Χωρίς αναπνοή

Καμιά φορά, σπάνια, μου συμβαίνει αυτό που πάθαινα συνέχεια μαζί σου τότε. Ένας επίμονος πόνος σε ολόκληρο το σώμα μου, πάνω στο δέρμα μου, που ξέρω ότι θα μου περάσει μόνο αν έρθεις και με εξαφανίσεις μέσα στην αγκαλιά σου... κι εγώ κολλήσω σφιχτά πάνω σου κρατώντας την αναπνοή μου για να μην κυλήσει ο χρόνος. Δεν το είχα νιώσει ποτέ ως τότε και δεν το ξανάνιωσα ποτέ έκτοτε... μόνο πού και πού ακόμη μαζί σου. Στριφογυρνάω στο κρεβάτι μου και ξέρω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να φύγει, ξέρω ότι ειναι ο πόνος της απεξάρτησης από σένα και το σώμα που θυμάται... Θυμάμαι τότε τα λόγια ενός πρώην χρήστη που μας είχε μιλήσει στο σχολείο, πολλά πολλά χρόνια πριν: 'όταν ήμουν στη φάση της απεξάρτησης από τον εθισμό, οι πόνοι ήταν τόσο αφόρητοι που πήγαινα και χτυπούσα χέρια και πόδια στον τοίχο τόσο δυνατά για να τα σπάσω και έτσι να μπορέσω να ξεχάσω τον άλλον πόνο, εκείνον τον αφόρητο πόνο' 
Και νιώθω και 'γω περίπου το ίδιο...