Αντίο

2.

Του άφησε το πακέτο, δεμένο με κόκκινη κορδέλα, στο τραπέζι και σηκώθηκε να φύγει. Ίσα που κάθησε για έναν βιαστικό εσπρέσο, κι αυτό επειδή την χιλιοπαρακάλεσε. Κοιτάχτηκαν για λίγη ώρα, χωρίς να μιλάνε... δεν είχαν μάθει, άλλωστε, να μιλάνε πολύ. Το βλέμμα του, όπως πάντα διεισδυτικό και θαρραλέο, επιχειρούσε να την καθηλώσει όπως παλιά. Τον κοίταξε με ψυχραιμία, ίσως αδιάφορα, και χαμογέλασε κάπως συγκαταβατικά - κόβοντάς του τη φόρα. Το καταλάβαινε πια και αυτός, το "αντίο" της ήταν οριστικό. 

Αποχαιρετίστηκαν κάπως αμήχανα και εκείνη σηκώθηκε να φύγει, με αποφασιστικό βήμα και μεγάλο χαμόγελο. Κάθε βήμα της την πήγαινε όλο και πιο κοντά στην καινούρια της ζωή. Στο τέταρτο βήμα, όμως, κοντοστάθηκε για ένα δευτερόλεπτο και αμέσως γύρισε πίσω. Τον είδε να απομακρύνεται. "Σταμάτα" του φώναξε. "Σταμάτα!" Εκείνος γύρισε να την κοιτάξει. - "Πες μου", τον ρώτησε, "δεν το φαντάστηκες ποτέ;" - "Ποιο;" - "Ξέρεις ποιο. Εμάς... εσένα και εμένα μαζί, κανονικά". Τον κοιτούσε σταθερά, δεν τη φοβόταν πια την απάντηση... Αλλά για το ονόρε, ρε γαμώτο... για τους τόσους μήνες του ανεκπλήρωτου έρωτά της και τους τόνους δακρύων στο μαξιλάρι της, ήθελε να ξέρει. "Όχι", της είπε σε προκλητικό τόνο.

1.
'Εκτύπωση αρχείων 1-46. Η εντολή εκτελείται' την ενημέρωνε το παραθυράκι του υπολογιστή. Ξεκίνησε να μετράει μηχανικά: 1, 2, 3, 4 ... 10, 11, 12 ... 23, 24, 25 ... 37, 38 ..., 44, 45, 46. 'Η εκτύπωση ολοκληρώθηκε. Είστε βέβαιος ότι θέλετε να διαγράψετε εντελώς αυτά τα 46 αρχεία;'. Κλικ, 'ΝΑΙ'. 


Ένας σωρός από εκτυπωμένες σελίδες σχημάτιζαν, τώρα, μία μικρή στοίβα στο γραφείο της. Έπρεπε να γίνει αυτό. Έπρεπε να αδειάσει τον σκληρό δίσκο του υπολογιστή της, να τον προετοιμάσει για το νέο του ξεκίνημα, άδειο, ανάλαφρο, σαν λευκό χαρτί - όπως συνέβη στην ίδια εδώ και μερικές εβδομάδες, τότε που η καινούρια της ζωή έσβυσε όλο το παρελθόν  της μονομιάς, σαν format σε σκληρό δίσκο.


Αλλά αυτό το παρελθόν, το οποίο είχε σβύσει από τη μνήμη της, και μόλις τώρα και από την μνήμη του υπολογιστή της, έπρεπε να καταλήξει στον δικαιούχο του. Τώρα που αυτή ξέχασε, αυτός έπρεπε να θυμηθεί... όλα του τα μισόλογα, τις μισοεξομολογήσεις, την ανομολόγητη αδυναμία του. Δεν ήταν η φαντασία της, ένας σωρός από δικά του mails, σε greeklish πάντα, πότε κωμικά, πότε ερωτικά, πότε πρόστυχα, λακωνικά συνήθως, ήταν οι μάρτυρές της. Έβαλε τα χαρτιά σε ένα πακετάκι, το έδεσε με μια κόκκινη κορδέλα και ξεκίνησε για το καφέ.

3.
Άνοιξε τα μάτια της στη μέση της νύχτας από τον ήχο του κινητού της. Βγήκε από την αγκαλιά του άνδρα που την κρατούσε σφιχτά, μαλακά, χωρίς να τον ξυπνήσει, και νυχοπερπατώντας έφτασε στον πάγκο της κουζίνας. Η οθόνη του τηλεφώνου της αναβόσβυνε "έχετε ένα νέο μήνυμα": "la8os apanthsh, syggnwmh. H swsth h3eres hdh pou vrisketai". "Μπα", σκέφτηκε επιλέγοντας 'διαγραφή μηνύματος', "λάθος ερώτηση, in the first place".