Sex and this city

"The end of love in Manhattan" τιτλοφορείται το πρώτο κεφάλαιο του Sex and the city και λέγοντας love εννοεί εκείνο το αίσθημα -δεν ξέρω ποιος το θυμάται- που σε χτυπάει κατακούτελα και σε κάνει να θέλεις να ζευγαρώσεις κυριολεκτικώς και μεταφορικώς, να συνάψεις σχέση, δεσμό και τα σχετικά. Διότι ο άνθρωπος είναι ον συντροφικό ασχέτως αν είναι και πολυγαμικό, το ένα δεν αναιρεί το άλλο. 

Το θέμα είναι ότι το βιβλίο -και συνεπακόλουθα η σειρά-, που ξεκινάει με την αναφορά στον έρωτα, καταλήγει να περιστρέφεται γύρω από το σεξ. Σαν να μας λέει δλδ -που μας το λέει- ότι το τέλος του έρωτα δεν έφερε το τέλος του σεξ, το αντίθετο μάλιστα, κατακλυσμό από σεξ έφερε (αν και μπορούμε να το δούμε και ανάποδα και να πούμε ότι αυτός ο κατακλυσμός από σεξ ήταν που έφερε το τέλος του έρωτα, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Ή, πιο απλά, όπου υπάρχει σεξ δεν υπάρχει (απαραίτητα) έρωτας.  

Πάντως, λίγο η ξενομανία μας λίγο η παγκοσμιοποίηση και στη θέση του Μανχάταν μπορούμε να βάλουμε την Αθήνα. Άλλωστε, δεν διαφέρουμε και πολύ από τη Νέα Υόρκη, και τους μαύρους μας τους έχουμε, και τους κινέζους μας τους έχουμε, και τους γιάπις μας τους έχουμε κάπου μεταξύ Κολωνακίου και ΒΠ, και πρώην βιομηχανικές ζώνες που προσφέρονται για τρέντι μπαρότσαρκες έχουμε, και hot gay areas έχουμε, και μπουτίκ με Μανόλος έχουμε, και τα κίτρινα ταξί μας τα έχουμε, όλα κομπλέ. 

Οπότε, αφού είμαστε κι εμείς ένα μικρό Μανχάταν, θα έπρεπε η πόλη τουλάχιστον κάθε πεμπτο-παρασκευο-σαββατόβραδο να αναστενάζει... δηλαδή να συνωστίζεται όλος ο καλός ο κόσμος -που ψάχνεται- στα μπαράκια και να κάνει παιχνίδι, άλλοι για το φλερτ, άλλοι just for fun, άλλοι με την προσδοκία ενός one night stand, άλλη (αυτή είναι γυναίκα) με την προσδοκία μιας υποσχόμενης γνωριμίας που θα οδηγήσει σε ένα κανονικό date και ίσως σε μία "κανονική" σχέση, γενικώς πάντως θα έπρεπε να υπάρχει μία κινητικότητα. Ειδικά εμείς που δεν έχουμε εφαρμόσει τον αντικαπνιστικό νόμο το μόνο που θα έπρεπε να κάνουμε -πέρα από το να λικνιζόμαστε φιλήδονα στο ρυθμό της μουσικής- είναι να ανταλλάσσουμε καυτά βλέμματα μέσα από τη θολούρα του καπνού...

Όρκο δεν παίρνω βέβαια (γιατί δεν βγαίνω συνεχώς και αδιαλλείπτως, αλλά ευχαρίστως, αν με πληρώσετε, να το κάνω επάγγελμα για να σας στέλνω τις εμπεριστατωμένες πια ανταποκρίσεις μου από τη νυχτερινή Αθήνα), αλλά εγώ στα μπαράκια παιχνίδι δεν βλέπω. Ούτε καν από τους μπαρτέντερς που, τι στο διάολο, είναι σχεδόν επαγγελματική τους υποχρέωση να φλερτάρουν διακριτικώς -ή και αδιακρίτως- με τους πελάτες, όχι λιγότερο αμελητέα από το να φτιάχνουν ωραία ποτά. Αν μη τι άλλο, βοηθάνε την ψυχολογία του πελάτη και αυτό αυξάνει την κατανάλωση! (Εδώ θα έπρεπε να σημειώσω  κάποιες ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, αλλά δεν μου το επιτρέπει η θέση μου να παραθέσω ονόματα και καταστάσεις.) 

Αντιθέτως, βλέπω παρέες απορροφημένες στο μεταξύ τους, γυναικοπαρέες και  αντροπαρέες να στέκονται χώρια, βλέμματα που δεν συναντιούνται, καθόλου παιχνίδι, αμελητέο casual talking με αγνώστους... Σε ένα άτυπο -και, κυρίως, κρυφό- γκάλοπ που έχω κάνει σε φίλους-ες σχετικά με το πού γνώρισαν τις τελευταίες τους "περιπέτειες", τα αποτελέσματα έχουν δείξει τα αναμενόμενα: επαγγελματικό/φιλικό/ευρύτερο κοινωνικό κύκλο, καθώς και -με πολύ δυναμική είσοδο, τελευταίως- το ίντερνετ.

Όμως εγώ έχω δύο ερωτήματα επ' αυτού: αν εξαντλήσουμε τον φιλικο-επαγγελματικο-κοινωνικό μας κύκλο -που λογικά προσφέρει ευνοϊκότερες συνθήκες για  πιο ουσιαστικές γνωριμίες- για τις περιπετειούλες μας, τότε 1ον: πού και πώς θα γνωρίσουμε τις μη-περιπετειούλες μας (η συντροφικότητα που λέγαμε) και 2ον: τι στο καλό θα τα κάνουμε τόσα μπαρ;