κάνει να εκδηλώνουμε τον καλύτερο εαυτό μας; Για ξανασκεφτείτε το! Πόσες φορές κι αν έχουν θυσιαστεί φιλίες, έχουν προσαρμοστεί ιδεολογίες, έχουν παραβλεφθεί αδικίες, όλα στο όνομα του έρωτα, για να μη μιλήσω για το πιο απλό και συνηθισμένο: ένα τσίμπημα από το βέλος του φτερωτού θεού και να το: όλοι εμείς οι "νορμάλ", "υγειώς σκεπτόμενοι", "δημοκρατικοί" και "φιλελεύθεροι" άνθρωποι μεταμορφωνόμαστε σε ζηλιάρικα, κτητικά, ενίοτε υστερικά "ανθρωπάκια"...

Θα μου πείτε; Φταίει ο έρωτας που μας βγάζει τον "μικρό", "ποταπό", "γελοίο" μας εαυτό ή εμείς οι ίδιοι; Τι να σας πω... Ίσως ο έρωτας να είναι σαν τον κομμουνισμό: μια ωραία ιδέα στη θεωρία αλλά μάλλον ανεφάρμοστη δεδομένης της ανθρώπινης φύσης.