Ένα ζευγάρι κόκκινες ζαρτιέρες

Άτιμο πράγμα η οικονομική κρίση. Εκεί που αποφασίζεις να αναθεωρήσεις τα βραδινά σου ρούχα -αντί να ξοδευτείς αγοράζοντας ακόμη ένα φόρεμα που θα το φορέσεις άπαξ στις φετινές γιορτές και μετά θα το ξεχάσεις- και ψάχνεις κάπου ανάμεσα σε συρτάρια και στοίβες ρούχων να ξετρυπώσεις το μαγικό αξεσουάρ-ζώνη-καρφίτσα που θα μεταμορφώσει το "little black dress" σου σε κάτι μοναδικό, το μάτι σου σκαλώνει σε μια μικρή ακρούλα ντελικάτου υφάσματος. Και αρχίζει το καρδιοχτύπι και μια αίσθηση αμφιταλάντευσης: να βρίσω, να κλάψω, να τσατιστώ, να νοσταλγήσω, να, να, τι; 

Να τες εκεί, οι κόκκινες ζαρτιέρες που αγόρασες τότε που κάθε νύχτα ήταν γιορτή, τότε που περίμενες ΕΚΕΙΝΟΝ με διαφορετική νυχτερινή "ένδυση" κάθε φορά που άφηνε λίγα στο μάτι και πολλά στη φαντασία... εκείνες οι κόκκινες ζαρτιέρες που φόρεσες εκείνο το βράδυ που είχε προηγηθεί πολύ κρασί και ακολούθησε ακόμη περισσότερος έρωτας και μετά ακόμη μεγαλύτερη σιωπή. Ήταν τότε που εσύ ήθελες να φωνάξεις "Σε έχω ερωτευτεί!!!", αλλά σιωπούσες γιατί κώλωνες... και πίστευες ότι "εμείς δεν χρειαζόμαστε τις λέξεις, εμείς επικοινωνούμε με τα μάτια και τα μάτια του μου λένε το ίδιο"...

Είναι εκείνο το ίδιο ζευγάρι ζαρτιέρες που σου φάνηκε τόσο τραγικά γελοίο πάνω σου την νύχτα που επέστρεψες στο σπίτι σου αφότου εκείνος είχε, επιτέλους, μιλήσει... λέγοντας "παρερμήνευσες τα πράγματα, μωρό μου, εγώ δεν είμαι για σχέσεις και έρωτες"... Και ποτέ άλλοτε εκείνο το "μωρό μου" δεν σου είχε ακουστεί τόσο ειρωνικό... Και μετά για να σε παρηγορήσει: "έλα, εμείς δεν είμαστε για τέτοια... εμείς δεν είμαστε για τη ρουτίνα της καθημερινότητας". Αλλά εσένα ποτέ άλλοτε η ρουτίνα δεν σου είχε φανεί τόσο επιθυμητή. Τον πίστεψες, όμως, γιατί ήθελες σαν τρελή να τον πιστέψεις και παρηγορούσες τον εαυτό σου λέγοντας "αν όμως ήθελε σχέση, εμένα θα διάλεγε χωρίς αμφιβολία"...


Κυρίως, είναι το ίδιο εκείνο ζευγάρι που "έθαψες" τελετουργικά σε ένα κουτί και καταχώνιασες στο βάθος της ντουλάπας σου τη μέρα που εκείνος αποφάσισε τελικά ότι ήταν για σχέσεις και έρωτες, αλλά όχι μαζί σου... Και ευχόσουν να μπορούσες να βάλεις σε ένα κουτί και όλες τις αναμνήσεις, τα συναισθήματα και τις ελπίδες σου και κυρίως εκείνο το μεγάλο "γιατί όχι εμένα;" και να πατούσες alt+ctrl+dlt...


Και τώρα που όλα αυτά είναι παρελθόν και εσύ στέκεσαι και κρατάς στο χέρι σου το ίδιο αυτό ζευγάρι κόκκινες ζαρτιέρες, ξέρεις ότι πια αναζητάς αυτόν που, μαζί, θα κάνετε  τη ρουτίνα να μοιάζει κατακόκκινη...

