Τις πταίει;

- Εσύ φυσικά. 

- Ποιος "εσύ";

- Τι "ποιος εσύ;" Εσύ, ναι εσύ. 

- Α, δηλαδή εγώ!

Κάπως έτσι θα μπορούσε να περιγραφεί ο -συχνός τις τελευταίες εβδομάδες- διάλογός μου με το είδωλο του καθρέφτη μου. "Ήρθε η ώρα της προσωπικής ευθύνης", όπως θα έλεγε και κάποιος πολιτικός. (Άσχετα που αυτοί την προσωπική ευθύνη την φορτώνουν τελικά στους άλλους, σε εμάς δηλαδή, και μας κάνουν να μετανιώνουμε για το πού έχουμε βάλει όχι μόνο το πουλί -λέμε τώρα- (κακές ερωτικές επιλογές) και την υπογραφή μας (κακές επαγγελματικές επιλογές) αλλά και την ψήφο μας. Κλείνει η παρένθεση.)

Είναι πάντως γεγονός: εγώ, ναι εγώ, φταίω για όσα συμβαίνουν - μπορεί όχι στον κόσμο όλο, αλλά σίγουρα στον μικρόκοσμό μου. Αυτό στην αρχή δεν το αποδεχόμουν. Έλεγα δεν μπορεί να φταίω εγώ που οι άλλοι είναι μαλάκες, π.χ. Μετά βέβαια κατάλαβα και παραδέχτηκα ότι ναι, βέβαια, δεν φταίω εγώ αν οι άλλοι είναι μαλάκες, αλλά φταίω εγώ αν τους αφήνω να ορίζουν τη ζωή μου. Το πρώτο βήμα έγινε δηλαδή. Διότι η παραδοχή είναι μόνο στη θεωρία, μένει να γίνει και πράξη. Ας πούμε με ένα μαλακισμένο αφεντικό ή συνεργάτη δεν μπορείς να κάνεις και πολλά για να μην σου ορίζει τη ζωή. Τι να κάνεις, να φύγεις από τη δουλειά μέρες που 'ναι; Μετά θα είσαι εσύ ο μαλάκας (δηλαδή ο ηλίθιος). 

Άλλα άντε με τους άλλους κάπως μάθαμε να τα βγάζουμε πέρα και είμαστε ακόμη ζωντανοί, που λέει και το άσμα. (Εκτός από alive καλό θα ήταν να ήμασταν και kickin, ε;) Τι γίνεται, όμως, μου λέτε, όταν έρθει η στιγμή που κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και βλέπεις μια φωτεινή επιγραφή που γράφει ΗΛΙΘΙΑ να αναβοσβύνει; Και κάνεις μια ανασκόπηση του παρελθόντος σου και βλέπεις μόνο ατυχείς επιλογές; Και ακόμη και τα "σωστά" σου φαίνονται λάθος; Εντάξει, προφανώς, δεν περνάς και την καλύτερη φάση σου και ενδεχομένως να είσαι υπερβολική και υπέρ το δέον άδικη με τον εαυτό σου. Όμως δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά, από τη μια, και κανείς δεν σε ξέρει καλύτερα από τον εαυτό σου, από την άλλη. Άρα δεν είναι και τελείως χωρίς λόγο οι μούτζες που δίνεις κρυφά στην αφεντιά σου.

Και το τρομακτικότερο όλων -και εδώ φτάνω στο σημαντικότερο στάδιο της (αυτο)κριτικής διαδικασίας, η οποία επήλθε ως φυσικό επακόλουθο της μακράς περιόδου ανάσκοπησης της παρουσίας μου στο μάταιο τούτο κόσμο- είναι ότι όλα αυτά δεν τα σκέφτεσαι για πρώτη φορά. Ούτε τα ψάλλεις στον εαυτό σου για πρώτη φορά. Ούτε ορκίζεσαι ότι θα "σε προσέχεις περισσότερο" για πρώτη φορά. Άρα τι μένει ως συμπέρασμα; Η φωτεινή επιγραφή που λέγαμε...

Και επαναλαμβάνεις συνεχώς μέσα σου - ούτε αυτό για πρώτη φορά: το καλό με την προσωπική ευθύνη είναι ότι "δικό σου το καρπούζι δικό σου και το μαχαίρι". Άντε να δούμε αυτή τη φορά...