Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

Αντίο



2.
Του άφησε το πακέτο, δεμένο με κόκκινη κορδέλα, στο τραπέζι και σηκώθηκε να φύγει. Ίσα που κάθησε για έναν βιαστικό εσπρέσο, κι αυτό επειδή την χιλιοπαρακάλεσε. Κοιτάχτηκαν για λίγη ώρα, χωρίς να μιλάνε... δεν είχαν μάθει, άλλωστε, να μιλάνε πολύ. Το βλέμμα του, όπως πάντα διεισδυτικό και θαρραλέο, επιχειρούσε να την καθηλώσει όπως παλιά. Τον κοίταξε με ψυχραιμία, ίσως αδιάφορα, και χαμογέλασε κάπως συγκαταβατικά - κόβοντάς του τη φόρα. Το καταλάβαινε πια και αυτός, το "αντίο" της ήταν οριστικό. 

Αποχαιρετίστηκαν κάπως αμήχανα και εκείνη σηκώθηκε να φύγει, με αποφασιστικό βήμα και μεγάλο χαμόγελο. Κάθε βήμα της την πήγαινε όλο και πιο κοντά στην καινούρια της ζωή. Στο τέταρτο βήμα, όμως, κοντοστάθηκε για ένα δευτερόλεπτο και αμέσως γύρισε πίσω. Τον είδε να απομακρύνεται. "Σταμάτα" του φώναξε. "Σταμάτα!" Εκείνος γύρισε να την κοιτάξει. - "Πες μου", τον ρώτησε, "δεν το φαντάστηκες ποτέ;" - "Ποιο;" - "Ξέρεις ποιο. Εμάς... εσένα και εμένα μαζί, κανονικά". Τον κοιτούσε σταθερά, δεν τη φοβόταν πια την απάντηση... Αλλά για το ονόρε, ρε γαμώτο... για τους τόσους μήνες του ανεκπλήρωτου έρωτά της και τους τόνους δακρύων στο μαξιλάρι της, ήθελε να ξέρει. "Όχι", της είπε σε προκλητικό τόνο.




1.
'Εκτύπωση αρχείων 1-46. Η εντολή εκτελείται' την ενημέρωνε το παραθυράκι του υπολογιστή. Ξεκίνησε να μετράει μηχανικά: 1, 2, 3, 4 ... 10, 11, 12 ... 23, 24, 25 ... 37, 38 ..., 44, 45, 46. 'Η εκτύπωση ολοκληρώθηκε. Είστε βέβαιος ότι θέλετε να διαγράψετε εντελώς αυτά τα 46 αρχεία;'. Κλικ, 'ΝΑΙ'


Ένας σωρός από εκτυπωμένες σελίδες σχημάτιζαν, τώρα, μία μικρή στοίβα στο γραφείο της. Έπρεπε να γίνει αυτό. Έπρεπε να αδειάσει τον σκληρό δίσκο του υπολογιστή της, να τον προετοιμάσει για το νέο του ξεκίνημα, άδειο, ανάλαφρο, σαν λευκό χαρτί - όπως συνέβη στην ίδια εδώ και μερικές εβδομάδες, τότε που η καινούρια της ζωή έσβυσε όλο το παρελθόν  της μονομιάς, σαν format σε σκληρό δίσκο.


Αλλά αυτό το παρελθόν, το οποίο είχε σβύσει από τη μνήμη της, και μόλις τώρα και από την μνήμη του υπολογιστή της, έπρεπε να καταλήξει στον δικαιούχο του. Τώρα που αυτή ξέχασε, αυτός έπρεπε να θυμηθεί... όλα του τα μισόλογα, τις μισοεξομολογήσεις, την ανομολόγητη αδυναμία του. Δεν ήταν η φαντασία της, ένας σωρός από δικά του mails, σε greeklish πάντα, πότε κωμικά, πότε ερωτικά, πότε πρόστυχα, λακωνικά συνήθως, ήταν οι μάρτυρές της. Έβαλε τα χαρτιά σε ένα πακετάκι, το έδεσε με μια κόκκινη κορδέλα και ξεκίνησε για το καφέ.



3.
Άνοιξε τα μάτια της στη μέση της νύχτας από τον ήχο του κινητού της. Βγήκε από την αγκαλιά του άνδρα που την κρατούσε σφιχτά, μαλακά, χωρίς να τον ξυπνήσει, και νυχοπερπατώντας έφτασε στον πάγκο της κουζίνας. Η οθόνη του τηλεφώνου της αναβόσβυνε "έχετε ένα νέο μήνυμα": "la8os apanthsh, syggnwmh. H swsth h3eres hdh pou vrisketai". "Μπα", σκέφτηκε επιλέγοντας 'διαγραφή μηνύματος', "λάθος ερώτηση, in the first place".

