Σαν σαπουνόπερα (2)

Η απόσταση ήταν βεβαίως ένα θέμα, επρόκειτο για μια σχέση μοιρασμένη ανάμεσα στη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα και τη Λάρισα - αλλά όχι και τόσο τραγικό. Έκανε, τουλάχιστον, ακόμη πιο παράφορο τον έρωτα ανάμεσά τους. Για την Αμαλία τουλάχιστον - που μάθαινε από τον Κώστα, τον θαύμαζε. Ήταν και που ο Κώστας ήταν μεγαλύτερός της. Όχι πολύ, τέσσερα μόνο χρονάκια, τώρα θα της φαινόταν αστεία τέτοια διαφορά. Αλλά τότε, στα 21 της, και σε σύγκριση με τους συνομηλίκους της, ο Κώστας ήταν σίγουρα "αλλιώς". Πιο σίγουρος, πιο έμπειρος, πιο "άντρας". Αλλά και όλα αυτά τι σημασία έχουν; Όταν ερωτεύεσαι στα 21 δεν είναι σίγουρο ότι ξέρεις γιατί και τι ερωτεύεσαι. Αλλά και ο Κώστας έδειχνε και δήλωνε ερωτευμένος. Και τόνιζε πολλές φορές πόσο καλά ένιωθε μαζί της, πόσο όμορφα ήταν, σε αντίθεση με "πριν". 


Το "πριν" ήταν η Χριστίνα. Έξι ολόκληρα χρόνια από το παρελθόν του. Μια σχέση τυραννική, όπως έλεγε, όπου κατέληξε πολύ γρήγορα να νιώθει ευνουχισμένος. Όπου η χαρά και ο έρωτας αντικαταστάθηκαν από ζήλεια. Και από καβγάδες. Και από καταπίεση. Και από απιστία. "Ήταν μια αρρωστημένη σχέση εξάρτησης" - έτσι χαρακτήριζε ο Κώστας το δέσιμο του με τη Χριστίνα. "Όμως αυτή τη φορά έφυγα εγώ και είναι οριστικό". Έτσι είπε ο Κώστας στην Αμαλία μια μέρα. Βλέπετε, με τη Χριστίνα είχαν χωρίσει κι άλλες φορές. Δύο, για την ακρίβεια. Και τις δύο τον χώρισε η Χριστίνα. "Εγώ δεν ήθελα. Λειτουργούσα σαν εθισμένος. Ή σαν λοβοτομημένος. Όσο πιο άσχημα μου φερόταν, τόσο πιο έντονα αγκιστρωνόμουν πάνω της. Τη δεύτερη φορά, για να με κάνει να αποδεχτώ το χωρισμό, μου "πέταξε στα μούτρα" την απιστία της. Πληγώθηκα, μαλώσαμε, αλλά για να δεχτώ να χωρίσω ούτε λόγος! Μπορεί και να της φώναξα, δεν σ' αφήνω να φύγεις! Έφτασα στο σημείο να πάω με τον κολλητό μου στο Ναύπλιο, εκεί όπου η Χριστίνα μου είπε ότι με κεράτωσε με τον μπάρμπαν του ξενοδοχείου. Μείναμε στο ίδιο ξενοδοχείο. Ήθελα να τον δω, να δω ποιος είναι".


Η Αμαλία κάθε φορά που άκουγε τον Κώστα να της μιλάει για όλα αυτά, ανάμικτα συναισθήματα την πλημμύριζαν. Ήταν χαρούμενη που τώρα τον έβλεπε χαρούμενο. Και που της έλεγε ότι αυτή τον έκανε ευτυχισμένο. Όμως ένιωθε και έναν αδιόρατο φόβο γι' αυτό το τόσο δυνατό παρελθόν του Κώστα, κι ας της έλεγε ότι το είχε εξορκίσει. Κι ένιωθε και ζήλεια και κάτι σαν "δέος" γι' αυτήν την κοπέλα που, αν και με κατακριτέα (πολύς ελαφρύς ο χαρακτηρισμός) συμπεριφορά, είχε καταφέρει να τον κρατήσει για έξι χρόνια κοντά της. Κι αναρωτιόταν και τι άνθρωπος ήταν ο Κώστας που τα είχε δεχτεί όλα αυτά. Τι σήμαιναν για το χαρακτήρα του; Για το δέσιμό του με τη Χριστίνα; 


Η συμπεριφορά του Κώστα, όμως, δεν της άφηνε πολλά περιθώρια για αμφιβολίες. Παρά την απόσταση, παρά το βαρύ παρελθόν, ο Κώστας ήταν εκεί. Ώριμος, ήρεμος, τρυφερός, ξέγνοιαστος, έμπειρος εραστής, καθ' όλα "υγιής"! 


(Συνεχίζεται)