Σαν σαπουνόπερα (Επίλογος)

Πολλά χρόνια πέρασαν, οι μνήμες της Αμαλίας ξεθώριασαν. Στο μεταξύ, τα συναισθήματά της απέναντι στον Κώστα είχαν μεταλλαχθεί πολλάκις. Από τον έρωτα και το κενό της απώλειας πήγαν γρήγορα στο θυμό, αλλά κυρίως στον οίκτο, την περιφρόνηση, την ισοπέδωση, τον αφορισμό... Ώρες-ώρες της φαινόταν γελοίος, καϋμένος, για λύπηση, άλλες πάλι τον μισούσε θανάσιμα και ευχόταν να πέθαινε ή καλύτερα να μπορούσε η ίδια να τον σκοτώσει. Κι αυτόν κι αυτή μαζί. Άλλες φορές, πάλι, σκεφτόταν -γελώντας, χρόνια μετά- τη στιγμή που θα τον σημάδευε με το όπλο, όχι τόσο γιατί ήθελε να τον ξεκάνει, όσο για να δει το γελοίο του, φοβισμένο βλέμμα όταν θα έτρεχε να κρυφτεί πίσω από την ποδιά της Χριστίνας. Και τα χρόνια πέρασαν, η ανάμνηση του Κώστα θάφτηκε σε ένα μικρό κουτάκι στο μυαλό της Αμαλίας, αν και η σφραγίδα που άφησε μάλλον είχε επηρεάσει δραστικά τις επιλογές και τη συμπεριφορά της για χρόνια ολόκληρα.

Σεπτέμβριος 2004

Η Αμαλία βρίσκεται στο πατρικό της σπίτι, είναι βραδάκι Δευτέρας και χαζοασχολείται με διάφορα, περιμένοντας να περάσει η ώρα για να συναντήσει τον φίλο της. Έξι μηνών σχέση και είναι όλα υπέροχα! Χτυπάει το τηλέφωνο του σπιτιού, ένας άγνωστος αριθμός από Αθήνα εμφανίζεται στην οθόνη του ασύρματου και μία ζεστή ανδρική φωνή ζητάει την Αμαλία. Στην απάντηση "ναι, η ίδια", η φωνή φαίνεται να διστάζει για λίγο. Μερικά κλάσματα δευτερολέπτου μεσολαβούν μέχρι να ακουστεί:

- "Καλησπέρα. Είμαι ο Κώστας. (μικρή παύση) ο Κώστας ο Κ...άκης". 

Μικρό ξάφνιασμα. Περίεργο! Μικρό. Σαν να μην έπεσε από τα σύννεφα η Αμαλία... Μήπως επειδή δεν την νοιάζει πια; Μήπως επειδή ο Κώστας είναι τόσο καταχωνιασμένος μέσα της, που σχεδόν δεν συνειδητοποιεί ποιος της μιλάει; Μήπως επειδή το όνομά του της φέρνει πια ένα μούδιασμα, μια ανικανότητα να αισθανθεί; Λίγο απ' όλα, σίγουρα... 

- "Ναι, τι θέλεις;" 

- "Χρόνια πριν έκανα κάτι που ακόμη με βασανίζει. Σου χρωστάω μια συγγνώμη. Με συγχωρείς". 

- "Μάλιστα, δεν έχω να πω κάτι επ' αυτού. Καληνύχτα".

- "Το καταλαβαίνω. Καληνύχτα".

Συνομιλία μερικών δευτερολέπτων. Ίσως έπρεπε να είχε μιλήσει μαζί του; Αλλά γιατί; Δεν βρίσκει το λόγο... Αναρωτιέται μόνο τι έγινε τώρα και την πήρε τηλέφωνο. Γιατί τώρα; Μπορεί να ανακάλυψε ότι είναι μελλοθάνατος και αποφάσισε να ζητήσει άφεση αμαρτιών από όσους έχει πληγώσει, είπε αργότερα γελώντας στη φίλη της, σε μια απόπειρα μαύρου χιούμορ.

Σεπτέμβριος 2009

Η Αμαλία βρίσκεται μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Θέλει οπωσδήποτε να ξεχαστεί με κάτι. Προσπαθεί μανιωδώς να πάρει το μυαλό της από έναν άνδρα που επί ένα χρόνο είχε μπει τόσο βαθιά μες στο πετσί της (και στο μυαλό και στο κορμί της) που, τώρα που η ιστορία τους ναυάγησε θλιβερά, νιώθει σαν να χρειάζεται, για να τον ξεριζώσει, να κόψει κομμάτια από μέσα της. Πληκτρολογεί ασυναίσθητα τα ονόματα του Κώστα και της Χριστίνας στο google. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει. Από "τότε", η Αμαλία συνήθιζε να ψάχνει πληροφορίες για τον Κώστα ή τη Χριστίνα, στην αρχή από μανία, ύστερα απλώς από περιέργεια, μια που η ιστορία της με τον Κώστα είχε αποτελέσει, ήθελε δεν ήθελε, ορόσημο στη ζωή της. Δεν είχε βρει ποτέ "κάτι". Το όνομα του Κώστα ήταν πολύ κοινό. Για τη Χριστίνα έβρισκε σποραδικές αναφορές εδώ και κει, καθώς, ως ερασιτέχνης τραγουδίστρια, είχε κάποιο μερίδιο στη διαδικτυακή δημοσιότητα. Ήταν όμως η πρώτη φορά που πληκτρολογούσε τα ονόματά τους μαζί. Μέσα στα πρώτα τρία αποτελέσματα του google εμφανίστηκαν τα ονόματά τους, σε ένα άρθρο με απροσδόκητο τίτλο: "Με κλείσιμο απειλείται ένα από τα καλύτερα ψυχιατρικά ιδρύματα της χώρας". Γεμάτη περιέργεια άνοιξε το άρθρο και άρχισε να διαβάζει.

"Χωρίς περίθαλψη και θεραπεία κινδυνεύουν να μείνουν δεκάδες παιδιά που αντιμετωπίζουν σοβαρά ψυχιατρικά νοσήματα, λόγω της απόφασης του Υπουργείου Υγείας να σταματήσει την επιχορήγηση του -μοναδικού κατάλληλου- Κέντρου Ψ.Υ.Α., που έτσι απειλείται με οριστικό κλείσιμο. Οι γονείς ενός από αυτά, η Χριστίνα Π. και ο Κώστας Κ., εξέφρασαν στην εφημερίδα την αγωνία τους για την τύχη της κόρης τους, που το 2004, σε ηλικία 4 ετών, διαγνώστηκε με σοβαρή ψυχοπαθολογική πάθηση. Έκτοτε, η μικρή νοσηλεύεται στο Κέντρο, το μόνο που μπορεί να εξασφαλίσει σε αυτή και τα υπόλοιπα ομοιοπαθή παιδιά την κατάλληλη φαρμακευτική και ψυχολογική θεραπεία καθώς και τα στοιχειώδη για την κατά το δυνατόν φυσιολογικότερη ζωή."

Η Αμαλία στέκεται μπροστά στην οθόνη, διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας τις ίδιες γραμμές. Δεν ξέρει τι να πρωτοσκεφτεί, πέρα από το ότι, όταν ευχόταν με όλη τη δύναμη της καρδιάς της να υποφέρει ο Κώστας, δεν πίστευε πως κάποτε θα μάθαινε αυτό. 

Πάντως ένα είναι σίγουρο. Εκείνο το απόγευμα κατάφερε, πράγματι, να απασπάσει τη σκέψη της από αυτό(ν) που τη βασάνιζε. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία...