Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

Ένα ζευγάρι κόκκινες ζαρτιέρες



Άτιμο πράγμα η οικονομική κρίση. Εκεί που αποφασίζεις να αναθεωρήσεις τα βραδινά σου ρούχα -αντί να ξοδευτείς αγοράζοντας ακόμη ένα φόρεμα που θα το φορέσεις άπαξ στις φετινές γιορτές και μετά θα το ξεχάσεις- και ψάχνεις κάπου ανάμεσα σε συρτάρια και στοίβες ρούχων να ξετρυπώσεις το μαγικό αξεσουάρ-ζώνη-καρφίτσα που θα μεταμορφώσει το "little black dress" σου σε κάτι μοναδικό, το μάτι σου σκαλώνει σε μια μικρή ακρούλα ντελικάτου υφάσματος. Και αρχίζει το καρδιοχτύπι και μια αίσθηση αμφιταλάντευσης: να βρίσω, να κλάψω, να τσατιστώ, να νοσταλγήσω, να, να, τι; 

Να τες εκεί, οι κόκκινες ζαρτιέρες που αγόρασες τότε που κάθε νύχτα ήταν γιορτή, τότε που περίμενες ΕΚΕΙΝΟΝ με διαφορετική νυχτερινή "ένδυση" κάθε φορά που άφηνε λίγα στο μάτι και πολλά στη φαντασία... εκείνες οι κόκκινες ζαρτιέρες που φόρεσες εκείνο το βράδυ που είχε προηγηθεί πολύ κρασί και ακολούθησε ακόμη περισσότερος έρωτας και μετά ακόμη μεγαλύτερη σιωπή. Ήταν τότε που εσύ ήθελες να φωνάξεις "Σε έχω ερωτευτεί!!!", αλλά σιωπούσες γιατί κώλωνες... και πίστευες ότι "εμείς δεν χρειαζόμαστε τις λέξεις, εμείς επικοινωνούμε με τα μάτια και τα μάτια του μου λένε το ίδιο"...

Είναι εκείνο το ίδιο ζευγάρι ζαρτιέρες που σου φάνηκε τόσο τραγικά γελοίο πάνω σου την νύχτα που επέστρεψες στο σπίτι σου αφότου εκείνος είχε, επιτέλους, μιλήσει... λέγοντας "παρερμήνευσες τα πράγματα, μωρό μου, εγώ δεν είμαι για σχέσεις και έρωτες"... Και ποτέ άλλοτε εκείνο το "μωρό μου" δεν σου είχε ακουστεί τόσο ειρωνικό... Και μετά για να σε παρηγορήσει: "έλα, εμείς δεν είμαστε για τέτοια... εμείς δεν είμαστε για τη ρουτίνα της καθημερινότητας". Αλλά εσένα ποτέ άλλοτε η ρουτίνα δεν σου είχε φανεί τόσο επιθυμητή. Τον πίστεψες, όμως, γιατί ήθελες σαν τρελή να τον πιστέψεις και παρηγορούσες τον εαυτό σου λέγοντας "αν όμως ήθελε σχέση, εμένα θα διάλεγε χωρίς αμφιβολία"...


Κυρίως, είναι το ίδιο εκείνο ζευγάρι που "έθαψες" τελετουργικά σε ένα κουτί και καταχώνιασες στο βάθος της ντουλάπας σου τη μέρα που εκείνος αποφάσισε τελικά ότι ήταν για σχέσεις και έρωτες, αλλά όχι μαζί σου... Και ευχόσουν να μπορούσες να βάλεις σε ένα κουτί και όλες τις αναμνήσεις, τα συναισθήματα και τις ελπίδες σου και κυρίως εκείνο το μεγάλο "γιατί όχι εμένα;" και να πατούσες alt+ctrl+dlt...


Και τώρα που όλα αυτά είναι παρελθόν και εσύ στέκεσαι και κρατάς στο χέρι σου το ίδιο αυτό ζευγάρι κόκκινες ζαρτιέρες, ξέρεις ότι πια αναζητάς αυτόν που, μαζί, θα κάνετε  τη ρουτίνα να μοιάζει κατακόκκινη...

9 σχόλια:

  1. Μπράβο BloGirl!
    ¨ομορφο κομμάτι γεμάτο ζεστασιά, δύναμη και αυτή την μικρή γέυση της πίκρας που μένει στο τέλος...της μπουκιάς, για να μην σε "λιγώνει" η πολλή ζάχαρη....
    Πολύ καλό.... Keep on girl....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σε ευχαριστώ πολύ. Διάβασα κι εγώ κάποια από τα κείμενά σου και, ομολογώ, σε ένιωσα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. πολυ καλο. τυχαια βρηκα το blog σου αλλα το κειμενο σου αυτο με αγγιξε πολυ.μου φερνει στο νου τη πικρα που μενει οταν κατι χαθει κ που μενεις να αναζητας...Καλο σου βραδυ, η "Ηλεκτρα"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ηλέκτρα, σε ευχαριστώ! Πολύ σημαντικό να αγγίζουν τα κείμενά μου άγνωστους αναγνώστες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Υπέροχο!!!!! Πολλές το έχουμε κάνει-σκεφτεί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Spice girl, σου εύχομαι μία κατακόκκινη (και μενεξεδιά και καστανοπράσινη και πορτοκαλοκίτρινη και γενικά πολύχρωμη) ρουτίνα! Out of the box.

    ΑπάντησηΔιαγραφή