Σαν σαπουνόπερα (1)

Φεβρουάριος 1997

Όταν η Αμαλία γνώρισε τον Κώστα ήταν 21 χρονών. Κάπως ρομαντική λόγω ηλικίας, αλλά δεν θα την έλεγες και πρωτάρα. Είχε ήδη κάνει δύο σχέσεις, την πρώτη μάλιστα έχοντας ερωτευτεί σφόδρα, με όλα τα χαρακτηριστικά του πρώτου εφηβικού ολοκληρωμένου έρωτα - όπου οι δυο τους ορκίζονταν ότι θα έμεναν μαζί για πάντα και έκαναν όνειρα για το μελλοντικό τους σπίτι και τα ονόματα των παιδιών τους. 

Με τον Κώστα όμως ήταν αλλιώς. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Μάλλον πριν καν την πρώτη ματιά. Όταν ένας φίλος ανακοίνωσε στη γυναικεία φοιτητοπαρέα: "το επόμενο τριήμερο θα φιλοξενήσω τον φίλο μου τον Κώστα", η καρδιά της σκίρτησε αδικαιολόγητα. "Καλός, καλός;" ρώτησε τον φίλο, προσπαθώντας να βγάλει λαβράκι. "Έχει σχέση με τη Χριστίνα" ήταν η απάντησή του, αλλά για κάποιο λόγο το ηθικό της -και το προαίσθημά της- παρέμενε ψηλά. Όλη την επόμενη εβδομάδα την πέρασε με μία περίεργη ανυπομονησία και όταν τελικά ήρθε η Πέμπτη που τον πρωτοαντίκρυσε, ο κεραυνοβόλος έρωτας ήταν γεγονός. Τη στιγμή που έγιναν οι συστάσεις από τον φίλο τους, ένιωσε αυτό που περιγράφουν τα άθλια ροζ "λογοτεχνήματα": εξαφανίστηκε ο κόσμος γύρω της, σταμάτησε ο χρόνος και άκουγε μόνο την καρδιά της να βροντοχτυπάει την ώρα που βυθιζόταν στο μπλε των ματιών του. Της πήρε μερικά δευτερόλεπτα να συνέλθει και να δώσει το χέρι της, όταν συνειδητοποίησε ότι και ο Κώστας μάλλον στα ίδια χάλια ήταν, καθώς άκουσε τον φίλο τους να τους λέει, προσπαθώντας προφανώς να τους συνεφέρει από τον ερωτικό καταπέλτη: "Δώστε τώρα το χεράκι. Μπράβο, καλά παιδιά".

Η υπόλοιπη βραδιά κύλησε νεράκι. Η Αμαλία παράτησε το μάθημα που έδινε εκείνο το απόγευμα -πράγμα πρωτάκουστο γι' αυτήν, που, αν και δεν ήταν η άριστη φοιτήτρια, ήταν σίγουρα συνεπής-, για να κατέβει μια ώρα αρχύτερα στο κυλικείο της σχολής, όπου περίμενε ο Κώστας τον φίλο του και "τα κορίτσια" για να συνεχίσουν το βράδυ τους σε ένα αγαπημένο στέκι τους στην πόλη. Εκεί στο κυλικείο αντάλλαξαν τις πρώτες τους κανονικές κουβέντες, ένα σωρό από αυτά τα καθημερινά, ασήμαντα λόγια που αποκτούν αξία μόνο και μόνο επειδή τα είπες μαζί του, μια συνομιλία που ακόμη και η ίδια δυσκολευόταν να φέρει στη μνήμη της κάποιο καιρό μετά. Ίσως γιατί εκείνη η συνεύρεση στο κυλικείο σφραγίστηκε με ένα μικρό συμβάν, που έσβησε όλα τα υπόλοιπα από την μνήμη. Την ώρα που μιλούσαν και ο Κώστας έπαιζε στα χέρια του το βιβλίο που διάβαζε όσο περίμενε, μία φωτογραφία έπεσε από τις σελίδες του. Η Αμαλία ίσα που πρόλαβε να δει μία χαμογελαστή, μελαχρινή κοπέλα, πριν αυτός σκύψει και τη βάλει ξανά μέσα στο βιβλίο, σπεύδοντας να προσθέσει, κάπως σαν απολογούμενος: "Είναι η Χριστίνα, η πρώην μου. Μου έκανε δώρο αυτό το βιβλίο όταν έφυγα για το φυλάκιο και απλώς έμεινε εδώ". Η λέξη "πρώην" ήταν αρκετή για την Αμαλία εκείνη τη στιγμή.

Η υπόλοιπη βραδιά εξελίχθηκε υπέροχα, όπως και το τριήμερο, με καθημερινές εξόδους, σινεμά, χορό, ποτά και τη χημεία όλο να αναπτύσσεται, και σφραγίστηκε με τα πρώτα φλογερά φιλιά, το βράδυ πριν φύγει ο Κώστας για το στρατόπεδο. Για την Αμαλία, το επόμενο τρίμηνο κύλησε με άξονα τα "μέσα - έξω" του Κώστα, τα "μέσα - έξω" από το στρατόπεδο δηλαδή, με πολλά τηλεφωνήματα από το σπίτι, αλλά και από περίπτερα και καρτοτηλέφωνα (από το φόβο της μην εκτινάξει το λογαριασμό του ΟΤΕ στον αέρα και ακούσει κατσάδα), με σημειώσεις στο ημερολόγιο, όπου οι μέρες που θα τον έβλεπε σημειώνονταν με μία τελίτσα ή, συχνότερα, μία καρδούλα, και με αλλεπάλληλα ταξίδια Θεσσαλονίκη - Αθήνα, αναλόγως πού ήταν πιο βολικό κάθε φορά να βρεθούν, στην πόλη του ή στην πόλη της. Ναι, ο Κώστας δεν ήταν μόνο φαντάρος σε άλλη πόλη, ήταν και από άλλη πόλη.

(Συνεχίζεται)