Ήρθα σε αυτήν την πόλη το 2008. Και βρήκα εδώ φίλους πολλούς κι αγαπημένους και μία φίλη ακόμη πιο αγαπημένη. Τότε το καλοκαίρι τελειώνε. Πλακόστρωτα στο Γκάζι, πεζοδρόμια στη Σταδίου, οι δρόμοι του κέντρου - όλα ολοφώτεινα μπροστά μας... και πάνω τους τα τακούνια μας να περπατάνε με ορμή και αυτοπεποίθηση προς το καινούριο, το άγνωστο, το μέλλον.
Μόνη παραφωνία οι σιχαμερές κατσαρίδες που προσπαθούσαμε να αποφύγουμε με χαριτωμένα πηδηματάκια, ισορροπώντας στα πανύψηλα τακούνια μας... αυτές οι κατσαρίδες, "οι αθηναϊκές" τις λέγαμε, που πετάνε και γίνονται ακόμη πιο απειλητικές, όχι σαν τις "δικές" μας τις επίγειες...
Τώρα το καλοκαίρι μόλις άρχισε. Μια βόλτα στα ίδια πεζοδρόμια ύστερα από καιρό, με την ίδια πάντα αγαπημένη φίλη, άλλα ζευγάρια παπούτσια αυτή τη φορά, χαμηλά τακούνια. Άδειοι δρόμοι, σκοτεινιά, και σαν μια δεκαετία να βαραίνει απότομα στους ώμους μου. Ένας άλλος εαυτός, μια άλλη πόλη - μόνο οι κατσαρίδες της έμειναν να τη θυμίζουν...
Μόνη παραφωνία οι σιχαμερές κατσαρίδες που προσπαθούσαμε να αποφύγουμε με χαριτωμένα πηδηματάκια, ισορροπώντας στα πανύψηλα τακούνια μας... αυτές οι κατσαρίδες, "οι αθηναϊκές" τις λέγαμε, που πετάνε και γίνονται ακόμη πιο απειλητικές, όχι σαν τις "δικές" μας τις επίγειες...
Τώρα το καλοκαίρι μόλις άρχισε. Μια βόλτα στα ίδια πεζοδρόμια ύστερα από καιρό, με την ίδια πάντα αγαπημένη φίλη, άλλα ζευγάρια παπούτσια αυτή τη φορά, χαμηλά τακούνια. Άδειοι δρόμοι, σκοτεινιά, και σαν μια δεκαετία να βαραίνει απότομα στους ώμους μου. Ένας άλλος εαυτός, μια άλλη πόλη - μόνο οι κατσαρίδες της έμειναν να τη θυμίζουν...