Μήπως είμαστε κατίνες;

"Όχι, φυσικά!" θα φωνάζαμε σύσσωμες σε μια τέτοια ερώτηση. Αν, μάλιστα, μας την απηύθυνε άντρας, αλίμονό του, μετά βίας θα γλύτωνε τον δημόσιο απαγχονισμό! 

"Κατίνες", δηλαδή τι; γυναικούλες; εμείς; Οι σύγχρονες, χειραφετημένες γυναίκες του 21ου αιώνα; Εμείς σπουδάζουμε, έχουμε καριέρα, ξέρουμε τι θέλουμε, είμαστε σεξουαλικά απελευθερωμένες, δεν έχουμε ως αποκλειστικό σκοπό ζωής το γάμο και τα παιδιά. Η  Μαίρη Παναγιωταρά έκανε επιτέλους την επανάστασή της και ποιος την πιάνει, τρέμε Carrie Bradshaw!

Για δείτε πόσο προσπαθήσαμε να αποτινάξουμε από πάνω μας τη μιαρή μικροαστική ταυτότητα: αναθέσαμε στις "αλλοδαπές" την καθαριότητα του σπιτιού και εμείς ασχολούμαστε μόνο με τη (feng sui) διακόσμησή του, πετάξαμε την ποδιά και βγήκαμε από την κουζίνα, ξέρουμε όμως πού φτιάχει το καλύτερο σούσι της Αθήνας. Αφήστε που φροντίζουμε να βρούμε άντρα που μαγειρεύει, είναι πιο trendy - μεγάλη η χάρη σου master chef! Τα παιδιά μας, όταν κάνουμε, δεν τα πηγαίνουμε στην παιδική χαρά για να παίξουν αλλά τα παίρνουμε μαζί μας στα shopping malls, ως άλλες Μαντόνες που διδάσκουν στη Λούρδη τα μυστικά του σωστού styling.

Αλλά και στις σχέσεις μας, τι σχέση έχουμε με τις "γυναικούλες"; Εμείς συζούμε χωρίς να παντρευτούμε και, αν παντρευτούμε τελικά, είναι πιο πολύ για το χατήρι των γονιών, σιγά μην ονειρευόμαστε εμείς να φορέσουμε νυφικό (άλλο που αν τύχει θα το ψάχνουμε μετά μανίας επί ένα χρόνο, η ωραιοπάθειά μας φταίει γι' αυτό). Εμείς έχουμε σύντροφο αλλά διατηρούμε την ανεξαρτησία μας, βγαίνουμε χωριστά, ενίοτε κάνουμε και χωριστές διακοπές! Κι αν του τηλεφωνούμε δέκα φορές τη μέρα είναι φυσικά από αγάπη, όχι γιατί μας περνάει από το μυαλό να τον "ελέγξουμε" (ούτε να τη σκεφτούμε αυτή τη λέξη!). Κι αν δηλώσουμε στο facebook ότι είμαστε "σε σχέση" με τον Mr. Perfect και ποστάρουμε όλο χαρά τις κοινές φωτογραφίες-πειστήρια της ευτυχίας μας είναι από ενθουσιασμό και μόνο - όχι, όπως μόνο ένας κακοπροαίρετος θα σκεφτόταν, γιατί θέλουμε να οριοθετήσουμε την "ιδιοκτησία" μας (κορίτσια, μην αγγίζετε, είναι δικός ΜΟΥ!). Εμείς, άλλωστε, έχουμε τη δική μας ζωή, ο σύντροφός μας δεν είναι ο μοναδικός λόγος της ύπαρξής μας. Τι κι αν προσαρμόζουμε σχεδόν τα πάντα σύμφωνα με τα δικά του προγράμματα και τις  δικές του επιθυμίες; Αυτό συμβαίνει μόνο και μόνο επειδή ως γυναίκες είμαστε περισσότερο ευέλικτες.

Σας λέω, με τίποτα δεν είμαστε κατίνες. Μέχρι και τα ονόματά μας το μαρτυρούν, που  εκμοντερνίστηκαν αναλόγως: γίναμε η Πέννυ αντί για Παναγιώτα, η Κάτια αντί για Κατερίνα, η Σάντυ αντί για Κυριακή, η Σίσσυ αντί για Αθανασία. Άλλο τώρα αν η διαφορά μεταξύ Κάτιας και Κατίνας είναι μονάχα ένα "ν".