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Εφτά...




... θανάσιμα αμαρτήματα;
... πληγές του Φαραώ;
... θανάσιμες πεθερές;
... κακά της μοίρας μου;

Όχι, όχι, όχι!!!!

Εφτά πράγματα που δεν ξέρετε για μένα και φοβάσασταν να ρωτήσετε! Ύστερα από πρόσκληση του αγαπητού μου ντελίριουμ τρεμένς που, ως παιχνιδιάρης blogger, με καλεί στα παιχνιδάκια του, ήρθε η ώρα να ξεγυμνωθώ μπροστά σας, τυχερούληδες, χεχε!!!

Λοιπόν, έχουμε και λέμε:

1. Όταν ήμουν μικρή, δέκα-δώδεκα χρονών λέμε, και με έβαζε η μαμά μου να πλύνω τα πιάτα, γέμιζα τα ποτήρια με σαπουνόνερο και παρίστανα ότι είμαι μπαργούμαν που σερβίρει μπύρες!

2. Αν και δεν με θεωρώ κλεπτομανή, ούσα στην εφηβεία και λίγο μετά είχα "σηκώσει" κανα-δυο φορές μερικά πραγματάκια από μαγαζιά, μην φανταστείτε τίποτα σοβαρό, κανένα κραγιόν από τα body shop, καμιά τσίχλα, τέτοια πράγματα!

3. Η κακή μου πράξη παραπάνω αντισταθμιζόταν από τις καλοσύνες που έκανα ερήμην της μαμάς μου στους μαθητές της. Η μαμά ήταν καθηγήτρια Αγγλικών σε Γυμνάσιο και 'γω, όταν έφερνε τα διαγωνίσματα των μαθητών στο σπίτι, πήγαινα κρυφά και συμπλήρωνα μερικές ασκησούλες, ίσα για να ανέβει λίγο ο βαθμός, αλλά πάντα προσέχοντας μην φανεί τραγική διαφορά και νομίσει η μαμά ότι αντέγραψαν και τους χαντακώσω τελικά, αντί να τους βοηθήσω. Το κόλπο απέδιδε, αλλά ποτέ δεν έμαθα πώς αντιδρούσαν τα παιδιά παίρνοντας τα γραπτά τους και βλέποντας στην κόλλα πράγματα που δεν είχαν γράψει!

4. Θα ήθελα να είχα σπουδάσει Ψυχολογία/Ψυχανάλυση. Προς το παρόν, εκτονώνομαι διαβάζοντας σχετικά βιβλία, ειδικά του Ίρβιν Γιάλομ, που κυριολεκτικά λατρεύω! (αυτό το δεύτερο το ξέρετε ήδη :) )

5. Μου αρέσει να γίνομαι λίγο μελοδραματική, λίγο drama queen και να φαντάζομαι παθιασμένες ιστορίες έρωτα, με κλάμα, ποτό, πάθος και απόγνωση! Στην πραγματικότητα είμαι κάπως πιο προσγειωμένη, αλλά όχι πολύ! Θέλω να ζήσω τον απόλυτο έρωτα, αυτός που θα είναι λίγο παραμυθένιος και λίγο κινηματογραφικός μαζί... Γραφική; Ρομαντική; Εκτός πραγματικότητας; Τι να σας πω!

6. Αν και έχω ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου χωρίς σχέση και δεν με ενοχλεί η μοναξιά, καθότι την προτιμώ από μία σχέση σύμβασης ή συμβιβασμού, αυτόν τον καιρό περνάω την πιο μοναχική μου περίοδο, νιώθω μόνη και στεναχωριέμαι πολύ σκεφτόμενη ότι μπορεί να ζήσω το μέλλον μου μόνη...

7. Το blogging είναι η μεγαλύτερη απόλαυση που ανακάλυψα πρόσφατα (το σεξ έχω χρόνια που το ανακάλυψα, βλέπετε!) και το μόνο ίσως πράγμα που με γεμίζει και μου δίνει χαρά αυτόν τον καιρό.


Αυτά, λοιπόν, παίδες...
Είστε ευπρόσδεκτοι εκτός φυσικά από να σχολιάσετε, να συμμετέχετε όσοι δεν το έχετε κάνει ήδη!